«Σε μια εποχή όπου η σιωπή κυριαρχεί, ο πρώην δήμαρχος Κερκυραίων παίρνει θέση για την Παλιά Πόλη, θέτοντας ερωτήματα που κανείς άλλος δεν τολμά να αγγίξει»
Σε μια περίοδο κατά την οποία η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας μοιάζει να μετατρέπεται σε εμπορικό προϊόν, η δημόσια παρέμβαση του πρώην δημάρχου Κερκυραίων, Σωτήρη Μικάλεφ, ήρθε να υπενθυμίσει πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν διστάζουν να μιλήσουν με καθαρά λόγια.
Η τοποθέτησή του ήταν ξεκάθαρη. Και ακριβώς επειδή ήταν ξεκάθαρη, προκάλεσε την άμεση αντίδραση ορισμένων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης — με επιχειρήματα που περισσότερο αποκαλύπτουν την αμηχανία τους παρά απαντούν στην ουσία.
Τι ακούστηκε;
Ο πρώην δήμαρχος είπε κάτι απλό: ότι η Παλιά Πόλη δεν είναι για «ξεπούλημα». Δεν είναι ούτε χώρος άναρχης τουριστικής εκμετάλλευσης, ούτε «ευκαιρία» για άνευ όρων επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είναι μια ζωντανή γειτονιά με κατοίκους, ιστορία, καθημερινότητα και ανάγκες — και αυτή τη στιγμή, όλα αυτά βρίσκονται υπό πίεση.
Επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι εδώ και χρόνια ο Σύλλογος Μονίμων Κατοίκων χτυπά καμπανάκι για την κατάσταση. Αλλά οι προειδοποιήσεις του συστηματικά αγνοούνται.
Κανένα σχέδιο, καμία πρόνοια
Η πόλη υποφέρει. Η τουριστική πίεση, η ανεξέλεγκτη ενοικίαση βραχυχρόνιας διαμονής, η ηχορύπανση, η κατάληψη δημόσιου χώρου, η ανυπαρξία ελέγχου — όλα αυτά συσσωρεύονται, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση από τη δημοτική αρχή.
Δεν υπάρχει κανένα σαφές σχέδιο. Δεν υπάρχει όραμα. Δεν υπάρχει όριο.
Αν συνεχίσουμε έτσι, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε Παλιά Πόλη – τουλάχιστον όχι με τη μορφή που γνωρίζουμε και αγαπάμε.
Η «εκκωφαντική» σιωπή
Το πιο ανησυχητικό; Ο Σωτήρης Μικάλεφ είναι ο μόνος, μέχρι στιγμής, με θεσμική εμπειρία και δημόσιο λόγο που μίλησε καθαρά. Ουδείς άλλος από τον πολιτικό ή αυτοδιοικητικό κόσμο δεν φαίνεται διατεθειμένος να πάρει θέση.
Η δημοτική αρχή τηρεί στάση σιωπής – ή ακόμα χειρότερα, φαίνεται να θεωρεί πως όλα βαίνουν καλώς. Η πραγματικότητα στους δρόμους, βέβαια, λέει άλλα.
Τώρα ή ποτέ
Η Κέρκυρα, και ειδικά η Παλιά Πόλη, δεν αντέχει άλλη καθυστέρηση. Δεν χρειάζεται εξαγγελίες για «στρατηγικά πλάνα» που παραπέμπουν στο 2030 και ακόμα παραπέρα. Χρειάζεται πολιτική βούληση και αποφάσεις – τώρα.
Η τοποθέτηση του Σωτήρη Μικάλεφ υπενθυμίζει ότι υπάρχουν ακόμη φωνές που βλέπουν καθαρά. Το ερώτημα είναι αν κάποιος ακούει.
