Πέρσι περίπου τέτοια εποχή είχα γράψει ένα άρθρο με πολύ ενθουσιασμό και με τα καλύτερα λόγια για την εκπληκτική εμπειρία μου με τους κρατούμενους στο σχολείο των φυλακών Κέρκυρας, ως εθελόντρια που τους παρείχα ψυχολογική υποστήριξη. Θυμάμαι πόσο είχα συγκινηθεί, στην τελική, σχολική γιορτή τους με τις ηράκλειες προσπάθειες που έκαναν, για να βγει ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Και τα κατάφεραν θαυμάσια! Η περσινή χρονιά πήγε πολύ καλά, σύμφωνα με το feedback που πήρα από τα παιδιά στο σχολείο των φυλακών.
Πραγματοποιήσαμε μαζί πολλά σεμινάρια αυτοβελτίωσης, όσον αφορά τη διαχείριση θυμού, άγχους, επίλυση συγκρούσεων, αυτοεκτίμηση, συγχώρεση, εκδήλωση ευγνωμοσύνης και πολλά άλλα θέματα.
Η τελευταία φορά που πήγα στο σχολείο των φυλακών, ήταν πέρσι μία φορά μετά τη γιορτή του σχολείου, όπου ήταν κάποιοι κρατούμενοι και η διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, την οποία ευχαρίστησα για την ευκαιρία που μου έδωσε να κάνω αυτή την εθελοντική υπηρεσία στο σχολείο.
Μου είπε μπροστά στους παρευρισκόμενους κρατούμενους, ότι θα συνέχιζα και την επόμενη χρονιά, εάν και εφόσον ήταν και του χρόνου στη θέση της, στο σχολείο των φυλακών.
Την νέα χρονιά λοιπόν, μετά την έναρξη του σχολείου, επικοινώνησα μαζί της και ενώ συνέχισε να είναι στη θέση της ως διευθύντρια, μου είπε εν μέσω πλην σαφώς, ότι δεν θα συνεργαστούμε αυτή τη χρονιά, καθώς στο σχολείο περιμένανε ψυχολόγο.
Η αλήθεια είναι πώς εξεπλάγην , καθώς είχαμε συννενοηθεί για κάτι άλλο. Και η ύπαρξη μίας ψυχολόγου σκέφτηκα, γιατί να ακυρώσει την επιπρόσθετη ιδιότητα μίας life-coach; Ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν είχε έρθει ακόμη; Αντιθέτως θα την ενδυνάμωνε.
Δεν εξέφρασα όμως την σκέψη μου, καθώς μου έγινε ξεκάθαρο, ότι δεν επιθυμούσε ξανά συνεργασία μαζί μου.
Εντωμεταξύ έμαθα ότι αρκετοί φυλακισμένοι από το σχολείο, ρωτούσαν για μένα και ζήτησαν από τη διευθύντρια του σχολείου των φυλακών και την τότε διευθύντρια των φυλακών, να συνεχίσω και τη φετεινή χρονιά τα προγράμματα αυτογνωσίας, καθώς τους είχαν βοηθήσει την προηγούμενη χρονιά.
Να διευκρινίσω εδώ, ότι με την άδεια της τότε διευθύντριας των φυλακών στο τέλος της σχολικής χρονιάς, είχα αφήσει το τηλέφωνό μου, σε περίπτωση που καποιο παιδί ήθελε να μιλήσει μαζί μου, όταν δεν ένιωθε καλά.
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις των κρατουμένων, γιατί δεν ήμουν και φέτος στο σχολείο των φυλακών, ήταν διαφορετικές κάθε φορά. Η διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, απαντούσε λέγοντας, ότι ειναι πολύ δύσκολο πια για τους εθελοντές να έρχονται-ωστόσο γνωρίζω, ότι νέοι εθελοντές εισχώρησαν φέτος στο σχολείο των φυλακών- είτε λέγοντας άλλες φορές, σύμφωνα με τα λόγια κάποιου κρατούμενου , ότι η Τάνια δεν είναι ψυχολόγος.
Κι εγώ απαντώ στην διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, ότι η Τάνια δεν είναι ψυχολόγος, αλλά είναι life-coach, το οποίο είναι κάτι παρεμφερές. Επίσης, εγώ δεν διορίστηκα από το κράτος ως ψυχολόγος, όπου εκεί έπρεπε να έχω το συγκεκριμένο πτυχίο, αλλά πήγα ως εθελόντρια, άρα δεν είμαι υποχρεωμένη να έχω το συγκεκριμένο πτυχίο.
Ωστόσο το πτυχίο του life-coaching και η μεγάλη εμπειρία μου ως δημόσια ομιλήτρια σε θέματα αυτογνωσίας, δεν υπερκαλύπτει την θέση της εθελόντριας για το έργο της ψυχολογικής υποστήριξης; Ιδιαίτερα, όταν έχω δοκιμαστεί ως εθελόντρια για ένα χρόνο στο παραπάνω έργο; Εύλογα δεν είναι τα παραπάνω ερωτήματά μου;
Η ίδια έχω και πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε άλλη ειδικότητα, σε περίπτωση που ενδιέφερε το σωφρονιστικό κατάστημα να έχω μία περαιτέρω μόρφωση.
Είναι γνωστό σε όλους, ότι ένας life-coach κάνει κάτι παρόμοιο με έναν ψυχολόγο. Και οι δύο είναι γνώστες, του πυρήνα της ψυχής των ανθρώπων. Οι συνεδρίες που αναλαμβάνει ένας life-coach μπορούν να έχουν καλύτερα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, σε κάποιου είδους περιστατικά, σε σχέση με έναν ψυχολόγο.
Εύλογα όμως γίνεται κατανοητό, ότι κάποια περιστατικά που αφορούν για παράδειγμα παιδικά τραύματα δεν τα αναλαμβάνει ένας life coach. Αναμφίβολα θα μπορούσε να δώσει κάποιες συμβουλές, αλλά ένα παρόμοιο περιστατικό, θα το αναλάβει ένας ψυχολόγος, που έχει εξειδίκευση πάνω σε αυτό το θέμα.
Ωστόσο, ψυχολόγος και life-coach κάνουν παρεμφερή δουλειά.
Αυτό δε θα έπρεπε να το γνωρίζει η διευθύντρια των φυλακών της Κέρκυρας;
Παρόλο όμως που δέχτηκα απόρριψη, αλλά επειδή είχα αληθινή επιθυμία να συνεχίσω το εθελοντικό έργο μου με τους κρατούμενους, απεύθυνθηκα και στη διεύθυνση του σωφρονιστικού καταστήματος Κέρκυρας και έκανα αίτηση και νέα πρόταση για εθελοντική υπηρεσία στις φυλακές της Ελλάδας.
Η διεύθυνση όμως άλλαξε γύρω στα τέλη του χρόνου και κατέθεσα εκ νέου καινούρια αίτηση.
Μίλησα με τον νέο διευθυντή των φυλακών, ο οποίος είναι ένας νέος άνθρωπος και μετά από αρκετές συζητήσεις μου ζήτησαν και προσκόμισα τα έγγραφα που χρειαζόταν για τη νέα αίτηση.
Αυτό που άκουσα τουλάχιστον μία με δύο φορές, ήταν ότι το σωφρονιστικό κατάστημα ήθελε και προωθούσε τον εθελοντισμό.
Εγώ προσωπικά αυτό δεν το βίωσα, αντιθέτως θα έλεγα. Δεν είχα ποτέ μία ενημέρωση για το τί έγινε τελικά σχετικά με την αίτησή μου, εάν εγκρίθηκε ή όχι, από το συμβούλιο των φυλακών ή από το υπουργείο προστασίας του πολίτη. Αν και δεν βρίσκω το λόγο να απορριφτεί η πρότασή μου από το υπουργείο, αφού πέρυσι την ενέκρινε. Μήπως τελικά δεν έφτασε ποτέ στο υπουργείο, γιατί δεν στάλθηκε ποτέ από το σωφρονιστικό κατάστημα της Κέρκυρας; Απλά αναρωτιέμαι. Και αν στάλθηκε, δε θα έπρεπε να είχα τουλάχιστον μία ενημέρωση για το τί έγινε τελικά, ειδικότερα αφού έβλεπαν το ζήλο μου να συνεχίσω το εθελοντικό μου έργο;
Επίσης, πρόσφατα ζήτησα από τον διευθυντή των φυλακών να με ενημερώσει σχετικά με ένα θέμα και ενώ είπε ότι θα μου τηλεφωνούσε, δεν με πήρε ποτέ..
Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δέχτηκα τέτοια υποτίμηση και περιφρόνηση, μετά από την περσινή προσφορά μου στο σχολείο των φυλακών της Κέρκυρας και βλέποντας την αληθινή μου διάθεση που είχα για να συνεχίσω.
Αν μη τι άλλο, οφείλει ο κάθε φορέας να ενημερώσει τον εκάστοτε εθελοντή-εθελόντρια για το αν έγινε δεκτή η αίτησή του ή όχι. Είναι θέμα ευγένειας και σεβασμού προς τους εθελοντές και κυρίως προς τους ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται με όλη τους την καρδιά και την καλή τους διάθεση και αφήνουν τις δικές τους δουλειές για να προσφέρουν ανιδιοτελώς.
Πόσο υποτιμητικό είναι, να μην λαμβάνουν ούτε καν μία απάντηση!
Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, εύλογα θα σκεφτόταν κάποιος, ότι από τη στιγμή που το πρόγραμμα των σεμιναρίων που έκανα πέρυσι με τους κρατουμένους στο σχολείο των φυλακών, λειτούργησε θετικά για τα παιδιά, θα ήθελαν να ξαναπάω.
Παρόλα αυτά, η διευθύντρια του σχολείου των φυλακών ποτέ δεν συνέναισε να πάω, ούτε ύστερα από ερώτηση της τότε διευθύντριας των φυλακών, ούτε μετά από ερώτηση του τωρινού διευθυντή των φυλακών για το αν επιθυμούσε συνεργασία μαζί μου.
Προσωπικά νομίζω, ότι επρόκειται καθαρά για εμπάθεια προς το πρόσωπό μου από μέρους της, γιατί διαφορετικά δεν βρίσκω άλλη λογική εξήγηση.
Εντωμεταξύ είχα μιλήσει στα μέσα της χρονιάς, λέγοντάς της, ότι θα ήθελα τουλάχιστον να αποχαιρετήσω τους κρατούμενους γιατί κόπηκε πολύ απότομα το πρόγραμμα που ξεκίνησα και δεν πρόλαβα να το κάνω.
Δεν το προσπάθησε ποτέ και φυσικά δεν υπήρχε η πρόθεση να με καλέσει στην καλοκαιρινή γιορτή που θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει για να αποχαιρετήσω τα παιδιά έστω και τώρα.
Ειλικρινά, μέσα από αυτό το άρθρο μου θέλω να εκφράσω τη βαθιά θλίψη και απογοήτευσή μου, σχετικά με όλα αυτά που συνέβησαν, καθώς και να ακουστούν δημόσια, με την ελπίδα, ότι κάτι παρόμοιο δεν θα συμβεί ποτέ ξανά σε κάποιον εθελοντή-εθελόντρια.
Αρκετές φορές αναρωτήθηκα, αν εγώ νοιάζομαι περισσότερο για τους κρατούμενους, από ότι νοιάζονται οι άνθρωποι σε αυτές τις καίριες θέσεις. Γιατί τοποθετώντας για λίγο νοερά τον εαυτό μου στη θέση τους, θα έκανα το αδύνατο-δυνατό για να έρθει ο κάθε εθελοντής-εθελόντρια που έχει τη διάθεση και τη γνώση να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, ιδιαίτερα σε θέματα ψυχολογικής υποστήριξης, όπου ο κύριος στόχος των φυλακών, όπως γνωρίζουμε, είναι ο σωφρονισμός τους.
Αν το δούμε και από θέμα ενσυναίσθησης, δεν έχει δικαίωμα κάνένας διευθυντής, διευθύντρια να απόρρίψει μία εθελόντρια-στη δική μου περίπτωση-με γνώση και εμπειρία που ήδη έχει αποδείξει μία σχολική χρονιά, ότι έχει βοηθήσει με το έργο της. Δεν έχει επ’ουδενί δικαίωμα ο εκάστοτε διευθυντής-διευθύντρια να βάζει τις πιθανές προσωπικές του-της εμπάθειες, πάνω από το όφελος αυτών των παιδιών, καθώς οφείλει να συνηδειτοποιήσει ότι αυτό που επιτελεί είναι κοινωνικό λειτούργημα και όχι απλά επάγγελμα. Έχουν τεράστια ευθύνη αυτοί οι άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις και αν θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, πρέπει να αποκομίζουν το μέγιστο όφελος από τους εθελοντές, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν το σωφρονιστικό κατάστημα της Κέρκυρας, έχει αποκτήσει μόλις φέτος μία κοινωνική λειτουργό και μία ψυχολόγο. Όταν σε άλλα σωφρονιστικά καταστήματα της Ελλάδας, όπως αυτό των Διαβατών, υπάρχουν τουλάχιστουν δύο ψυχολόγοι και δύο κοινωνικοί λειτουργοί.
Εθελοντές σαν κι εμένα, θα πρέπει να τους παρακαλάνε για να έρχονται στις φυλακές και όχι να τους αγνούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Η μικρή εμπειρία μου πάντως από το σχολείο των φυλακών στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, είναι εντελώς διαφορετική. Η εκεί διευθύντρια του σχολείου των φυλακών κυρία Γκρίζου- που με δική της πρωτοβουλία-εισηγήθηκε στο υπουργείο και σήμερα λειτουργεί δημοτικό σχολείο μέσα στο σχολείο των φυλακών, αποδέχτηκε αμέσως και με χαρά την πρότασή μου για μία συνάντηση που ήθελα να κάνω με τους κρατούμενους στο σχολείο των φυλακών Διαβατών.
Να τονίσω εδώ, ότι το διάστημα που εγώ έκανα εθελοντική υπηρεσία στις φυλακές της Κέρκυρας, δεν υπήρχε ούτε ψυχολόγος, ούτε κοινωνική λειτουργός. Ακόμη και μέχρι πρότεινος που έκανα αίτηση εκ νέου δεν υπήρχε, παρά μόνο πριν από λίγους μήνες ήρθε κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος στο σχολείο των φυλακών.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, δε θα ήταν ωφέλιμο για τους κρατούμενους, να συνεχίσει το πρόγραμμα της αυτοβελτίωσης που είχα ξεκινήσει;
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σε όλα τα παραπάνω, εκτός από το ότι μου έμεινε μία πίκρα σε σχέση με το πώς αντιμετωπίστηκα,
ως εθελόντρια. Με υποτίμηση και περιφρόνηση. Οι άνθρωποι που το έκαναν αυτό, θα έπρεπε πρώτα να ενημερωθούν για την εθελοντική μου δράση ως δημόσια ομιλήτρια με παρεμφερή σεμινάρια αυτοβελτίωσης στο κοινό της Κέρκυρας και με την σχεδόν τριανταετή εμπειρία μου στο χώρο της Αυτογνωσίας, όχι μόνο στην Κέρκυρα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας.
Αυτό που συνέβη βέβαια, δεν θα με πτοήσει να συνεχίσω να κάνω την δράση μου στις υπόλοιπες φυλακές της Ελλάδας, καθώς για μένα αυτό δεν είναι μόνο ένα εθελοντικό έργο, αλλά μία αποστολή!
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να προσθέσω την σπουδαιότητα του εθελοντισμού, ιδιαίτερα σε τέτοιους φορείς σαν τις φυλακές, αλλά και όχι μόνο.
Ξέρατε, ότι το ποσοστό των πολιτών που συμμετέχουν ενεργά σε δράσεις εθελοντισμού στην Ελλάδα ξεπερνάει το 40%; Αυτό σημαίνει ότι ένας σημαντικός αριθμός πολιτών, εμπλέκεται σε εθελοντικές δράσεις.
Γνωρίζετε ακόμη, ότι στην Αμερική και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, οι εργοδότες δίνουν μεγάλη βάση στα βιογραφικά που είναι πλούσια σε εθελοντικές δράσεις;
Ευλόγως, κατανοούμε το γιατί. Οι άνθρωποι που κάνουν εθελοντισμό, είναι άτομα με ενσυναίσθηση, γενναιοδωρία και έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης, που αυτό σημαίνει, ότι αυτές τις αρετές και πολλές άλλες ακόμη θα τις εκφράσουν και στην εργασία τους.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ!
