Με οδύνη και βαθύτατη θλίψη η Φιλαρμονική «Μάντζαρος» αποχαιρετά
τον επιτ. Αρχιμουσικό και δάσκαλο της Φιλαρμονικής
Νίκο Φαρούγγια για την επί 70 χρόνια σημαντική και ανιδιοτελή προσφορά του.
Σήμερα στεκόμαστε όλοι φτωχότεροι. Όχι μόνο επειδή αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο δάσκαλο, έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη μουσική, αλλά γιατί χάνουμε ένα κομμάτι της ψυχής της ίδιας της Φιλαρμονικής «Μάντζαρος».
Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε τον θεσμό αυτόν — όχι απλώς ως μουσικός, αλλά ως παιδαγωγός, καθοδηγητής, πατέρας και στυλοβάτης. Από νέος, πέρασε τις πύλες της Φιλαρμονικής μ’ ένα όργανο στα χέρια και με ταπεινότητα στην καρδιά. Κι από τότε δεν τις εγκατέλειψε ποτέ. Κι όταν έπαψε να παίζει, δίδασκε. Κι όταν κουράστηκε να διδάσκει, συμβούλευε. Κι όταν σώπασαν τα χέρια του, η παρουσία του και μόνο έδινε ρυθμό.
Ήξερε τι σημαίνει προσφορά. Δεν ζητούσε, δεν απαιτούσε. Μόνο έδινε.
Ήταν εκεί σε κάθε πρόβα, σε κάθε εορτή, σε κάθε παρέλαση, σε κάθε πένθιμο εμβατήριο και κάθε πανηγυρική στιγμή. Πάντα ήρεμος, πάντα ακριβής, πάντα με εκείνη την εσωτερική ευγένεια που δεν φωνάζει αλλά διδάσκει.
Η μουσική για εκείνον δεν ήταν επάγγελμα. Ήταν λειτουργία.
Και η Φιλαρμονική, δεύτερο σπίτι — ίσως και το πρώτο.
Πόσες γενιές παιδιών πέρασαν από τα χέρια του. Πόσοι νεαροί μουσικοί που σήμερα παίζουν, διδάσκουν ή απλώς θυμούνται – με συγκίνηση – τη σοφία του, την υπομονή του, το βλέμμα που ενθάρρυνε, τη φωνή που καθοδηγούσε, αλλά δεν ύψωνε.
Ο ίδιος δεν ζητούσε δόξα. Ζούσε για τον σκοπό. Ήξερε πως η μουσική παιδεία δεν είναι μόνο νότες και τεχνική – είναι ήθος, προσήλωση, συλλογικότητα, σεβασμός.
Αν η Φιλαρμονική είναι σήμερα αυτό που είναι, το οφείλει και σε εκείνον.
Το πνεύμα του θα μείνει ζωντανό σε κάθε δοξάρι, σε κάθε μπάντα που περνά από τον δρόμο, σε κάθε μαθητή που πιάνει για πρώτη φορά το όργανο, με εκείνη τη σπίθα στα μάτια – όπως τότε που ξεκίνησε κι ο ίδιος.
Αγαπημένε μας δάσκαλε,
το έργο σου δεν χάνεται. Αντηχεί. Ζει.
Μέσα μας. Στη Φιλαρμονική. Στην Κέρκυρα.
