Σαν σωπαίνουν οι ποιήτριες
Σαν δε μιλάνε οι ποιήτριες οι ποιητές
Ν’ ανησυχείς να συλλογιέσαι
Να μη κοιμάσαι ήσυχος
Μα να ρωτάς να ρωτάς
-Μη δεν ακούνε την καρδιά μας πια;
-Μήπως τους φίμωσαν το στόμα;
Τους έσπασαν τις πένες;
Τους έδεσαν τα χέρια;
Τους σύντριψαν το πνεύμα;
Και ν’ αφουγκράζεσαι τη σιωπή
Να ψάχνεις τους ήχους της νύχτας
Και να φυλάγεσαι από τους ίσκιους
Αλλά το φόβο μη φοβάσαι
‘Ασε το πνεύμα σου λεύτερο
‘Ασε την καρδιά σου να μιλάει
Κάποιοι ποιητές κάποιες ποιήτριες
Θ’ ακούσουν και θα στοχαστούν
Θα δράξουν τις πένες
Στίχους θα γράψουν
Θα μιλήσουν θα κράξουν
Τραγούδια θα σαλπίσουν
Θυμήσου! Μη το ξεχνάς!
Οι ποιήτριες οι ποιητές
γεννούν πλάθουν ποιήματα
στοχασμούς του νου και της καρδιάς
για τις κουβέντες και τις σιωπές μας
τις χαρές και τις λύπες μας
τις σκέψεις τα όνειρα κι ελπίδες μας
τα γέλια και τα δάκρυα των παιδιών
Είναι του δίκιου η κραυγή παρηγοριά τ’ αθώου
η φωνή όσων δεν έχουν φωνή
πανηγυριών τραγούδια θανάτου μοιρολόγια
ξησηκωμού σαλπίσματα.
Κι αν τους ποιητές και τις ποιήτριές μας
Στα κάτεργα τους ρίξουν
Στους δρόμους στις πλατείες θα χυθούμε
Τα στήθια θα γυμνώσουμε εμπρός στα όπλα
Και με το αίμα μας θα πλάσουμε
Τους λυράρηδες της γενιάς μας
