Διάβασα, σε πολλά ενημερωτικά μέσα, ότι Ελληνική εταιρεία επενδύει στην εκτροφή εντόμων και σκουληκιών για ζωοτροφές αλλά και για ανθρώπινη κατανάλωση. Η εταιρεία βέβαια έσπευσε να το διαψεύσει, η ΕΕ όμως έχει εγκρίνει από το 2021, τη βρώση ορισμένων εντόμων, ύστερα από αιτήσεις συγκεκριμένων εταιρειών.
Την ΕΕ την έπιασε ο πόνος για την προστασία του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή και την υγεία μας, γιατί, λέει, η εκτροφή εντόμων δεν αφήνει περιβαλλοντικά αποτυπώματα, όπως ας πούμε η εκτροφή ζώων. Και τα έντομα, τα σκουλήκια, οι ακρίδες (μαστάκοι) είναι υγιεινά.
Δεν την έχει πιάσει η συμπόνια , για τις συνέπειες των φυτοφαρμάκων, των ζιζανιοκτόνων, των χημικών λιπασμάτων, τη λεηλασία της βιοποικιλότητας, που εντείνει την κλιματική κρίση, τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, και τα περιβαλλοντικά του αποτυπώματα, για τις γενοκτονίες. Και εγώ η αφελής διερωτώμαι , γιατί τέτοιος πόνος.
Ολοένα και πιο σφιχτά οι εταιρείες και τα κάθε λογής συμφέροντα ελέγχουν την διατροφή μας. Ξεκινήσαμε πριν μερικές δεκαετίες, από τα σωρηδόν προνόμια που δόθηκαν στις σποροπαραγωγικές εταιρείες, την τυποποίηση των σπόρων, ώστε να ανήκουν στις εταιρείες, τη δημιουργία γονιδιακά μεταλλαγμένων και τελευταία με τις ευλογίες της ΕΕ, τη δημιουργία γονιδιακά μη ανιχνεύσιμων μεταλλαγμένων σπόρων ώστε ο καταναλωτής να μην μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα γονιδιακά τροποποιημένο και σε ένα μη τροποποιημένο.
Νομίζω ότι τα σκουλήκια και οι μαστάκοι, είναι η κορυφή του παγόβουνου της διατροφικής μας εξάρτησης και ελέγχου από συμφέροντα και εταιρείες. Παλιότερα, οι αγρότες αντάλλασσαν τους σπόρους μεταξύ τους χωρίς χρήματα, κατακτώντας έτσι την διατροφική τους αυτάρκεια και όχι μόνο. Με τους πατενταρισμένους σπόρους, που είναι ιδιοκτησία των εταιρειών, τις μονοκαλλιέργειες, χάθηκαν ποικιλίες σπόρων που καλλιεργούνταν πάνω από 9.000 χρόνια. Χάνεται η βιοποικιλότητα, καταρρέουν τα οικοσυστήματα, με τραγικές για το περιβάλλον συνέπειες και ολοένα αυξάνει η εξάρτησή μας από τις αποφάσεις των συμφερόντων.
Και όσον αφορά στα δικά μας, στη χώρα μας, μέχρι την πονηρή πτώχευσή μας, είχαμε 80% επάρκεια στην εγχώρια αγροτική παραγωγή. Τώρα όμως το ποσοστό των αγροτών που καλλιεργούν τη γη, είναι πολύ μικρό. Από έξω εισάγουμε ότι μπορούσαμε να παράγουμε εδώ. Η χώρα μας είναι πρώτη στον κόσμο σε βοτανικό πλούτο. Είδε κανένας καμιά κυβέρνηση να θεσπίσει μελέτες και έρευνες για την καλλιέργεια αυτού του πλούτου, ώστε οι επιστήμονες και οι αγρότες να βρουν χώρο δημιουργίας και εργασίας; Τελευταία διαβάζω ότι στοχοποιούνται οι ελαιοπαραγωγοί. Δηλαδή το χρυσάφι της χώρας μας, θα το οικειοποιηθούν κάνα δύο μεγάλες εταιρείες;
Ακόμα, τα συμφέροντα και οι υπηρέτες τους, στοχοποιούν όσους με ανιδιοτέλεια υπηρετούν και αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος και αντιστέκονται στην εργαλειοποίησή τους από τους ισχυρούς και τους υποτελείς τους. Προσπαθούν με παραπληροφόρηση, παραπλάνηση, στοχοποίηση, να τους θέσουν στο περιθώριο.
Είναι δύσκολος ο δρόμος της αντίστασης στην πλύση εγκεφάλου και την παραπλάνηση, που μας γίνεται, πλέον με επιστημονικούς τρόπους. Είναι μεγάλη ανάγκη να ξυπνήσουμε και να κατακτήσουμε την αυτάρκεια, την αλληλεγγύη και εγρήγορση που χάσαμε. Όσο μπορούμε και όσοι μπορούμε. Ακόμα και το ελάχιστο μετράει. Μπορούμε να προσφέρουμε δωράκια φτιάχνοντάς τα με τα χεράκια μας για παράδειγμα, ή αγοράζοντας τα από μικρές επιχειρήσεις ή τοπικούς παραγωγούς. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας, όσο μικρός και αν είναι με παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων που θα τους προμηθευτούμε από φίλους ή γνωστούς. Και δεν είναι φτώχεια να ανταλλάσσουμε τα μεταχειρισμένα ρούχα μας. Είναι ολιγάρκεια που οδηγεί στην αυτάρκεια.
Βούλα Μπούκα, μέλος της Κοινωνικής και Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Κέρκυρας και της ομάδας διατήρησης παραδοσιακών σπόρων της Κέρκυρας, η οποία έχει προς το παρόν αδρανήσει.
Σημείωση: Τα παιδιά μας διδάσκουν την αλληλεγγύη που χάσαμε και την ενσυναίσθηση
Στην παιδική ζωγραφιά της μικρής Άρτεμης, ο σκύλος καπετάνιος, πάει να σώσει δύο σκυλάκια που εγκλωβίστηκαν σε μια σπηλιά στη θάλασσα και τον βοηθάει μία γοργόνα, η οποία κατοικεί σε ένα νούφαρο.
