Λίγες μείνανε…

Μας ξεστράτισαν με τα οπερετικά δρώμενα του συστήματος, μα ποτέ δεν είναι αργά… Ειδικά όταν οι εικόνες και οι μουσικοί ήχοι μαζί με τις σύντομες αφηγηματικές παρενθέσεις των Μέσα στοιχειώνουν τους Απέξω! Παρενθέσεις ειπωμένες με κείνη την υποβλητική φωνή, ανάμεσα στα εμβληματικά τραγούδια τα απολύτως προσαρμοσμένα στην υπόθεση του «Λίγες μείνανε…». Όλα αυτά παραμένουν ολοζώντανα, αντάμα και με το ρίγος μιας συγκίνησης που δεν πίστευε ο γράφων πως στους καιρούς μας θα συναντούσε στην κατάμεστη από κόσμο πλατεία του Παλιού Φρουρίου και όχι μόνο αλλά και στους προμαχώνες και κυρίως στα αριστερά της πλατείας υψώματα, εκεί στο σκοτεινό σκηνικό όπου «αυτοπυρπολήθηκε», μετά από έναν αντιρητορικό καταγγελτικό λόγο Εκείνος, ο κάποιος, ο άγνωστος… Μετά καλέστηκε και με δυσκολία παρουσιάστηκε στα φώτα της σκηνής για να νιώσουμε πως δεν ήταν ο άγνωστος κάποιος, αλλά ένας σαν Εμάς.
Ο λόγος για τη συναυλία αποφυλακισθέντων αποφοίτων και σωφρονιστικών υπαλλήλων των φυλακών Κερκύρας. Και η εισαγωγή στη μυσταγωγία: «Μπροστά σας έχετε αποφυλακισθέντες απόφοιτους της σχολής των φυλακών, σωφρονιστικούς υπαλλήλους, φύλακες της εξωτερικής φρουράς, δασκάλους του σχολείου των φυλακών. Μην προσπαθήσετε να μαντέψετε ποιος από μας είναι ποιος, γιατί αν γνωρίζετε προσωπικά θα μαντέψετε ανάποδα…».
Στη συνέχεια ο νους ταξιδεύει ακούγοντας το τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα «Για το καλό μου», με την υπέροχη φωνή εκείνου που δεν χρειάζεται να μαντέψεις ποιος είναι και τι… Γιατί ταξιδεύει ο νους και όλη αυτή η φοβερή προσπάθεια μιας χούφτας προικισμένων ανθρώπων που ξεδιπλώνεται απόψε μπροστά μας συναντάει την παγκόσμια φυσιογνωμία του Βενεζουελανού Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου! Είναι αυτός που εκτός από τις φαβέλες της χώρας του άνοιξε και τις πόρτες αναμορφωτηρίων και φυλακών για να περάσει η μουσική. Είναι αυτός που είπε πως «Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι ‘Κανένας’, το να στερείσαι ταυτότητας. Η μουσική, το να είσαι πρωταγωνιστής σε μια ορχήστρα, το να παίζεις, να τραγουδάς, δημιουργεί στο παιδί μια αυτοεκτίμηση, μια υγιή και ωραία περηφάνια που το βγάζει από τη φτώχεια. Γιατί το παιδί, με το που παίρνει το μουσικό του όργανο, παύει αμέσως να είναι φτωχό. Ένα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε ένα δρόμο αυξανόμενου πνευματικού πλούτου».
Έτσι και με το Σωφρονιστικό Ίδρυμα Κέρκυρας που δεν αφορά παιδιά αλλά ενηλίκους. Και δεν έχει σημασία πόσους σωσμένους μετράει η κάθε προσπάθεια. Σημασία έχει αυτή καθαυτή η προσπάθεια των ελάχιστων ακούραστων που παρουσιάζουν αυτή τη θεία λειτουργία απόψε, προκειμένου να γίνουν οι ανθρώπινες χωματερές χώροι ευκαιρίας για νέο ξεκίνημα! Προκειμένου έτσι, έστω και τώρα, μερικοί άνθρωποι να νιώσουν ότι δεν είναι «Κανένας», ότι αξίζουν και ότι μπορούν, όσο κι αν αυτό το σύστημα θέλει να είναι οι φυλακές χωματερές… «για το καλό του».