Μα εσύ Μοχάμεντ
δεν είσαι πια εδώ
λιγόστεψε για σένα το ψωμί κι ο ουρανός.
Τώρα παντρεύτηκες για πάντα
μια γυναίκα που τη λένε Μεσόγειο.
Αυτή που σε κρατάει σφιχτά στα σπλάχνα της
αμίλητη και ρυτιδιασμένη.
Όμως να! Ο κ. υπουργός σου αφιερώνει στεφάνι δάφνης
ακάνθινο σαν του Χριστού
και η κυρία πρόεδρος αφήνει ένα δάκρυ
αλλιώτικο από αυτό της μάνας σου.
Στη θάλασσα πλέουν αμέριμνα τα κότερα
και ο χάρτης που σε έφερε μακριά από το σπίτι σου
είναι σημαδεμένος με αιμάτινα πέλματα.
Εσύ δεν χωράς πια στον κόσμο μας
που γέμισε κάγκελα και φράχτες.
Μακριά κατοικεί και ο Θεός σου που σου ‘ταξε
αμέριμνους ουράνιους παραδείσους
στένεψε ο κόσμος και πια δεν σε χωράει.
Μα σαν σβήσουν τα φώτα της ράμπας
θα ‘σαι μόνο ένα στοιχείο της στατιστικής
αλγόριθμος στα χέρια λιμενικών και καιροσκόπων.
Τώρα δεν σε νοιάζουν τα σύνορα
όλος ο κόσμος σου ανήκει
και η αιώνια σιωπή σε συντροφεύει.
Αλλά εσύ Μοχάμεντ δεν είσαι πια εδώ.
