Κείμενό του και φωτογραφικό υλικό ανάρτησε στη σελίδα του στο f/b ο Μιλτιάδης Κότσης από την κατάσταση που επικρατεί (και δεν είναι καλή, κάθε άλλο) στη στοά Porta Stoppa.
To κείμενο Κότση
Αιδώς Αργείοι….
Εκτός ελέγχου ξανά η κατάσταση της στοάς της Porta Stoppa μετά από πολύ καιρό. Όπως γνωρίζετε όλοι, με νύχια και με δόντια προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε ένα σημαντικό κομμάτι της μνημειακής μας κληρονομιάς σε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές επίπεδο με τον τακτικό εθελοντικό καθαρισμό της από ρυπαρογραφήματα και σκουπίδια.
Οι βανδαλισμοί όμως επέστρεψαν δυναμικά όπως αντικρίζετε σε αυτές τις αποτρόπαιες εικόνες για ένα κομμάτι του οχυρού περιβόλου, δηλαδή της στοάς επικοινωνίας με το εσωτερικό της πόλης, τη κύρια τάφρο και τις εξωτερικές οχυρωματικές γραμμές. Στο σημείο που χύθηκε το αίμα των υπερασπιστών στα 1716 για να μη πατήσει ο ”αγαρινός” και περάσει μέσω αυτής της στοάς, διότι θα έπαιρνε τη πόλη σφάζοντας, καίγοντας και λεηλατώντας.
Σήμερα 16 χρόνια αφού ενταχθήκαμε στον κατάλογο της Unesco η κατάσταση δεν είναι απλά τριτοκοσμική, αλλά κάτι χειρότερο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απαιδείας, της παντελούς έλλειψης σεβασμού, του ψυχρού συμφεροντολογισμού, της υποκρισίας και της αμετάβλητης ανικανότητας μας να διαχειριστούμε αυτό το θησαυρό που κληροδοτήσαμε.Τις οχυρώσεις μας! Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχει ασβεστωθεί εθελοντικά από εμάς και κατά τη διάρκεια του πόσοι επισκέπτες διέσχιζαν τη στοά, εφόσον έβρισκαν την είσοδο του Νέου φρουρίου κλειστή, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα!
Τόσα χρόνια η Εφορεία αρχαιοτήτων δεν την έχει αγγίξει, ώστε να αναδειχτεί όπως σε άλλα μνημεία ανά τον κόσμο, ούτε καν να μπει στον κόπο να τοποθετήσει μια κάμερα ασφαλείας. Άντε να επισκευαστεί καμία λάμπα από το Δήμο σε περίπτωση που καεί. Κι αυτό με τα χίλια ζόρια.
Επειδή λοιπόν οι αρχές κρίνονται παντελώς ανίκανες και επικίνδυνες για τη διάσωση τους και επειδή τα μνημεία του νησιού μας έχουν καταντήσει να περιμένουν την ανάδειξη τους από το φιλότιμο κάποιου εθελοντή, ζητώ τη βοήθεια όσων ανθρώπων είναι διατεθειμένοι και έχουν το χρονικό περιθώριο, να παρέμβουμε εθελοντικά ώστε το τμήμα αυτού του μνημείου να αποκτήσει μια αξιοπρεπής εικόνα. Η καλυτέρευση της εικόνας του τόπου μας θα γινόνταν, αν πρωτίστως καλυτερεύαμε εμείς ως άνθρωποι, διότι από εμάς πηγάζουν όλα. Μια κοινωνία που δεν σέβεται και δεν αγαπά τον πολιτισμό της είναι πνευματικά και ηθικά χρεοκοπημένη.
