Ο Χάρης Θεοδόσης είναι ένας αθλητής ενός περίεργου και σχετικά καινούριου (οργανωμένα, τουλάχιστον) αθλήματος. Το ice swimming ή ελληνιστί κολύμπι στον πάγο, συντομα θ γίνει και ολυμπιακό άθλημα. Ο Χάρης, αν και ξεκίνησε σε προχωρημένη για αθλητή ηλικία, από το 2016 έως σήμερα έχει πανευρωπαϊκές διακρίσεις και στο παγκόσμιο που έγινε στη Γαλλία την περασμένη εβδομάδα, βγήκε (χωρίς προπονήσεις όλο το χρόνο, χωρίς κατάλληλους χώρους με χαμηλή θερμοκρασία νερού για προπόνηση, με περιορισμένα λόγω κόστους ταξίδια, χωρίς επιτελείο, ουσιαστικά μόνος του) 42ος σε πάνω από 90 αθλητές από πολλές ώρες του πλανήτη και… παραδοσιακά παγωμένες, οι οποιοι συμμετείχαν. Με την επίδοσή του στο βασικό άθλημα του ενός χιλιομέτρου, έπιασε τα όρια για απευθείας συμμετοχή στο επόμενο παγκόσμιο και θέτει τις βάσεις για συμμετοχή σε χειμερινή Ολυμπιάδα όταν ενταχθεί το άθλημα. Σε άλλα, ανέβηκε βάθρο στην κατηγορία του.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Διότι από την Κέρκυρα και τους φορείς της, η βοήθεια που παίρνει είναι μηδέν. Ζίρο. Νιέντε. Νουλ. Τα μεγάλα έξοδα καλύπτονται από δωρεές φίλων του και από φέτος από ενίσχυση και από την Παλαιά Φιλαρμονική της οποίας είναι μουσικός.
Δυο – τρεις περιορισμένες χορηγίες σε είδος από εταιρίες πανελλαδικές (αεροπορικά εισιτήρια -όχι όλα-, ρουχισμός κλπ.). Ακόμα και εκεί, εταιρία του ζητά να πληρώσει τη φορολογία του προϊόντος που του παρέχει – παρά το ότι για αυτήν το ποσό δεν είναι απλά μηδαμηνό, είναι ουσιαστικά τίποτα…
Ο Χάρης μας κάνει υπερήφανους όλους με τις επιδόσεις του. Βροχή τα συγχαρητήρια από πολιτικούς και φορείς όταν γυρίζει. Αλλά όταν έρχεται η ώρα που θα πρέπει να ταξιδέψει και να μεινει ένα δύο μήνες σε κρύα μέρη για να κάνει προπόνηση ή να συμμετάσχει σε διεθνείς αγώνες, τότε αισθάνεται τη μοναξιά του σχοινοβάτη…
