Ανέκδοτο ποίημά της συνταξιούχου δικηγόρου Ελένης Στρατούλη με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές αυτής της περιόδου.
ΤΟ ΚΛΑΜΑ
Το ξερό καλοκαίρι
Άρπαξε φωτιά
Το κλάμα του δάσους
΄Εφτασε ως την πόλη
Το άκουσαν τα παιδιά
Στα κλειστά διαμερίσματα
Και σταμάτησαν το δικό τους
Έστησαν αυτί για να μάθουν
Πώς κραυγάζει το πεύκο
Όταν το καταπίνει
Λαίμαργη η φωτιά
Πώς θρηνεί το πουρνάρι
Όταν λαμπαδιάζει
Οι γονείς απόρησαν
Να ένας τρόπος
Είπαν με αφροσύνη
Να μην κλαίνε τα παιδιά
Ούτε που σκέφτηκαν
Πως σε λίγο θ’ αρχίσουν
Να κλαίνε οι μεγάλοι
Σήμερα και αύριο
Και θα κλαίνε και τα παιδιά
Που δύσκολα θ’ ανασαίνουν
Στα κλειστά διαμερίσματα
Το δάκρυ τους λειψό
Δε θα σβήνει τις φλόγες
Της τελευταίας ελπίδας
Που θα γίνεται στάχτη
Το κλάμα τους ασθενικό
Δε θα καλύπτει το θρήνο
Του ανέλπιδου κόσμου
Που θα φλέγεται ολάκερος
