Σεναριογράφος, κομίστας, συγγραφέας, κάνει μεταφράσεις, παίζει μουσική και είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός. Παλαιές ταινίες, κόμικ, μουσικές απ’ όλο τον κόσμο… Ο πολυσχιδής Γιώργος Κοσκινάς, παρουσίασε στο βιβλιοπωλείο Πλους το νέο του βιβλίο με τίτλο “Ημερολόγιο Μοναξιάς”.
“Η αναμονή έφτασε στο τέλος της και το «Ημερολόγιο μοναξιάς» στο νησί”, σημειώνει ο ίδιος στο Facebook, υπογραμμίζοντας ότι διατίθεται στο www.comicon-shop.gr για ηλεκτρονικές παραγγελίες, όπως και στο βιβλιοπωλείο «Πλους»: “Εν μέσω χιλίων μυρίων κυμάτων έντασης, προβλημάτων και απογοήτευσης, που έχουν ρίξει άγκυρα εδώ ένα χρόνο κοντά στη ρότα μου, επιτέλους μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας. Η θάλασσα γαλήνεψε λιγάκι”, έγραψε λίγο πριν την κυκλοφορία του βιβλίου. ”Πέρα από το ματαιόδοξο της υπόθεσης, που παρά το γεγονός ότι το αποκηρύσσουμε παραμένει στην σκιά των περισσότερων πράξεων μας, όταν αντικρίζεις τυπωμένο ένα ταξίδι συναισθηματικό τόσων μηνών, νομίζω πως η ικανοποίηση και μόνο είναι αρκετή για να ανεβάσει τους χτύπους της καρδιάς, μαζί με την ανυπομονησία να το αγγίξεις, να μυρίσεις τις ποτισμένες βιώματα σελίδες του, να χαθείς μέσα στα γράμματα και τις λέξεις, στα νοήματα και τις σκέψεις.
Κάτω αριστερά βρίσκεται η πηγή όλων των πιο πάνω, σε εκείνο τον 13ψηφιο αριθμό, με τα λατινικά αρχικά ISBN μπροστά του Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Ρενιέρη, στην Αναστασία και τον Θανάση”.
Στην παρουσίαση, ο Πλους γέμισε: “Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους παρευρέθηκαν στο Πλους χθες, στην εκδήλωση της υπογραφής του βιβλίου μου. Από την βραδιά αυτή βγήκα με περισσότερους αληθινούς φίλους και λιγότερους διαδικτυακούς. Είναι στιγμές που “μετράς” ποιοι βρίσκονται δίπλα σου και νοιάζονται για σένα. Πραγματικά και όχι για τα μάτια του κόσμου, ή στα πλαίσια κάποιας κοινωνικής ορθότητας. Δεν είναι τα πάντα στη ζωή δημόσιες σχέσεις”.
Ο Γιώργος συνεχίζει και γράφει, ευελπιστώντας σύντομα να τυπωθεί και το επόμενο βιβλίο που ετοιμάζει: “Λίγο τη φορά – δεν είναι για χόρταση – γράφονται κι οι Κορφιάτικες παρόλες, που ευελπιστώ να τις δω τυπωμένες κι αυτές, κάποια στιγμή. Παρασκευιάτικο, από το… “Ρεμπόμπο”.
Ιδού μία γεύση:
“Στο Νιαγάρα χωρίς τη Μέριλιν”
Η τουαλέτα ήτανε για χρόνια η κάμαρα του τρόμου. Νόμιζες που έβλεπες ντακάπο το ίδγιο πλάνο από ταινία Ιταλιάνικη φρίκης του ’70, τα τζιάλο, πως στο διάσκαντσο τα λέγανε. Πίσω από την πόρτα εκρεμότανε το μονόκανο του τζίου με τη ζώνη(χωρίς τα φυσίγγια). Στο βάθος, πιασμένο στη φάκα το ποντίκι το αφορεσμένο, εχτυπιότανε φόρσι και γλυτρώσει. Από τη μιτσήνε τη φανέστρα μπαίνανε μοστάκοι αβέρτα, κι από πάνω από τη λεκάνη ο Νιαγάρας έβγανε μια αρχοντιά με τα σκαλιστά τα γράμματα. Το πρόβλημα ήτανε ο σπάγκος μη σηφτακει, που έσπαγε κάθε τότσο και έπρεπε να κάμεις το Σπάιντερμαν για να τονε δέσεις και σάρτευες αρέκια. Εκεί εδιάβασα όπου λέτε τη μισή «Μυστηριώδη νήσο» και ίσα με 100 κομμάτγια Μπλέκ. Τα Ζαγκόρ τα διάβαζα στη μιλικουκιά απάνου, για περισσότερη αίστηση ελευθερίας και καλύτερα σάρτα.
