Ανακοίνωση της ΕΝΑΚ με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Η ανακοίνωση
Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973 έχει πολλές ιδιαιτερότητες, όχι μόνο λόγω της ανησυχητικής ατμόσφαιρας που προκαλούν οι εξελίξεις της υγειονομικής κρίσης στη χώρα μας. Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου φέρνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας νέας εθνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, που ξεπερνά ποιοτικά και ποσοτικά πλέον, όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο, αυτή την περίοδο που άνοιξε και δρομολογήθηκε με την κορυφαία αντιδικτατορική δράση στο Πολυτεχνείο και κορυφώθηκε μήνες μετά με την προδοσία στην Κύπρο, την τουρκική εισβολή και την πτώση της αμερικανοκίνητης χούντας των Αθηνών.
Η επέτειος της αντιφασιστικής εξέγερσης φέτος, βρίσκει την χώρα μας με μια κυβέρνηση (Μητσοτάκη) που βασικά – κεντρικά υπουργεία της έχουν εκχωρηθεί σε γνωστά ακροδεξιά στοιχεία με επίσης γνωστές φιλοχουντικές διαδρομές και με τη νεολαία της χώρας προκλητικά στοχοποιημένη από την κυβερνητική προπαγάνδα. Βρίσκει τη χώρα μας σε καθεστώς απόλυτης και απροκάλυπτης αμερικανοκρατίας, πέρα από κάθε όριο μετά και την υπογραφή της νέας συμφωνίας, που μόνο με τις εποχές μετά τον εμφύλιο και τις άλλες σκοτεινές περιόδους μπορεί να συγκριθεί. Βρίσκει τη χώρα με ένα πρωτοφανές στην δική μας εποχή, ξεκάθαρο και ξεδιάντροπα αυταρχικό έλλειμμα δημοκρατίας, με τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και πολιτικής προπαγάνδας σε ασφυκτικό εναγκαλισμό με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Βρίσκει τη χώρα υπό καταιγισμό αντεργατικών – αντιλαϊκών νομοθετημάτων που περιορίζουν – μποϋκοτάρουν μέχρι καταστολής την συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, υπέρ των επιδιώξεων της εργοδοσίας. Βρίσκει την χώρα με “πανεπιστημιακή αστυνομία” ροπαλοφορων, αλλά χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό στο ΕΣΥ, με υποβαθμισμένη δημόσια Παιδεία, όπως και γενικότερα και συνολικά ισχύει στις φανερά πλέον και μεθοδευμένα υποβαθμισμένες κοινωνικές δομές και υπηρεσίες, προς όφελος των κάθε είδους ιδιωτικών συμφερόντων. Βρίσκει τη χώρα σε κατάσταση κρατικής αποδιοργάνωσης και διάλυσης, όπως φάνηκε με φωτιές και πλημμύρες, που όμως η κυβερνητική προπαγάνδα αυτή την διάλυση την διαφημίζει σαν “αποτελεσματικό επιτελικό κράτος”.Βρίσκει την χώρα και το λαό να κατακλύζεται από ένα μεγάλο κύμα ακρίβειας και ανατιμήσεων την ίδια ώρα που ξεπουλιέται ότι έχει απομείνει, όπως η ΔΕΗ. Βρίσκει τις τράπεζες και τους εγχώριους τραπεζίτες να πανηγυρίζουν τις “αναβαθμίσεις” τους από τους “διεθνείς οίκους αξιολογησης” – τους μεγαλοεπιχειρηματίες να εισπράττουν ογκώδη πακέτα ως “κορωνόπληκτοι” και τις μικρές επιχειρήσεις να μαζεύουν τα ψίχουλα, παρότι έχουν μετατραπεί σε όργανα ελέγχου των υγειονομικών μέτρων.Βρίσκει τη χώρα με ανησυχητικά υπερδιογκωμένο το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δέκα και πλέον χρόνια μετά την έναρξη της μνημονιακής εποχής Και ο κατάλογος συνεχίζεται μακρύς και ατελείωτος.
Το εαν αυτή η πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας είναι συμβατή – έστω και στο ελάχιστο – με τους στόχους, το πνεύμα και τα μηνύματα της δημοκρατικής – λαϊκής – αντιφασιστικής – ανεξαρτησιακής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιας εξέγερσης που είχε μπροστά, στην πρωτοπορία την νεολαία του τόπου, έχει φανερή, καθαρή και δίκαιη απάντηση. Η σημερινή πραγματικότητα και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και των συμμάχων του, μαζί με το ευρύτερο σύστημα που διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα, όχι μόνο δεν εκφράζει, όχι μόνο δεν ταυτίζεται, ούτε καν προσχηματικά πια , σε τίποτα με το πνεύμα του Πολυτεχνείου αλλά αντίθετα αποτελεί μια νέα οργανωμένη επιχείρηση πολιτικής καταστολής και κοινωνικής καταστροφής των δρόμων που θέλησε να ανοίξει η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 και της προοδευτικής πολιτικής – ιδεολογικής δυναμικής που διατηρεί το κίνημα του Πολυτεχνείου στην ελληνική κοινωνία..Σήμερα, 48 χρόνια μετά, αλλά και από εδώ και μετά, το κίνημα του Πολυτεχνείου και η πολιτική του Πολυτεχνείου, αναμετράται πολιτικά – ιδεολογικά και κοινωνικά σε μια μετωπική ρήξη με την προκλητική και ακραία επιθετική νεο αντιδραστική σκοταδιστική πολιτική της ακροδεξιάς με νεοφασιστικά χαρακτηριστικά και ανάλογα πολιτικά αφηγήματα, με την εθνική εξάρτηση και υποδούλωση που εμφανίζεται σαν δήθεν “εθνική ασφάλεια”, με τον αντιδημοκρατικό αυταρχισμό, την αδιαφανή παραπληροφόρηση, την αστυνομοκρατία, με την στοχοποίηση της ελληνικής νεολαίας, με το κράτος του εργοδότη και του κοινωνικού αυτοματισμού,
Το Πολυτεχνείο Ζει μέσα στους ανέμους και τις θύελλες της εποχής μας. Είναι ισχυρό, είναι πλειοψηφικό και μας καλει ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
