48 Χρόνια από τη ματωμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου. 48 Χρόνια μεταπολιτευτικής κοροϊδίας στη πλάτη ενός λαού που έκανε το σώμα του ασπίδα για να προστατεύσει τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, για να διεκδικήσει Ψωμί, Παιδεία και Ειρήνη.
…Έκανε το σώμα του ασπίδα και το πλήρωσε με αίμα!
48 Χρόνια μετά η Ελευθερία σκοντάφτει στα εκατομμύρια της λίστας Πέτσα, οτιδήποτε διαφορετικό φιμώνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Η Ελευθερία λυγίζει μπροστά στις ορέξεις του κάθε τυχάρπαστου, διψασμένου για αίμα, αστυφύλακα.
Η Παιδεία γίνεται προνόμιο των λίγων. Σχολεία-φυλακές με 25-30 παιδιά σε κάθε τάξη. Και μετά από αυτό όποιος έχει να πληρώσει θα το πάρει το πτυχίο, όποιος δεν έχει θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ σκληρά. Θα στοιβαχτεί σε σκάλες για να παρακολουθήσει το μάθημα, χωρίς βιβλία (οσονούπω), χωρίς υποδομές και με το υπουργείο να του κουνάει το δάχτυλο στη πρώτη αναποδιά.
Για την Ειρήνη μιλούσαν αυτά τα παιδιά πριν 48 χρόνια. Σήμερα παντού στο τόπο μας Αμερικανικές βάσεις, που σπέρνουν το θάνατο όπου κι αν σταθούν, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και την Υεμένη. Και όσοι άνθρωποι απομείνουν θα παίξουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο, θα βιώσουν τον ρατσισμό και την εξαθλίωση σε κάποιο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης (Δομές ή camps μεταναστών τα λένε στις ειδήσεις). Αντί στήριξης της υγείας, αγοράζονται αεροπλάνα και φρεγάτες, προσλαμβάνονται ανεκπαίδευτοι και επικίνδυνοι αστυνόμοι που σηκώνουν χέρι στη πρώτη ευκαιρία.
48 Χρόνια μετά ο Ελληνικός λαός έχει πει το ψωμί ψωμάκι. Η νεολαία με πτυχία και περγαμηνές να δουλεύει για 600 και 700 Ευρώ -στη καλή περίπτωση- με ατελείωτες ώρες δουλειάς, απλήρωτες υπερωρίες και το φτηνό το ένσημο. Και όλα αυτά για να δώσει το μισό της μισθό για να νοικιάσει ένα σπίτι να μείνει, αν βρει…
Εργαζόμενοι σκοτώνονται στους χώρους δουλεία, απόρροια της εργασιακής εξαθλίωσης, οι συντάξεις όσων προσέφεραν τόσα χρόνια σε αυτό το τόπο κουτσουρεύονται κάθε δεύτερο χρόνο και οι κυβερνόντες δε σταματούν εδώ, σχεδιάζουν ένα μέλλον ακόμα πιο ζοφερό.
Δεν έχουμε πει όμως την τελευταία μας λέξη, δεν ξοφλήσαμε. Η ιστορία η δική μας δεν γράφτηκε ακόμα. Οι εργαζόμενοι της Cosco και οι ταχυδιανομείς της E-food, η αξιοπρέπεια των υγειονομικών και οι φοιτητικοί αγώνες ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, η σύγχρονη πάλη ενάντια στον φασισμό είναι ο δικός μας φωτεινός δρόμος που οδηγεί σε μια ζωη προσαρμοσμένη στις συγχρονες ανάγκες μας.
…Και όσοι τον λαό πλήγωσαν θα το πληρώσουν. Και όσοι τον λαό εξαπάτησαν με τον μανδύα του φίλου, θα το πληρώσουν και αυτοί.
Η καρδιά του Πολυτεχνείου χτυπά στους ανθρώπους που αγωνίζονται για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο…
Η αξιοπρέπειά μας κρίνεται στους δρόμους!
Όλοι και όλες στα κατά τόπους καλέσματα για τον εορτασμό της επετείου!
Κέρκυρα 6:00μμ στο Ιστορικό
