Μου ζητήθηκε να γράψω τον απολογισμό μου. Για τον έναν ολόκληρο χρόνο της ζωής μου στην Ερείκουσα. Η λέξη “απολογισμός” έχει από μόνη της συναισθηματική βαρύτητα. Εμπεριέχει ό,τι νοιώσαμε, όσα νοιώσαμε από την αρχή μιας κατάστασης ως το τέλος της.
Το τέλος είναι η χαρά. Η χαρά για την τόλμη. Η χαρά για την εμπειρία, για την κάθε πρόκληση. Η Ερείκουσα, ένας ακόμη μικρός παράδεισος από τους δεκάδες που διαθέτει τούτη η πατρίδα. Κι όμως, δεν μπόρεσε να κρατήσει τα παιδιά της. Ή μήπως αυτά την αρνήθηκαν; Και αναγκάστηκε τότε να δεχτεί άλλα παιδιά; Σαν μητρική αγκαλιά ….να μήν ερημώσει….. Είναι κρίμα κι άδικο να ερημώνουν οι γωνιές αυτής της πατρίδας.
Ένας τόπος που λούζεται από τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου ακριβώς στο σημείο που φλερτάρει με την Αδριατική.
Οι κάτοικοι είναι άνθρωποι που βίωσαν την ξενιτιά από παιδιά. Και συνεχίζουν. Γιατί εκεί, στην μακρινή Αμερική, την δεύτερη όπως την αποκαλούν, πατρίδα, έμειναν τα νειάτα τους, η ζωή τους , τα όνειρά τους, και στο τέλος, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Βαρύς ο φόρος, θυσία στον βωμό μιας άλλης ζωής με περισσότερες ευκαιρίες.
Ο τόπος έχει την δική του ομορφιά. Πλούσια η χλωρίδα του. Την άνοιξη φυτρώνουν πάμπολλα άγρια λουλούδια. Με ιδιαίτερα χρώματα. Τα άνθη τους στολίζουν το νησί που δεν χάνει το πράσινο χρώμα ούτε τον χειμώνα.
Δεν τα βρήκα όμως «όλα όμορφα και ωραία». Βρήκα ένα σχολείο που μετά από τόσα χρόνια αχρηστίας θύμιζε περισσότερο αποθήκη. Καμιά δεκαπενταριά ράντζα εκστρατείας – για τους φαντάρους (επισκέπτονται το νησί δυο- τρεις φορές τον χρόνο), οχτώ κάλπες εκλογών μαζί με τα κουτιά τους – άλλες μέσα σ΄αυτά κι άλλες έτοιμες να δεχθούν φακέλους με ψηφοδέλτια. Και φυσικά τα παραβάν των εκλογών. Ένας πίνακας ραγισμένος και ξεβαμμένος, σημάδι πως έμενε για χρόνια αχρησιμοποίητος.
Και δεν έλειπαν οι «επισκέπτες». Αρκετά τρωκτικά διανυκτέρευαν εκεί αφήνοντας τα ίχνη τους. Όσο για τις αράχνες ……ο πληθυσμός τους υπολογίσιμος: χιλιάδες! Η τουαλέτα ….. επιεικώς ακατάλληλη προς χρήση….. Τελικά την σώσαμε! Καινούργια έγινε! Αυτό το υπέροχο κτίριο, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, ξεχασμένο και αφημένο στην τύχη του, έπρεπε να ξαναγίνει σχολείο.
Ανασκουμπωθήκαμε…. Δασκάλα και μαθητές. Βοήθησαν και οι γονείς των παιδιών μέχρι να οριστεί καθαρίστρια απο τον δήμο. Σύντομα καταφέραμε να του αλλάξουμε όψη, να αποκτήσει ευωδιά καθαριότητας.
Σε λίγο μας έστειλαν και τον καινούργιο πίνακα. ΄Ασπρος! Επιστρατεύτηκαν μερικοί κάτοικοι για την μεταφορά του στο σχολείο. Ο κ. Λάκης, ο κυρ – Γιάννης, ακόμη κι ένας Άγγλος τουρίστας που αποκλείσθηκε στο νησί εξαιτίας της καραντίνας. Και φυσικά ο Αλέκος, ο αντιδήμαρχος. Για ό,τι χρειάζονταν το σχολείο, αυτός ήταν το πρόσωπο αναφοράς. Και όποιος μπορούσε να βοηθήσει, να πάρει για το σχολείο ό,τι μας ήταν απαραίτητο από την Κέρκυρα και να το βάλει στο θρυλικό «Zanadu». Ο γιός μου έκανε συχνά τέτοιες εξυπηρετήσεις.
Στην συνέχεια βάφτηκαν τα θρανία, τα καρεκλάκια, πήρε την μορφή αίθουσας διδασκαλίας.
Την άνοιξη φυτέψαμε τριανταφυλλιές στην αυλή του. Μέχρι το τέλος Αυγούστου τις ποτίζαμε και τις βλέπαμε να μεγαλώνουν σιγά – σιγά.
Η διδασκαλία εκεί είχε άλλη γοητεία. Γέμιζε την ψυχή μου. Με τους μαθητές γίναμε οικογένεια. Περάσαμε πολλά φθινοπωρινά απογεύματα μαζί. Με μπάνια, με βόλτες. Κάποιες φορές τολμήσαμε και δοκιμάσαμε την τύχη μας στο ψάρεμα. Δεν θα ξεχάσω την χαρά του Λέο όταν, με το καλάμι του, έπιασε τον πρώτο (και μοναδικό ως τότε) χάνο!!
Μάθαμε να τραγουδάμε με την βοήθεια της κ. Αγάθη, χορέψαμε με την κ. Μαριάννα, μάθαμε την ιστορία της τέχνης χάρη στην κ. Λύντια, ζωγραφίσαμε – δικές μας δημιουργίες – χαρίσαμε και στην κ. Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας το δικό της πορτραίτο με την ευκαιρία της επίσκεψής της στο σχολείο μας. Μάθαμε ιταλικά με τις γυναίκες του νησιού και δίδαξα ελληνικά στους εκεί Ιταλούς.
Δεν γίνεται να ξεχάσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο που το φτιάξαμε με τα ξύλα που μαζέψαμε μόνοι μας από την παραλία. Ήταν τόσο όμορφο και διαφορετικό, ώστε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το πρόσεξε και το ξεχώρισε όταν την παραμονή των Χριστουγέννων του ψάλαμε διαδικτυακά τα κάλαντα μαζί με άλλα σχολεία. Μία εκδήλωση που έγινε αφορμή να φύγει το καράβι χωρίς εμένα και να περάσω τις γιορτινές μέρες στο νησί χωρίς την οικογένειά μου, αλλά όχι μόνη χάρη στην φιλοξενία των ντόπιων.
Πώς νοιώθω; Όπως θα ένοιωθε ο κάθε δάσκαλος/α που αποφάσισε να πάει σε ένα απομακρυσμένο μέρος με έναν μόνο σκοπό: να προσφέρει. Με δική του απόφαση. Ευλογημένη!
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη από μέρους μου να μην αναφερθώ και να μην ευχαριστήσω μερικούς εξαίρετους φίλους και συνεργάτες. Την οργάνωση International Hellenic Association και δύο Λαρισαίους φίλους, την κ. Λούλα Δημητριάδου και τον κ. Ηρακλή Γερογιώκα. Αρχίζοντας από τους δεύτερους, να αναφέρω ότι με δική τους μεσολάβηση, δύο Laptop στάλθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας στο σχολείο της Ερείκουσας. Δυστυχώς όμως δεν έφτασαν ποτέ!!Ο ΙΗΑ στηρίζει κάθε μικρό σχολείο στέλνοντας συνεχώς ό,τι χρειάζονται μαθητές και δάσκαλοι. Tablets, σχολικές τσάντες, αναλώσιμα , παιχνίδια. Είχα και την ιδιαίτερη χαρά να δεχτώ στο τέλος την επίσκεψη του προέδρου, του κ. Ευάγγελου Ρήγου. Ήρθε ως το μικρό νησί να γνωρίσει τους μαθητές αλλά και το νησί . Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το ΙΗΑ μέσω του IHAHellas@gmail.com. (τηλ. 693 9250584)
