Μήνυμα της Υπεύθυνης Τύπου και Επικοινωνίας της Νομαρχιακής Επιτροπής Κέρκυρας Κινήματος Αλλαγής Λένας Τσαγκαράκη.
Το μήνυμα
Σιμόν ντε Μποβουάρ : ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ
Κάθε χρόνο τιμούμε την 8η Μαρτίου ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία νέων στόχων σε κυβερνητικό, πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την ουσιαστική κατοχύρωση της ισότητας των δύο φύλων σε όλες τις εκφράσεις της ζωής.
Χιλιάδες καθημερινές ιστορίες κάνουν αυτή την ημέρα να υπάρχει ακόμα και να είναι σημαντική για το σήμερα και το αύριο των γυναικών. Η 8η Μαρτίου είναι μέρα προβληματισμού για το μέλλον του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο με την υποστήριξη της ισότητας, της ισοτιμίας και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.
Το 1975 ο ΟΗΕ στη Γενική Συνέλευση καθιέρωσε την 8η Μάρτιου ως ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και την Διεθνή Ειρήνη και κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα αυτή για τα δικαιώματα των γυναικών, ώστε να ενισχυθεί ο ρόλος τους στον αγώνα για μια δίκαιη κοινωνία.
Σε ποιες όμως γυναίκες αναφερόμαστε;
Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων δεν υφίσταται, όταν γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον ο μισός παγκόσμιος γυναικείος πληθυσμός ζει σε συνθήκες καταπίεσης και διακρίσεων..
Όταν την ίδια στιγμή, στον ανεπτυγμένο κόσμο, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζουν στο βωμό του χρήματος και της ηδονής, εκατομμύρια κορίτσια κυρίως ανήλικα.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι ο αριθμός των προσώπων που γίνονται θύματα παράνομης διακίνησης με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, φθάνει τα 2,45 εκατ. κάθε χρόνο.
Πώς μπορούμε να γιορτάζουμε τις μάχες που έχουμε κερδίσει, όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν;
Στη χώρα μας οι εργαζόμενες γυναίκες επιβαρύνονται όμως πολύ περισσότερο με την δουλειά στο σπίτι. Σε αυτή την εικόνα προστίθενται πάνω στις γυναίκες και τα βάρη από τη διάλυση των γηροκομείων, των παιδικών σταθμών, της υγείας και της παιδείας. Πέρα όμως από αυτά την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται και το γεγονός των σεξιστικών επιθέσεων διεθνώς μέσα στους χώρους δουλειάς.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει, είναι η θέση της γυναίκας αυτή που δηλώνει την εξάλειψη της έμφυλης ανισότητας και της προώθησης των δικαιωμάτων της στην κοινωνία;
Προφανώς και όχι. Για το λόγο αυτό έχουμε υποχρέωση να παλέψουμε ώστε να φτάσει η μέρα που πραγματικά θα έχει εξαλειφθεί η έμφυλη ανισότητα από τον πλανήτη και τότε θα μπορούμε να γιορτάζουμε για αυτό.
Σε μια ιδανική κοινωνία η μέρα της Γυναίκας δεν θα είχε κανένα λόγο ύπαρξης, παρά μόνο ως ανάμνηση των κινητοποιήσεων των εργατριών στις 8 Μαρτίου του1857 στη Νέα Υόρκη για καλύτερες συνθήκες εργασίας, ως ανάμνηση ενός «σταθμού» στην ιστορία της διεκδίκησης δικαιωμάτων των γυναικών. Όμως η μέρα της Γυναίκας δυστυχώς έχει ακόμα λόγο ύπαρξης ώστε να μας υπενθυμίζει πως τίποτα δεν μας χαρίστηκε αντίθετα η γυναίκα παλεύοντας διαχρονικά προσπαθούσε και προσπαθεί να κερδίσει τη θέση της και την αξιοπρέπεια της.
Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε άνδρες και γυναίκες είναι ότι η πρόκληση, δεν είναι να μετατρέψουμε την ανδροκρατούμενη κοινωνία σε γυναικοκρατούμενη, αλλά να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ανδρών και γυναικών συνοδοιπόρων ισότιμων και ισάξιων.
Ας πούμε λοιπόν στις γυναίκες ένα μεγάλο «ευχαριστώ» όχι μόνο επειδή μας έφεραν στο κόσμο αλλά γιατί παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο.
