Ακούμε, τελευταία πιο συχνά, έστω και αποσπασματικού χαρακτήρα υποσχέσεις για σωστική παρέμβαση σε διάφορα καταρρέοντα εμβληματικά κτίρια της πόλης…
Αρχικά είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε, ότι η αδιαφορία, η εγκατάλειψη, ακόμη και η κατάρρευση μερικών τέτοιων κτισμάτων είναι ευθύνη πρώτιστα ή αποκλειστικά Κερκυραϊκή. Ακόμη και το εκπληκτικής ομορφιάς και υψηλής λειτουργικότητας δημοτικό θέατρο δεν γκρεμίστηκε από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς όπως καθιερωμένα λέγεται… Οι εμπρηστικές βόμβες των Γερμανών του προκάλεσαν σοβαρές ζημιές, απολύτως επισκευάσιμες και επισκευαστέες, όπως έχουμε ξαναγράψει. Υπήρξε απόφαση κατεδάφισης από την μεριά του Δημοτικού συμβουλίου της Κέρκυρας με την σύμφωνη γνώμη ειδικών, πως …δεν αποτελεί ιδιαίτερου κάλλους αρχιτεκτονικό μνημείο… Η απόφαση κατεδάφισης υλοποιήθηκε και μετά από 30 ολόκληρα χρόνια η πόλη της Κέρκυρας απέκτησε αυτή το ολέθριο κατασκεύασμα ως δημοτικό θέατρο με τα μύρια προβλήματα αλλά και την φρικαλέα όψη, την μη επιδέξιμη οπτικής εξοικείωσης.
Στην διαδρομή των ετών, σημαδιακή υπήρξε η σιωπή των πολιτιστικών και πνευματικών σωματείων της πόλης για το συντελούμενο έγκλημα παγκοσμίου κυριολεκτικά εμβέλειας. Σήμερα, που λόγω του χαρακτηρισμού της πόλης ως μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς ο ισχυρισμός μας αυτός είναι αυτονόητα δικαιωμένος και καθόλου υπερβολικός…
Στην πλειάδα αυτών των οικημάτων ο “μακαριστός” ΦΟΙΝΙΚΑΣ, για το οποίο το ενδιαφέρον κάποιων …”ρομαντικών” συμπολιτών συνέβαλλε στην ακόμη πιο αποφασιστική εγκατάλειψή του…
Φυσικά και ακούμε με ικανοποίηση της υποσχέσεις για συντήρηση, αναπαλαίωση ιστορικών μνημειακών οικημάτων της πόλης… Είμαστε όμως, από πλούσια σχετική εμπειρία, επιφυλακτικοί για πολλοστή φορά… Εχουμε πήξει στις μπαλκονάτες υποσχέσεις… Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πόσες φορές ακούσαμε… τελικές αποφάσεις για την αποκατάσταση του ΦΟΙΝΙΚΑ, της Βίλλας Ρόσσα, του μεγάρου Γιαλλινά κ.λ.π. κ.λ.π. τουλάχιστον στις τελευταίες δεκαετίες…
Όμως, κι αν επιβεβαιωθούν οι υποσχέσεις για αυτές τις μεμονωμένες σωστικές παρεμβάσεις, πόρρω απέχουμε από την οργανωμένη σχεδιασμένη και μακρόπνοη πολιτική που επιβάλλεται για την πραγματική διάσωση και συντήρηση του μνημείου: πόλη της Κέρκυρας. Αυτήν, που θα έπρεπε θεωρητικά να είχε διεκδικηθεί από το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου αφού η Κέρκυρα:
-Είναι η μοναδική Ελληνική πόλη με αυτή την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία.
-Είναι η μοναδική Ελληνική πόλη που βομβαρδίστηκε σε βαθμό εκτεταμένης καταστροφής.
-Η Ελλάδα ανήκε στους “νικητές” και το αίτημα για επιδότηση αυτού του απειροελαχίστου συγκριτικά κόστους έργου ήταν απόλυτα εύλογο. Ας θυμηθούμε εδώ, ότι εκατοντάδες Γερμανικές πόλεις, που καταστράφηκαν σε ποσοστά μέχρι 100% αναστηλώθηκαν με υψηλή επιστημονική, τεχνική και αρχιτεκτονική επάρκεια και ακρίβεια… Και φυσικά καλώς επισκευάστηκαν…
Αυτό το αίτημα, όμως ήταν δύσκολο να διατυπωθεί και να υποστηριχθεί από κυβερνήσεις του τύπου: …Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας… Ηταν δύσκολο να προβληθεί και να στηριχθεί από μία κοινωνία, που αρέσκονταν και αρκούνταν στην παρελθοντολογία, την προγονοπληξία και την σύγκριση με …τσου βλάχους από απέναντι… Ηταν απίθανο να ενσωματωθεί στην δράση αρμόδιων πολιτισμικών φορέων, που διεκδικούν μόνον ό,τι οι ίδιοι έχουν σχεδιάσει, αποφασίσει, παρακολουθήσει και …στο τέλος εγκαινιάσει… Βαθύτατα ενοχλημένοι αν κάποιος που παίρνει με καλή πίστη και συλλογική ευαισθησία την πρωτοβουλία δεν είναι δικός μας… Καταδικός μας… Στα πλαίσια μίας απίστευτης αυτοκαταστροφικής στενομυαλιάς…
Και επειδή αυτό το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο καθόλου δεν έχει αλλάξει (μάλλον ενισχύεται καθημερινά) διατηρούμε όλη μας την λογική επιφύλαξη για την τήρηση των υποσχέσεων, την ίδια ώρα, που ο πόνος μας και η αγάπη μας για αυτό τον ευλογημένο τόπο μας κάνει να αναφωνήσουμε: μακάρι!!!
