(Πρακτικά από τη συζήτηση μου με φίλο από τα παλιά)
Πολλά λέγονται και γράφονται για τις συνέπειες του ιού στην οικονομία, την κοινωνική ψυχολογία, την ατομική ψυχολογία και στον τρόπο ζωής μας γενικότερα.
Τώρα που έχει επικρατήσει η άποψη ότι το Αριστερά Δεξιά αποτελεί μια ξεπερασμένη και παλαιομοδίτικη αντίληψη της πολιτικής.
Επιθυμία μου είναι, να τοποθετηθώ στο θέμα της αντιμετώπισης του ιού μέσα από το δίπολο Αριστερά Δεξιά.
Βεβαίως ο ιός υπάρχει, βεβαίως ο ιός είναι πάρα πολύ επικίνδυνος, βεβαίως ο ιός μεταδίδεται εύκολα, βεβαίως και πρέπει να διασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή άμυνά μας , πρώτα ως κοινωνία και αμέσως μετά ως πολίτες απέναντι στον ιό.
Προσωπικά. Δεν θα σταθώ στο θέμα του πότε και πως εμφανίζεται ο ιός, αν είναι αποτέλεσμα εργαστηρίου ή όχι. Δεν θα σταθώ στο θέμα του εάν ο ιός ξέφυγε ή αφέθηκε. Γι΄αυτά πολλά και από πολλούς έχουν γραφεί.
Προσωπικά θέλω να σταθώ στο θέμα, που όλοι πιστεύω συμφωνούμε.
‘Ότι το σημαντικότερο είναι πως αντιμετωπίζεται ο ιός.
Εάν η αντιμετώπισή του θα γίνει ( χρυσοτόκος όρνιθα) για το υπάρχον ήδη πανίσχυρο ολιγοπώλιο στην παγκόσμια παραγωγή φαρμάκων ή εάν οι κυβερνήσεις θα μπορέσουν να σταθούν ως εκπρόσωποι λαών απέναντι στο παγκόσμιο ολιγοπώλιο των φαρμάκων και των εμβολίων.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η αριστερή προσέγγιση στην αντιμετώπιση της πανδημίας βάζει σε προτεραιότητα :
ΕΑΝ ο πόλεμος απέναντι στον ιό καθιστά την κοινωνία ισχυρότερη .
ΕΑΝ η αντιμετώπιση του ιού βαθαίνει την κοινωνική αλληλεγγύη.
ΕΑΝ η αντιμετώπιση του ιού βαθαίνει την ατομική και συλλογική υπευθυνότητα. ΕΑΝ η αντιμετώπιση του ιού εδραιώνει ένα δημόσιο σύστημα υγείας που μπορεί να εποπτεύεται και ελέγχεται από την οργανωμένη κοινωνία και όχι απλά από οποιαδήποτε κρατική γραφειοκρατία.
Εάν αντίθετα αφηνόμαστε στη μάσκα και την επικυριαρχία της ως επικυριαρχία του ο Σώζων Εαυτόν Σωθήτω και στην επικυριαρχία ενός άκρατου ατομικισμού, τότε υποτασσόμαστε στην παλιά δεξιά αντίληψη , ότι εάν κάνεις (το καλό και συμφέρον) για τον εαυτό σου, τότε εξυπηρετείς και την κοινωνία. Τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι ο ιός έρχεται ως επισφράγισμα μιας κοινωνίας πού έχει χάσει όλους τους συνεκτικούς της δεσμούς.
Με προβληματίζει λοιπόν βαθύτατα γιατί δεν ακούγεται καμία φωνή από καμιά πλευρά για την ανθρώπινη κοινωνικότητα που βομβαρδίζεται και καταρρέει στο όνομα της αντιμετώπισης του ιού.
Μήπως η απαγόρευση των συναθροίσεων περισσοτέρων ατόμων από τα εννέα θ άπρεπε να συνδυάζεται από την προτροπή για την ενίσχυση οικογενειακών και συγγενικών δεσμών. Από την προτροπή ενίσχυσης και αναγέννησης της φιλίας. Για κίνημα στήριξης των ηλικιωμένων. Για την ανακάλυψη τρόπων φιλικής και συντροφικής (έστω και εξ αποστάσεως) αξιοποίησης των πλατιών και των δημοσίων χώρων. Για την ανακάλυψη μορφών ψυχαγωγίας και επικοινωνίας που ενισχύουν τους δεσμούς μας.
Μήπως θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους συντροφικής μελέτης έστω και εξ αποστάσεως για θέματα που αφορούν τη γειτονιά το χωριό τη τοπική οικονομία.
Από κοινού μελέτης έστω και εξ αποστάσεως που θα μας δένει μεταξύ μας, θα εδραιώνει τη συνοχή μας και θα προετοιμάζει πραγματικά επεξεργασμένες λύσεις σε υπάρχοντα και χρονίζοντα προβλήματα.
Μήπως έστω και ιντερνετικα θα πρέπει να συζητήσουν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ο απλός λαός εμείς όλοι για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον ιό της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού. Δηλαδή πως θα αντιμετωπίσουμε τον ιό της οικονομίας που μας έχει παραδώσει δεμένους χειροπόδαρα στο μονοπώλιο του τουρισμού.
Η απόσταση που μας επιβάλλεται σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταστεί απομόνωση.
Η απομόνωση δεν αντιμετωπίζει τον ιό. Αντίθετα σημαίνει απόλυτη παράδοση στον ιό του ατομικισμού.
Υπάρχει λοιπόν Αριστερή και Δεξιά προσέγγιση στην αντιμετώπιση του ιού.
Δεξιά αντιμετώπιση είναι αυτή που προωθεί την απόσταση σε συνδυασμό με την απομόνωση. Αυτή που καλλιεργεί το φόβο του ανθρώπου από το συνάνθρωπο, αυτή που καλλιεργεί το φόβο της συνάντησης του ανθρώπου με το συνάνθρωπο του. Αυτή που παραδίδει το δημόσιο αγαθό της υγείας σε ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση.
Αριστερά προσέγγιση είναι αυτή που αξιοποιεί τον κίνδυνο για να αναγεννήσει το σεβασμό του κοινωνικού και συλλογικού συμφέροντος ως ανώτερο του ατομικού.
Την κοινωνική αλληλεγγύης ως έκφραση της κοινωνικότητας του ανθρώπου.
Αυτή που απαιτεί τις υπηρεσίες υγείας δημόσιο αγαθό και την ιατρική λειτούργημα.
