Στο lockdown βάλαμε πλάτη όλοι οι εκπαιδευτικοί. Εξοικειωθήκαμε γρήγορα με τις ψηφιακές πλατφόρμες και αρχίσαμε την «εξ αποστάσεως» έτσι για το γαμώτο μιας ανάγκης επικοινωνίας με όσους μαθητές μπορούσαν και ήθελαν. Έστω και για τους πέντε ή τους τρεις που έμειναν σταθεροί μέχρι τέλους.
Όταν άνοιξαν τα σχολεία το Μάη, πάλι βάλαμε πλάτη, αν και ξέραμε όλοι ότι ήταν ένα «αχρείαστο ρίσκο» για δέκα διδακτικές μέρες. Ακυρώσαμε στην πράξη την μεγάλη απάτη της απευθείας αναμετάδοσης του μαθήματος από τις τάξεις και οι γονείς σώσανε την παρτίδα: σε πολύ μεγάλο ποσοστό δεν έστειλαν τα παιδιά τους. Πολλοί είπαν «είδατε άδικα φωνάζατε, τίποτα δεν έγινε». Αγνοούν ότι το ρίσκο, όταν πρόκειται για τις ζωές και την υγεία χιλιάδων ανθρώπων, δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Αυτό το επικαλούνται όσοι απλά θέλουν να δικαιολογήσουν την επιλογή του ρίσκου.
Πέρασαν μήνες από τότε. Και δεν έγινε τίποτα. Καμιά προετοιμασία. Καμιά προσπάθεια να εμπλακούν σε κάποιο σχέδιο οι Δήμοι, οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, οι σύλλογοι γονέων και εκπαιδευτικών. Στη διάρκεια του καλοκαιριού το Υπουργείο Παιδείας νοιάστηκε μόνο για το πώς θα γίνει ο ορισμός των νέων διευθυντών εκπαίδευσης με μόνο κριτήριο τις προτάσεις των τοπικών οργανώσεων της Νέας Δημοκρατίας. Περιμέναμε εναγωνίως, γονείς και εκπαιδευτικοί, κάτι να ανακοινωθεί που να δείχνει ότι έχει υπάρξει μελέτη και προετοιμασία. Τίποτα. Ο Μαγιορκίνης μόνο επιστρατεύθηκε, για να μας αποδείξει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα. Κι ακολούθησαν τα παγουρίνια και ο τραγέλαφος με το ποιος θα παραγγείλει τις μάσκες. Τα ξέρετε, τι τα ξαναλέω;
Κι αύριο πάμε σχολείο. Όχι δεν έχω αυτοπεποίθηση κι ας λέει ο Πρωθυπουργός. Σιγά μην είναι η αυτοπεποίθηση ένεση με άμεσα αποτελέσματα. Σιγά μη φτιάχνεται με ρητορικές εξάρσεις, με συνταγές όπου τσιγαρίζεις λίγο τα επιτόκια, μετά προσθέτεις τον εθνικό κίνδυνο, σιγοβράζεις σε χαμηλή φωτιά και στο τέλος το σβήνεις με λίγη αισιοδοξία και καμιά δεκαριά υποσχέσεις. Σιγά που αναπτύσσεται η σχέση εμπιστοσύνης, όταν κάθε μέρα χτίζεται ξανά ένα κομματικό κράτος που θα το ζήλευε και η ΕΡΕ ή ο Εθνικός Συναγερμός. Όχι δεν έχω αυτοπεποίθηση.
Χεσμένος είμαι από το φόβο μου. Και γεμάτος χολέρα και οργή για το πόσο χεσμένο με έχουν. Έτσι ακριβώς, χωρίς ευγένειες. Χεσμένο. Προτάσεις έχω και ξέρω ότι έχουν πολλοί συνάδελφοι. Θα τις συζητήσουμε όλοι μαζί αύριο και τις επόμενες μέρες, στη βράση, καθώς θα προκύπτουν ένα-ένα τα προβλήματα. Και κουράγιο έχουμε, αυτό που χρειάζεται, για να επινοήσουμε μόνοι μας από αύριο τους όρους της επιβίωσής μας και της τρυφερής μας συνύπαρξης με τους μαθητές μας, αυτό που αντλούμε από τη συλλογικότητά μας. Αυτήν που εξαφανίζεται κατά καιρούς, αλλά επανεμφανίζεται κραταιά, όταν στο κάθε σχολείο ξέρουμε ότι μόνο μεταξύ μας μπορούμε να στηριχτούμε. Τις ώρες τις δύσκολες. Τότε που ξέρουμε ότι μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη για την εξέλιξη των πραγμάτων. Τότε που για άλλη μια φορά, υπουργοί και γραμματείς αποδεικνύονται απελπιστικά λίγοι και ανεπαρκείς. Μπορεί και επικίνδυνοι.
