Κάποτε ο Λουδοβίκος ο 14ος έλεγε ότι η (ιστορικώς πρωτοπόρος) χαρτογραφική υπηρεσία τού στρατού του τού είχε αφαιρέσει εδάφη όσα δεν είχε χάσει σε κανένα πόλεμο. Οι χάρτες, που σχεδίαζαν μέχρι τότε οι αυλικοί στις Βερσαλλίες, έδειχναν την Γαλλία στο κέντρο του κόσμου και περίπου ίση με το ήμισυ του κόσμου. Αυτό είναι το σύνδρομο του Λουδοβίκου: ο φόβος να χάσεις εδάφη από τους δικούς σου χαρτογράφους και όχι από ξένους στρατούς.
Ο Ερντογάν πάσχει από ένα άλλο σύνδρομο των χαρτών. Κουβαλάει μαζί του χάρτες. Οι χαρτογράφοι του, Γκουρντενίζ κ.α., χαρτογραφούν θάλασσες, αέρα και υποθαλάσσια κοιτάσματα και τα προσθέτουν στην χερσαία πατρίδα. (Μια κάποια λύση εν όψει των τεράστιων εσωτερικών προβλημάτων της χώρας!) Ο πρόεδρος της Τουρκίας στην τελευταία ΓΣ του ΟΗΕ παρουσίασε την περίφημη «γαλάζια πατρίδα» των 450.000 τχ δίπλα στην γνωστή χερσαία πατρίδα του των 780.000 τχ.
Οι δικοί μας χαρτογράφοι, Καρυώτης κ.α., εμφανίζουν επίσης χάρτες της Ελλάδας που επεκτείνουν την χερσαία πατρίδα μας στην θάλασσα, περίπου τετραπλασιάζοντάς την. Προσθέτουν κι αυτοί 450.000 τχ στα γνωστά 132.000 τχ της χερσαίας έκτασης της χώρας.
Δεν θα υπήρχε κανένα διεθνές πρόβλημα αν οι δύο «γαλάζιες πατρίδες» δεν αλληλο-επικαλύπτονταν κατά το κρίσιμο (από πλευράς υποθαλάσσιου πλούτου) ήμισύ τους. Πράγματι, για να ικανοποιηθεί πλήρως η Τουρκική χαρτογραφία πρέπει η Κρήτη και τα άλλα νησιά του Αιγαίου να θεωρηθούν ακατοίκητες βραχονησίδες – κατά το διεθνές δίκαιο και την νομολογία, ισχυρισμός απαράδεκτος. Από την άλλη, για να ικανοποιηθεί πλήρως η Ελληνική χαρτογραφία πρέπει οι ακατοίκητες βραχονησίδες ανατολικά του Καστελλορίζου να θεωρηθούν ως κατοικημένες και όλα τα νησιά μας να θεωρηθούν ως έχοντα «επήρεια» όση και οι ηπειρωτικές ακτές – κατά την νομολογία, ισχυρισμός όχι πάντα αποδεκτός.
Υστ.1. Έκαναν χρόνια να καταλάβουν οι τηλεοπτικοί αναλυτές μας την διαφορά μεταξύ κυριαρχίας και κυριαρχικού δικαιώματος εκμετάλλευσης, την διαφορά μεταξύ εξερεύνησης (exploration) και έρευνας (research) καθώς και το ότι η ΑΟΖ μετριέται από την ακτή και όχι από τα 6 ή τα 12 μίλια της αιγιαλίτιδας. Θα ήταν πλάνη συγγνωστή, αν δεν επικαλούντο τίτλους ειδικού. Αν, πάλι, είχαν καταλάβει και απέκρυπταν, το ζήτημα εμπίπτει στα περί δόλου και παθών. (Η εκ μέρους τους υποβάθμιση του θέματος της «καζάν-καζάν» συνεκμετάλλευσης με τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες δεν είναι δόλια αλλά δεδομένη πολιτική θέση των συγκεκριμένων αναλυτών. Με τον δύσμορφο καπιταλισμό θα ασχολούμαστε τώρα;)
Υστ.2. Κάποτε τον τόνο στην δημόσια συζήτηση έδιναν οι ιδεολόγοι της αριστεράς, παρουσιάζοντας ιδέες για τον σοσιαλισμό. Σήμερα τον τόνο στην δημόσια συζήτηση δίνουν οι ιδεολόγοι της δεξιάς, παρουσιάζοντας την χώρα «των πέντε θαλασσών». Οι πρώτοι κουβαλούσαν βιβλία. Οι δεύτεροι κουβαλούν χάρτες. Οι δεύτεροι έχασαν κάποτε πατρίδες. Οι πρώτοι έχασαν, πιο πρόσφατα, τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους.
Υστ.3. Απογοητευτική η αξιωματική αντιπολίτευση όπως και ο υπουργός της επί των εξωτερικών στην κριτική έναντι της κυβέρνησης για το ελληνο-αιγυπτιακό σύμφωνο. Ταυτίσθηκαν με τους γνωστούς ακραίους για το 55:45 της μοιρασιάς. Το (με αναγωγή στις δύο απέναντι ακτογραμμές) ευνοϊκό αυτό σύμφωνο ήταν η επιβεβλημένη στην στιγμή απάντηση στο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο (και στο επαπειληθέν τουρκο- αιγυπτιακό!). Σε μια ενδεχόμενη προσφυγή στην Χάγη, τα δύο υπαρκτά σύμφωνα θα συγκριθούν, με προφανή την υπεροχή του ενός έναντι του άλλου. Όσο για τα ανατολικά του 28ου, εδώ υπάρχει ένα τετραεθνές σημείο που μένει να ορισθεί από τους τέσσερεις.
Υστ.4. Αφού κερδίσουμε νομικά την υπόθεση στην Χάγη, αφού παύσουν ολοσχερώς οι από πλευράς Τουρκίας παραβάσεις, παραβιάσεις και υπερπτήσεις και αφού παύσει οριστικώς ο εδαφικός αναθεωρητισμός της γείτονος (ένας αναθεωρητισμός που θα μπορούσε να λειτουργήσει και εις βάρος της ίδιας από πλευράς Κούρδων του PKK!), θα πρότεινα μια έντιμη επιχείρηση joint development (κοινής ανάπτυξης) των δύο χωρών. Αυτό υπό τον όρο μιας κοινής αυστηρής δέσμευσης περί μεσοπρόθεσμης υποκατάστασης των υδρογονανθράκων από τις ΑΠΕ εν όψει της πιο επείγουσας κλιματικής αλλαγής.
Υστ.5. Σημειώνει και υποδεικνύει η Tageszeitung του Βερολίνου, στις 14/8/2020, για την αποφυγή του πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο: «Τη δεδομένη στιγμή κανένας δεν χρειάζεται φυσικό αέριο από τη Μεσόγειο.» Καλό θα ήταν η έγκριτη εφημερίδα να υποδείκνυε και στην Γερμανική κυβέρνηση την αναστολή των εξαγωγών όπλων προς την γείτονα Τουρκία, γιατί, για όσο η γείτων Τουρκία παραβιάζει το διεθνές εμπάργκο όπλων προς την Λιβύη, το παραβιάζει και η ίδια.
