Σε μία εποχή, που ο χαρακτηρισμός εφιάλτης υπολείπεται της αναγκαίας περιγραφικής ισχύος παίρνουμε δύναμη από την τραγωδία της καθημερινότητας για να πετάξουμε στην nuova insula utopia… Εδώ, λοιπόν σπρωγμένοι από την κακουχία του σήμερα έχουμε την ευκαιρία να αναλογιστούμε, πώς η περίοδος, που θα ακολουθήσει μετά τους πανηγυρισμούς για τεράστιες επιτυχίες και θριάμβους, θα είναι πολύ πιο κρίσιμη από αυτή, που περνάμε…Μέχρι τώρα ήταν «εύκολο» να κλειστούμε μέσα και να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της διαμόλυνσης… Γιατί κλειστήκαμε όλοι, χωρίς εξαιρέσεις…
Αυτό, που ήταν η πηγή της επιτυχίας μας έγινε ανεστραμμένο το θεμέλιο της τραγικής εικόνας Ιταλίας, Ισπανίας, ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας, όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κυριάρχησε η προάσπιση της υγείας του συστήματος από την υγεία και τη ζωή των πολιτών… Τώρα, λοιπόν, που το σύστημα… πρέπει να δουλέψει γενικώς, τώρα θα αρχίσουν τα δύσκολα…. Και κατ’ αρχή τα σχολεία… Που άργησαν, μάλιστα να κλείσουν στην Ελλάδα και τα οποία ανοίγοντας θα αποτελέσουν ένα φορέα μαζικής επανεμφάνισης του ιού στην κυκλοφορία… Είναι πασίγνωστο, πως οι μαθητικές ηλικίες αποτελούν τον μαζικότερο μεταφορέα φορτίου ιού… Το δεδομένο πρέπει να προσαρμοστεί και στην Ελληνική πραγματικότητα, όπου η συγκατοίκηση των μαθητών με τις μεγάλες ηλικίες αποτελεί κοινωνικό δεδομένο, που δύσκολα μπορεί να περιοριστεί στην απαιτούμενη κλίμακα.
Ταυτόχρονα, οι παραγωγικές ηλικίες της συγκατοίκησης θα βγουν στην αγορά για να επιχειρήσουν την τροφοδοσία με τον επιούσιο… Και αυτό, βέβαια, με όσα μέτρα και αν παρθούν (αν μπορούν) και με δεδομένο, ότι η κύρια οικονομική δραστηριότητα της χώρας, ο τουρισμός είναι δραστηριότητα με απαιτούμενο υψηλό δείκτη επαφών, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα…
Πώς σκέφτονται οι αρχές να μεθοδεύσουν την έξοδό μας προς την γη της επαγγελίας της παραγωγής και της κατανάλωσης; Πολύ απλά, όπως ήδη μας το δήλωσαν, χωρίς να περιγράψουν τις λεπτομέρειες… Με την μέθοδο: δοκιμή και λάθος. Όπως η αγία αγορά ρυθμίζει την οικονομική μας υπόσταση έτσι και η συμπεριφορά του ιού θα δείξει… Αν πάμε καλά συνεχίζουμε και χαλαρώνουμε… Αν δεν πάμε καλά, ξανασφίγγουμε τα λουριά… Τι σημαίνει: αν δεν πάμε καλά… Πολύ απλά: κάποιοι από μας θα έχουν φύγει για τον …Σείριο με διαβατήριο Αγίου Πέτρου… Συνιστούμε, λοιπόν στις μεγαλύτερες ηλικίες, όπως και ο υπογραφόμενος, την μέγιστη δυνατή παράταση της καραντίνας έστω και υπό ανεκτικότερους αλλά όχι επιεικέστερους όρους…
Και ενώ, λοιπόν, βιώνουμε την κρίση του κορονοιού, ως πρελούντιο της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης (σε κρίση βρισκόμαστε σταθερά τα τελευταία πολλά χρόνια) θυμηθήκαμε ένα κομμάτι άρθρου του Ιγκάθιο Ραμονέ, τότε διευθυντή της Monde Diplomatique, ο οποίος δεν ήταν κομμουνιστής και ο οποίος για να δώσει ένα μέτρο του παγκόσμιου πλούτου είχε γράψει: Αν η διαχείριση του πλούτου ήταν κοινωνικοποιημένη σε ολόκληρο τον πλανήτη (τότε το 1996) , θα αρκούσε ο κάθε πολίτης της γης να εργάζεται 16 ώρες την εβδομάδα για 23 χρόνια και να διαθέτει (η 4μελής οικογένειά του) μία κύρια κατοικία, μία εξοχική κατοικία, δύο αυτοκίνητα και ένα μικρό σκάφος…
Και μετά ξύπνησες θα μου πείτε… Προς στιγμήν αρνούμαι να «ξυπνήσω» γιατί αναλογίζομαι, ότι η παραστατική περιγραφή του Ιγκνάθιο Ραμονέ δεν αναφέρονταν στο απώτερο μέλλον, όταν θα ταξιδεύουμε στον Αρη, αλλά στο παρόν του 1996. Τόσος ήταν τότε ο παγκόσμιος πλούτος… Και ασφαλώς πολύ περισσότερος σήμερα, αφού η παραγωγικότητα στον πλανήτη ανεβαίνει εκθετικά χωρίς διάλειμμα έστω και αν έθνη και κοινωνίες διαλύονται και εκατομμύρια ανθρώπων συντρίβονται…
Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει πάσει δυνάμει οι εργαζόμενοι να βγουν και να εκτεθούν στον ιό που παραφυλάει; Δεν φτάνει για μήνες και για χρόνια το παγκόσμιο μαξιλάρι, έστω και αν απλά θα χρειαστούν μόνον κάποιοι λίγοι μήνες, μέχρι την ασφαλή μας έξοδο; Τότε δηλαδή που θα διαθέτουμε ικανά φάρμακα και εμβόλιο εναντίον του;
Γιατί θα πρέπει, παιδιά και εκπαιδευτικοί, να τρέχουν σαν τρελοί στα λημέρια του κορονοιού, στο όνομα της μη απώλειας χρόνου; Ζήτημα, που στην ουσία βάζει η κουλτούρα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού από τα γεννοφάσκια μας… Κανένας -επί της ουσίας- δεν θα πάθει το παραμικρό αν στο όνομα της περιφρούρησης της ζωής υπάρξει ολιγόμηνη καθυστέρηση στο Μαραθώνιο της απόκτησης προσόντων για την πολυπόθητη αγορά εργασίας, που μπορεί στο τέλος να είναι θεόκλειστη…
Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλοι κορονοιοί, εξίσου ή και περισσότερο απειλητικοί όσο ο καπιταλισμός κακοποιεί βάναυσα το περιβάλλον και βιάζει το κενό ανάμεσα στις κατώτερες μορφές ζωής και τον άνθρωπο… Γιατί, λοιπόν τρέχουμε μέσα στην φρίκη να κρυφτούμε από το θηρίο ή τα θηρία; Γιατί πολύ απλά είμαστε ασύντακτοι, ανοργάνωτοι, αμφίθυμοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι… Εχουμε αποδεχτεί την μαυρίλα σαν ρεαλισμό και την προοπτική φωτός σαν ουτοπία…
Όλα αυτά, βέβαια δεν είναι απλά… Γράφονται σε δύο αράδες αλλά απαιτούν τεράστιο, αντίξοο και μακρόπνοο αγώνα πολιτικής (με την καθαρή και αρχική έννοια του όρου) αγωγής… Οχι του γραφείου και των καθοδηγητών αλλά της συμμετοχής και της ανεκτικότητας. Αυτό αποτελεί κατά την ταπεινότητά μας conditio sine qua non, παρά τις τεράστιες ικανότητες αποξένωσης, που διαθέτει το σύστημα. Εδώ πρέπει να καταναλωθεί πολλή φαιά ουσία και να χυθεί πολύ μελάνι… Και πολλή δράση, που θα διαμορφώνει και θα επαναμορφώνει…
Το φωτεινό μέλλον απαιτεί μεγάλη ανοιχτή συμμετοχή πρωταγωνιστών και γι’ αυτό είναι σίγουρο -κατά τη γνώμη μας- πως είναι υπόθεση ευρύτατης ενεργοποίησης… Οι «φωτεινές», «ηγετικές» μειοψηφίες (για να χάσουν και τα εισαγωγικά) έχουν ένα πρώτιστο καθήκον: να το κατανοήσουν και να το αποδεχτούν… Απλά και ρεαλιστικά ουτοπικά: Δεν γίνεται αλλιώς…
Ονειρα Γλυκά!!!
