Άρθρο του Αλέξανδρου Αλεξάκη.
Σύμφωνα με τον Όρκο του Ιπποκράτη, η ηθική και η δίκαιη μεταχείριση του ανθρώπου από άνθρωπο, αναδεικνύονται ως μέγιστες αξίες της ιατρικής επιστήμης και βαρύνουν την κρίση και την συνείδηση όσων υψώνοντας το χέρι, αποδέχονται αμετάκλητα και απαρέγκλιτα, αυτή την στάση ζωής. Ο γιατρός λοιπόν δεν είναι μόνο θεραπευτής της αρρώστιας και ερευνητής της ίασης. Είναι ο άνθρωπος εκείνος, στον οποίο εναποθέτουμε την ελπίδα της ζωής και εμπιστευόμαστε, εκτός από την επιστημονική του δεινότητα, την ηθική και την κρίση του, αυτά στα οποία ο ίδιος κλήθηκε να αφιερωθεί άνευ όρων.
Στην πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια δεδομένα, κρίση που διανύουμε λόγω της εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού, που έλαβε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, διαστάσεις πανδημίας και που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως “πόλεμος για την υγεία”, ήταν αναμενόμενο οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό να βρεθούν στην πρώτη γραμμή αυτής της ιδιότυπης μάχης, πολεμώντας έναν αόρατο και συνάμα άγνωστο εχθρό. Διότι ο covid_19 παρέμενε μια αχαρτογράφητη ασθένεια στο παγκόσμιο ιατρικό πρωτόκολλο.
Η πρόκληση για κάθε λειτουργό της νοσοκομειακής περίθαλψης, έλαβε από την πρώτη στιγμή τεράστιες διαστάσεις και κάθε γιατρός και νοσηλευτής εισχώρησε ακαριαία, σχεδόν βίαια σε μία δαιδαλώδη διαδρομή, με έναν και μόνο σκοπό. Την άοκνη προσπάθεια για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Σε αυτή την μάχη όμως ρίχτηκαν σχεδόν άοπλοι και από ανθρώπινης πλευράς ολοκληρωτικά απροστάτευτοι. Η πανδημία έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και απογύμνωσε αυτό που κάθε πολίτης της χώρας μας βιώνει τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα απόλυτα ελλιπές και σαθρό δημόσιο σύστημα υγείας. Έναν μηχανισμό που κρίνεται πλέον επικίνδυνος για τους πολίτες και τους λειτουργούς του.
Και είναι πράγματι ειρωνικό να περιμένουμε θαύματα στον χώρο της υγείας.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν είναι οι μάγοι της φυλής, όπου με μαντζούνια, φίλτρα και επίκληση σε άγνωστες θεότητες, θα επιχειρήσουν να γιατρέψουν τον ασθενή. Χρειάζονται όλα τα σύγχρονα μέσα για να ασκήσουν το λειτούργημα τους, που σε αναπτυγμένες κοινωνίες θα έπρεπε να διασφαλίζονται και η ύπαρξη τους να είναι αδιαπραγμάτευτη.
Στην περίπτωση της χώρας μας όμως αποφασίσαμε να στείλουμε στη μάχη γιατρούς και νοσηλευτές χωρίς τα στοιχειώδη.
Μία μάσκα ή μια ρόμπα προστασίας.
Απλά πράγματα, θα σκεφτεί ένας ορθολογιστής.
Σπουδαία εργαλεία για την προστασία της ζωής, θα σκεφτεί ένας ρομαντικός.
Σε κάθε περίπτωση η πλήρης έλλειψη υγειονομικού υλικού και ταυτόχρονα η απόλυτη αδιαφορία αρμόδιων θεσμικών παραγόντων για τη θωράκιση των νοσοκομείων με περισσότερες κλίνες ΜΕΘ και άρτια υλικοτεχνική υποδομή, δεν αφήνει περιθώρια για φιλολογική συζήτηση.
Πρέπει να αναληφθεί τώρα η ευθύνη αποκατάστασης του καταρρέοντος συστήματος και η αναστήλωση του να γίνει με γερά θεμέλια που θα μας βρουν έτοιμους στην διαχείριση ανάλογης κρίσης και όχι μόνο.
Είναι μέγιστο δικαίωμα κάθε πολίτη η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από τη μία, αλλά και μέγιστο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου στη δημόσια υγεία, οι ασφαλείς και σύγχρονες συνθήκες εργασίας από την άλλη.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας ξεπέρασαν τους εαυτούς τους.
Μένουν άυπνοι για ώρες, ώστε να καλύψουν τα κενά των υποστελεχωμένων κλινικών, γυρνούν στα σπίτια τους κουβαλώντας μαζί τον τρόμο της αρρώστιας, προσπαθούν να γίνουν οι ίδιοι αόρατοι για τις δικές τους οικογένειες, ώστε να μην εκθέσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα σε κίνδυνο, μα πάνω από όλα και δεδομένων των συνθηκών, μάχονται καθημερινά.
Όχι μόνο με την ίδια την ασθένεια.
Έρχονται αντιμέτωποι με βασανιστικά διλήμματα και από την δική τους απόφαση, κρίνονται ζωές.
Ζωές που δεν είναι αριθμοί.
Ζωές που είναι άνθρωποι.
Όσα κι αν γραφτούν για την ακεραιότητα και την αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων είναι λίγα.
Η αναγνώριση του έργου τους είναι καθολική και μόνο εκείνοι ξέρουν πως την φρίκη της πανδημίας και του μοναχικού θανάτου την αντικρίζουν κάθε μέρα κατάματα και χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινούν για μια ακόμη μάχη.
Ωστόσο μια εσωτερική και βαθιά ανθρώπινη ανάγκη με οδηγεί σε ένα ειλικρινές και ταπεινό “Ευχαριστώ”.
