Αρκετά είναι τα μηνύματα που έχουν εκδοθεί με αφορμή τα 49 χρόνια από την αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη που αυτοπυρπολήθηκε στην Γένοβα διαμαρτυρόμενος για το στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Αλέκος Αυλωνίτης
«Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας, λέει ο ποιητής μας Νικηφόρος Βρεττάκος για την ηρωική πράξη του Κώστα Γεωργάκη που συγκλόνισε τη δημοκρατική Ευρώπη και συντάραξε τα θεμέλια του σκοταδιστικού τυραννικού καθεστώτος των Συνταγματαρχών στη χώρα μας.
49 χρόνια πέρασαν από την εκδήλωση ηρωϊσμου του Κώστα Γεωργάκη ο οποίος θυσίασε την ίδια του, τη ζωή του πλάι στον αγώνα των Ελλήνων και αποτελεί χρέος όλων μας, το παράδειγμα του, τα ιδεώδη που πρέσβευε, την αυταπάρνηση του, το ζήλο του για την ελευθερία και τη δημοκρατία, αρχές και αξίες διαχρονικές, να τις περιφρουρήσουμε με τις πράξεις μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Πολύ περισσότερο σε αυτές τις δύσκολες περιόδους όπου οι οικονομικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού τόσο στη χώρα μας, όσο και στην Ευρώπη, τροφοδοτούν ακροδεξιά αντανακλαστικά και ολοκληρωτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Ο Κώστας Γεωργάκης, τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου έξω από το Παλάτσο Ντουκάλε «φωταγωγήθηκε ως έθνος» με το συμβολισμό της πράξεώς του να μας δείχνει το δρόμο για την εδραίωση με ποιοτικά χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας μας και του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος».
Δημήτρης Μπιάγκης
Η Πράξη αυτοθυσίας του Κώστα Γεωργάκη, που σαν σήμερα το 1970 αυτοπυρπολήθηκε στην Γένοβα διαμαρτυρόμενος για το στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών, αποτελεί αναμφίβολα ηρωική, πατριωτική ενέργεια που οφείλουμε όλοι μας να θυμόμαστε και να τιμούμε. Όχι μόνο με λόγια και ευχές, αλλά με πράξεις που θα μεταφέρουν τις τελευταίες λέξεις που βροντοφώναξε μέσα στις φλόγες, εκείνο το «Ζήτω η Ελεύθερη Ελλάδα». Η Κέρκυρα, σήμερα, και όλη η Ελλάδα αισθάνεται για ακόμη μία φορά περήφανη για το γνήσιο τέκνο της που η θυσία του αφύπνισε τη διεθνή κοινή γνώμη.
Δημοτική Παράταξη “Εκκίνηση”
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, ο Κώστας Γεωργάκης περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν : Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες.
Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου. Το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τη δικτατορία, προκάλεσε όμως έντονη αίσθηση στη διεθνή κοινότητα. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της Χούντας, και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.
Ακολουθεί το ποίημα του Γ. Μούλιου που γράφτηκε με βάση το γεγονός, ως ελάχιστος φόρος τιμής στον μεγάλο Κερκυραίο αγωνιστή:
Ανοιξιάτικο πρελούδιο
Μοσχοβόλι της φύσης!
Φωτεινό λιβάδι!
Λευκοφόρος ορίζοντας!
Κάλεσμα φιλότεχνο!
Κατάθεση μνήμης!
Ήταν παιδί!
Είχε οράματα!
Οπαδός της Δημοκρατίας!
Συνεπαρμένος στοχαστής της Ελευθερίας!
Προσκυνητής μιας ιδεώδους κοινωνίας!
Ήταν είκοσιδυό χρονών, κι αν ήταν!
Στεφανωμένο πρόσωπο,
πιο δυνατό κι απ’ τους κρατερούς της Εξουσίας!
Τον τρόμαζε η ευτέλεια των φοβισμένων!
Κι οι αφιλόκαλλοι άρχοντες των ταλαιπωρημένων!
Κι ήταν μόλις είκοσιδυό χρονών!
Του ταίριαζε του Περικλή η Αθήνα!
Κι ήταν είκοσιδυό χρονών παιδί με κρίνα!
Απαρατήρητο κύλησε στη μνήμη!
Κι έφυγε στον ποταμό του Άδη, την Λήθη!
Μόλις είκοσιδυό χρονών!
Θυσίασε ορμή και νειάτα!
Ήρθαν μαντάτα!
Πως χόρεψε στου Κάτω Κόσμου τον γυαλό!
Για μιαν Ιδέα!
Που ήταν σπουδαία!
Κι οι Εσπερίδες σέρναν τον χορό!
Τα μεγαλοπρεπή ξαφνιάζουν!
Κι ίσως τρομάζουν!
Αυτούς που η μοίρα καταδίκασε να παρακμάζουν,
μέσα στης δίνης τον ανώφελο ρυθμό!
Η μνήμη τώρα διαφεντεύει!
Και σε γυρεύει!
Στο πλάι σου έχεις τον Ιαπετό!
