Διαβάστε και δείτε σε video τι είπε η Φ. Βάκη κατά την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών
Ομιλία της βουλευτή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ Φωτεινή Βάκη, την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, κατά την κύρωση της «Τελικής Συμφωνίας για την Επίλυση των Διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817 (1993) και 845 (1993), τη Λήξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 και την Εδραίωση Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης μεταξύ των Μερών».
«Η πανουργία της ιστορίας, η ετερογονία των σκοπών θέλησε η συμφωνία των Πρεσπών να γίνει θρυαλλίδα ανακατατάξεων και οριοθέτησης δύο κόσμων: του δημοκρατικού κόσμου που ανοίγει ένα παράθυρο ειρήνης και συνεργασίας και του ακροδεξιού περιθωρίου της εθνικιστικής απομόνωσης που ορθώνει τείχη. Η επικύρωση της συμφωνίας δεν είναι μόνο εχέγγυο ειρήνης και συναδέλφωσης αλλά και κέρδος για τη δημοκρατία.»
Ολόκληρη η ομιλία:
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, η εξωτερική πολιτική μιας χώρας και η επικύρωση μιας διεθνούς συνθήκης που θα δεσμεύσει τις επόμενες γενεές επιβάλλεται να χαράσσονται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων, την υπευθυνότητα και τον ορθό λόγο. Ας αντιπαρατεθούμε επιτέλους επί του κειμένου της συμφωνίας και όχι επ’ ευκαιρία της συμφωνίας με ένα λόγο διχαστικό που διαιρεί τον ελληνικό λαό που μας ακούει σε προδότες και πατριώτες και διεξάγεται με αήθεις χαρακτηρισμούς.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, την εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν την υπαγορεύει το θυμικό του πλήθους που τροφοδοτoύν η λαθροχειρία της ιστορίας, οι μικροκομματικοί τακτικισμοί και η δημαγωγία. Ας μην ρίξουμε τον ορθό λόγο βορρά στην ιδιοτελή συνθηματολογία και τον φανατισμό του πλήθους που αναπληρώνει την ταπείνωση που υπέστη τα χρόνια της επιτροπείας με μύθους αλυτρωτισμών και περιούσιων λαών και ας υποτάξουμε επιτέλους την πολιτική στον ορθό λόγο, στη διαβούλευση της εθνικής αντιπροσωπείας, όπως ορίζει η αντιπροσωπευτική εντολή που θεμελιώνουν τα συντάγματα των δημοκρατιών.
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, ας ξεκινήσω δια της μεθόδου της εις άτοπον απαγωγής: Τι θα κερδίσει η χώρα μας αν δεν επικυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή των Ελλήνων; Πρώτον, Η δυναμική διεθνούς αναγνώρισης της ΠΓΔΜ από 140 χώρες με τη συνταγματική της ονομασία, ήτοι, “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, θα ενισχυθεί περαιτέρω, τα διαβατήρια θα εξακολουθούν να αναγράφουν “Macedonian” στην κατηγορία «ιθαγένεια». Δεύτερον, η διεθνής κοινότητα αυτή τη φορά θα επιρρίψει την ευθύνη για τη μη κύρωση στη χώρα μας. Ο εθνικισμός της προηγούμενης κυβέρνησης της γείτονος ήταν αυτός που έφερνε προσκόμματα στις προηγηθείσες διαπραγματεύσεις και ορθώς η Ελλάδα εγκαλούσε την ΠΓΔΜ. Τώρα οι όροι θα αντιστραφούν επί ζημία του κύρους και της αξιοπιστίας της Ελλάδας και θα χαθεί μια ιστορική ευκαιρία επίλυσης μιας τριαντάχρονης εκκρεμότητας αφ’ ης στιγμής την εθνικιστική κυβέρνηση διαδέχθηκαν ευήκοα ώτα που έτειναν χείρα συνεργασίας και συναδέλφωσης. Τρίτον, η μη κύρωση της συμφωνίας θα τορπιλίσει προοπτικές ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή. Διότι τρίτες χώρες που διακατέχονται από μεγαλοιδεατισμούς και εκμεταλλεύονται υπαρκτά προβλήματα μειονοτήτων θα εγείρουν αξιώσεις διείσδυσης επιχειρώντας να αποκομίσουν γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά οφέλη με απρόβλεπτες για την περιοχή συνέπειες.
Εισέρχομαι στην συμφωνία αφεαυτή: Παρεκκλίνει από την εθνική γραμμή που χάραξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις; Όχι μόνο δεν παρεκκλίνει αλλά την βελτιώνει κι εμπλουτίζει.
Η εθνική γραμμή όπως διατυπώθηκε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δεν ήταν «αμοιβαία αποδεκτή σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes; Η παρούσα συμφωνία όχι μόνο κατοχυρώνει την προαναφερθείσα εθνική γραμμή αλλά υποχρεώνει τους γείτονές μας (άρθρα 3/49) σε συνταγματική αναθεώρηση προκειμένου να εξαλειφθούν τυχόν αναθεωρητισμοί και αλυτρωτισμοί, να διασφαλιστεί η αρχή της μη ανάμειξης στις εσωτερικές μας υποθέσεις και να κατοχυρωθεί ο σεβασμός στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας (άρθρα 3/49 Συντάγματος).
Επιπροσθέτως, η συμφωνία αποποιείται για πρώτη φορά την αρχαία ελληνική πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας, αφαιρεί τον ήλιο της Βεργίνας από δημόσιους χώρους, μετονομάζει το Αεροδρόμιό και την Εθνική οδό της ΠΓΔΜ και προβλέπει συγκρότηση Επιτροπής που θα εξετάσει -μεταξύ άλλων- τα σχολικά εγχειρίδια. Τι άλλο θα έπρεπε να ζητήσουμε; Μήπως να εξαφανισθούν από το χάρτη ή να τους καταλάβουμε κατά το γνωστό σύνθημα «στα όπλα στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια» των Μακεδονομάχων κάτω από τη λεοντή των οποίων μάλλον κείται η σβάστικα;
Τέλος, και όσον αφορά τα τελευταία όπλα των εντός κοινοβουλίου όψιμων μακεδονομάχων: Γλώσσα και εθνότητα.
Γλώσσα: Σεπτέμβριος 1959, Υπουργός Εξωτερικών: Ευάγγελος Αβέρωφ: «Εις την ελληνικήν Μακεδονίαν δεν ομιλείται η μακεδονική γλώσσα, η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια και έχει και γραμματικήν και συντακτικόν». Στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ στην Αθήνα για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, αναγνωρίστηκε η «Μακεδονική» ως επίσημη γλώσσα. Με την παρούσα Συμφωνία, η επίσημη γλώσσα της γείτονος ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών και «δεν έχει σχέση με την ιστορία, την κληρονομιά της Μακεδονίας» (άρθρο 7 (4) ).
Εισέρχομαι στην ιθαγένεια: «Δώσατε την εθνότητα» μας εγκαλείτε. Ουδέν αναληθέστερον. Οι διεθνείς συμφωνίες αναφέρονται πάντοτε σε ιθαγένεια/υπηκοότητα, ήτοι στην έννομη σχέση του πολίτη προς το κράτος και ουδέποτε σε εθνότητα για τον απλούστατο λόγο ότι το έθνος, όταν υπερβαίνει το κράτος δεν υπόκειται στο διεθνές δίκαιο. Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε αρχικά η σύγχυση των όρων. Αν δεν είναι αντιπολιτευτικό σόφισμα για να πληγεί απλώς ο αντίπαλος, αν δεν είναι άγνοια, ασύγγνωστη για μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας, τότε η ταύτιση εθνικότητας και εθνότητας παρακάμπτει τον ορισμό του εθνικού κράτους που μας κληρονόμησε ο Διαφωτισμός και η γαλλική Επανάσταση και διολισθαίνει στις ατραπούς του γερμανικού ρομαντισμού που ορίζει το έθνος ως οιονεί βιολογικό οργανισμό και πολιτισμικό όλον, ως το όμαιμον, ομόγλωσσο, ομοούσιο και ομόθρησκο και εξετράπη στο μεσοπολεμικό μίσος για τη δημοκρατία, στον φυλετικό ρατσισμό και τον φασισμό. Για τους υποστηρικτές αυτής της θέσης η ιθαγένεια/υπηκοότητα δεν θα έπρεπε να δίδεται σε όσους δεν πληρούν τα παραπάνω, π.χ. στους μετανάστες ή στα παιδιά τους για να θυμίσω πρόσφατα παραδείγματα.
Κλείνω με το ιστορικό και ιδεολογικό συγκείμενο της συμφωνίας που πυροδότησε παροξυσμούς εθνικισμού και αναβίωσε μνήμες των επιθανάτιων ρόγχων της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με τα νεοναζιστικά τάγματα να επιχειρούν εισβολή και κατάληψη της Βουλής των Ελλήνων. Εσείς δεν τα είδατε αυτά, είδατε μόνο τα δακρυγόνα όπως μας είπατε πλειστάκις σήμερα, στους ηλικιωμένους και τα παιδιά. Και οψίμως σας έπιασε και ευαισθησία με τα δακρυγόνα. Τους λοστούς και τα μαχαίρια των νεοναζιστικών ταγμάτων και αυτού του εσμού του λούμπεν εθνικισμού δεν τον είδατε πουθενά.
Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική; Να ξαναδιαβάσουμε τη σύγχρονη ιστορία μας για να καταλάβουμε ότι το εν λόγω σύνθημα θα μπορούσε να εκληφθεί ως αλυτρωτικό από τους γείτονές μας.
Πώς έληξαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι; Ο πρώτος έληξε με νικητές τους βαλκανικούς λαούς εναντίον των Οθωμανών έληξε το 1912. Γιατί ακολούθησαν οι δεύτεροι βαλκανικοί πόλεμοι; Για τη μοιρασιά των απελευθερωθεισών περιοχών, και δη της Μακεδονίας. Η συμφωνία του Βουκουρεστίου καθόρισε το 1913 τα όρια Βουλγαρίας-Σερβίας, τα όρια Βουλγαρίας-Ελλάδος και με βάση αυτή την συμφωνία, εμείς πήραμε το 51% της Μακεδονίας, οι Σέρβοι το 38% της από τώρα λεγόμενης Βόρειας Μακεδονίας και οι Βούλγαροι τη Μακεδονία του Πιρίν. Πώς λοιπόν λέμε ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική; Διεκδικώντας την αποκλειστικότητα του ονόματος με βάση μια αγεωγράφητη και ανιστόρητη εμμονή, το μόνο που καταφέραμε είναι να χαρίσουμε την αποκλειστικότητα στους άλλους και να αναγνωρίσουν 140 από τις 190 χώρες μέλη του ΟΗΕ τους γείτονές μας με το όνομα Μακεδονία.
Κλείνω. Το Μακεδονικό δεν υπήρξε μόνο μια πληγή που κακοφόρμισε αλλά και μια επιχείρηση που έχτισε πολιτικές καριέρες, γέννησε επαγγελματίες Μακεδονομάχους, οδήγησε σε έναν ακόμη πιο σφικτό εναγκαλισμό της πολιτείας με την εκκλησία και μετατόπισε τον δημόσιο λόγο και τον πολιτικό βίο δεξιότερα και χαρίζοντας πολιτικό κεφάλαιο στα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα. Η πανουργία της ιστορίας, η ετερογονία των σκοπών θέλησε η συμφωνία των Πρεσπών να γίνει θρυαλλίδα ανακατατάξεων και οριοθέτησης δύο κόσμων: του δημοκρατικού κόσμου που ανοίγει ένα παράθυρο ειρήνης και συνεργασίας και του ακροδεξιού περιθωρίου της εθνικιστικής απομόνωσης που ορθώνει τείχη. Η επικύρωση της συμφωνίας δεν είναι μόνο εχέγγυο ειρήνης και συναδέλφωσης αλλά και κέρδος για τη δημοκρατία.
