Στο κήρυγμά του ο κ. Νεκτάριος έκανε αναφορά στον Απόστολο Παύλο, ο οποίος κατάφερε με τον λόγο του από τη μια μεριά και με την ενεργούσα Χάρη του Θεού από την άλλη, να κάνει τους Κορινθίους κοινωνούς της αλήθειας του Θεού. Πολλοί από τους Χριστιανούς της Κορίνθου ήταν εξ’Ιουδαίων Χριστιανοί και προσκολλημένοι στην τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου. Έτσι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη Χάρη του Θεού και πώς εκείνη μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Ενόσω βρισκόταν ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο έγραψε την Β’ Προς Κορινθίους Επιστολή του, όπου αναφέρει ότι ο ίδιος και κυνηγήθηκε και λοιδορήθηκε για εκείνους, αλλά παρέμεινε πιστός μαθητής του Χριστού.
Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι η υπομονή αποτελεί τη Χάρη του Θεού, η οποία δίδεται στον καθένα. Όμως εμείς σήμερα όχι μόνο δεν έχουμε υπομονή αλλά έχουμε διαγράψει τα πάντα. Ό,τι μας δίδεται από το Θεό το περιφρονούμε, δίδοντας προτεραιότητα στην καθημερινό- τητά μας. Κοντολογίς η υπομονή θεωρείται σήμερα ως μοιρολατρία. Η υπομονή όμως εμπεριέχει την Άκτιστη ενέργεια του Θεού. Εκείνος ο άνθρωπος που έχει στην καρδιά του την ενεργούσα Θεία Χάρη, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να κάνει υπομονή στη ζωή του. Αυτό προβάλλει και στη σημερινή Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. Ακόμη η υπομονή είναι εκείνη που δίδει χρώμα στη ζωή του ανθρώπου, αφού στο διάστημα αυτό είτε της ασθένειας, είτε της φτώχειας, έρχεται ο ίδιος ο Χριστός και μας αποκαλύπτεται, διότι έχουμε ταπεινωθεί. Και τέλος η υπομονή δεν είναι αποκομμένη από την αγάπη, αλλά την περικλύει. Εάν κάποιος δεν αγαπά, δεν μπορεί και να υπομείνει.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να μιμηθούν τον Απόστολο των Εθνών, έχοντας υπομονή κυρίως στη σημερινή εποχή που όλα ανακατατάσσονται. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον Κύριό μας, αφού μόνο Εκείνος μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας, κατέληξε ο Σεβασμιώτατος.
