Το κείμενο
Ενάμιση μήνα μετά τη 17η Νοέμβρη 2015, στη Λευκάδα καθώς και στα βόρεια τμήματα της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης οι πληγές που άφησε ο σεισμός έξω από το Αθάνι παραμένουν οι περισσότερες ανοικτές. Και ενώ το κύριο ζήτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η αποζημίωση των πληγέντων και η αποκατάσταση των ζημιών, ωστόσο στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αναδεικνύεται περισσότερο το ζήτημα της εισαγωγής των σεισμόπληκτων μαθητών με το μέτρο της ποσόστωσης.
Το αίτημα της ποσόστωσης σήμερα στηρίζεται δυστυχώς από τις πλειοψηφίες των Διοικητικών Συμβουλίων τόσο της ΕΛΜΕ όσο και της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Λευκάδας και ταυτόχρονα οι εκπαιδευτικοί γινόμαστε μάρτυρες μιας έντονης κινητοποίησης και των μαθητών των Λυκείων της Λευκάδας.
Γνωρίζουμε όμως καλά ότι η εξέλιξη ενός κινήματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την μορφή των αιτημάτων του και στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με ένα αίτημα συντεχνιακής φύσης (κι ας μην ορίζεται έτσι, με την αυστηρή έννοια του όρου). Σήμερα αυτό που βλέπουμε είναι να περνούν σε δεύτερη μοίρα τα αιτήματα που σχετίζονται με τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων, τόσο τα μόνιμα, όπως η έλλειψη προσωπικού, υλικού κλπ, όσο και τα έκτακτα λόγω του σεισμού, όπως η καταλληλότητα των κτηρίων κλπ. Ταυτόχρονα συζητάμε για ένα μέτρο που αφορά μόνον τους μαθητές που θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Αν όμως αυτοί οι μαθητές αντιμετωπίζουν προβλήματα, τότε σίγουρα θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιποι, οι μαθητές των Γυμνασίων και των πρώτων τάξεων των Λυκείων, για τους οποίους δεν φαίνεται να έχουν την ίδια ευαισθησία όσοι προτάσσουν το συγκεκριμένο αίτημα. Την ίδια στιγμή γίνονται, τυπικά ή άτυπα, επαφές με κάθε λογής τοπικούς αρχόντους (από τον Δήμο, την Περιφέρεια ή την Βουλή) έξω φυσικά από κάθε κινηματική διαδικασία και στην φιλοσοφία του «ένας σεισμός θα μας σώσει».
Το γεγονός ότι μαθητές σε περιπτώσεις ασθενών μετασεισμών, αντί να ακολουθούν τις οδηγίες που έχουν πάρει από τους καθηγητές τους, ξεκινούν να φωνάζουν συνθήματα για τη ποσόστωση θα πρέπει να προβληματίσει για πολλούς λόγους. Το βασικότερο είναι ότι οι οδηγίες για την σωστή αντίδραση σε περίπτωση σεισμού δίνονται για την ασφάλεια των ίδιων των μαθητών και η μη τήρησή τους τούς θέτει σε μεγάλο κίνδυνο. Υπενθυμίζουμε ότι με βάση την εμπειρία και την δική μας αλλά και των αρμόδιων αρχών (ΟΑΣΠ κλπ), ο τρόπος αντίδρασης των μαθητών (και τελικά όλων μας) σε περίπτωση μεγάλου σεισμού είναι αυτός που έχουμε στις ασκήσεις. Έτσι, αν μία άσκηση εκκένωσης κτηρίου δεν υλοποιηθεί σωστά, τελικά δεν θα αντιδράσουμε σωστά ούτε στον πραγματικό κίνδυνο. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι οι καλύτερες ασκήσεις για την περίπτωση ισχυρού σεισμού είναι αυτές που μας δίνεται μέσω των ασθενών σεισμών, πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε προγραμματισμένη άσκηση. Επιπλέον οι αντιδράσεις αυτές δεν μπορεί παρά να εντάσσονται στη λογική που συνοψίζεται στο «εντάξει, ο σεισμός τέλειωσε, ας δούμε τώρα τι μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτό», αδιαφορώντας τελικά για τα πραγματικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Η στάση όμως αυτή σίγουρα δεν προκύπτει από τους εκπαιδευτικούς και προέρχεται από άλλες πηγές (οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος). Αυτή είναι και η αιτία που δίνουμε το κείμενο αυτό στη δημοσιότητα, ώστε να προβληματιστεί συνολικά η Λευκαδίτικη κοινωνία. Ο χρόνος που επιλέγουμε να δημοσιοποιήσουμε αυτή την ανακοίνωση είναι τέτοιος ώστε να διαταράξει όσο γίνεται λιγότερο τη σχολική ζωή, αφού αυτές τις ημέρες τα σχολεία είναι κλειστά λόγω εορτών.
Πρέπει να τονίσουμε ότι σήμερα το αίτημα αυτό δεν έχει καμία παιδαγωγική βάση. Στα σχολεία της Λευκάδας χάθηκαν μόλις τρεις ημέρες μαθημάτων, που δεν δημιουργούν ουσιαστικό πρόβλημα στην διευθέτηση της ύλης, ενώ ακόμα και στις Λυκειακές Τάξεις της Βασιλικής τα μαθήματα που χάθηκαν δεν είναι τόσα, ώστε να μην μπορούν οι εκπαιδευτικοί να διαχειριστούν την κατάσταση. Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε ότι έχει αυξημένη ευθύνη η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΛΜΕ που, αντί να προβλέψει τα φαινόμενα αυτά, τελικά τα εξέθρεψε.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινοφανές: αντίστοιχα νοσηρά φαινόμενα είχαμε αντιμετωπίσει τον προηγούμενο χρόνο (και αντιμετωπίζουμε και σήμερα) και στην Κεφαλονιά. Παραθέτουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από ανακοίνωσή μας που είχε γραφτεί τον Ιούνιο του 2015 και περιγράφει την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Κεφαλονιά, θα μπορούσε όμως να περιγράφει και αυτό που βιώνουμε σήμερα στη Λευκάδα.
«Έτσι τα αιτ
ήματα του εκπαιδευτικού κινήματος για ένα δωδεκάχρονο σχολείο για όλους, για πραγματική μόρφωση κι όχι κατάρτιση, για αύξηση των δαπανών για την παιδεία κλπ παρουσιάστηκαν ως το εξής ένα: Ποσόστωση!
Έτσι αποπροσανατολίστηκε και το μαθητικό κίνημα σε ένα κυνήγι για τα ψίχουλα της περίστασης κι έπαψε να αναρωτιέται τι σχολείο αφήνει πίσω στα αδέρφια του, σε τι πανεπιστήμιο πηγαίνει να σπουδάσει, αν θα καταφέρει η οικογένεια του να στηρίξει οικονομικά τις σπουδές του στο μέλλον και εν τέλει τι μέλλον του επιφυλάσσεται.
Έτσι ζήσαμε τη θλιβερή πραγματικότητα μαθητικά συμβούλια να ζητούν προεκλογικά από τους υποψηφίους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν θέση για την ποσόστωση -και εκείνοι πρόθυμα να πλειοδοτούν σε υποσχέσεις- ουσιαστικά βγάζοντας στο παζάρι την ψήφο των γονιών τους, γιατί τη δική τους την είχαν στερηθεί αδιαμαρτύρητα με τις μεθοδεύσεις της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Βιωματική μάθηση πάνω στο κατά τα άλλα από όλους καταδικαστέο πελατειακό κράτος. Καταστροφή της πολιτικής συνείδησης από εκείνους που υποτίθεται ότι πρέπει να την καλλιεργούν.
Έτσι γίναμε μάρτυρες της κατάντιας μαθητές στην περίπτωση ασθενούς σεισμικής δόνησης, αντί να εφαρμόζουν τις οδηγίες κάλυψης κάτω από τα θρανία, να χειροκροτούν αναφωνώντας με ενθουσιασμό “Ποσόστωση-Ποσόστωση”…
Έτσι έληξαν και οι φετινές Πανελλαδικές, που έχουν καταστεί ο μοναδικός λόγος και σκοπός ύπαρξης του σχολείου και το στήριγμα ενός ολόκληρου οικονομικού πλέγματος έξω και γύρω από αυτό, με τους μαθητές εφησυχασμένους ότι εξασφαλίζουν μια θέση σε κάποια σχολή, με το ανταγωνιστικό κλίμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος -ενάντια στον οποίο διαμαρτύρονταν- να έχει μετατοπιστεί στα στενά τοπικά πλαίσια και χωρίς καμιά διαμαρτυρία για την πιο χειροπιαστή απόδειξη του παραλογισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος: τα απαράδεκτα θέματα.»
Τέλος, εμείς θεωρούμε ότι ο αγώνας για την αποκατάσταση των πληγών που άφησε ο σεισμός της 17ης Νοέμβρη και για ασφαλέστερες υποδομές όχι μόνον δεν τελείωσε αλλά τώρα βρίσκεται μόλις στην αρχή του. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να κινηθούμε τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο συνολικότερα ο Λευκαδίτικος λαός και η νεολαία. Η μαζικότητα του αγώνα αυτού θα επηρεάσει τόσο την μορφή των αιτημάτων που θα διαμορφωθούν όσο (και κυρίως!) την αποτελεσματικότητά του.
