Την Τετάρτη 9 Δεκέμβρη 2015 το απόγευμα στις 7.00μ.μ. στην Αιθουσα Εκδηλώσεων της Πινακοθήκης Δήμου Κέρκυρας Τμήμα Μόνιμης Συλλογής
Για το Βιβλίο θα Μιλήσουν:
η Κατερίνα Κατσαρού, Δημοσιογράφος
ο Γίωργος Κεντρωτής , καθηγητης στο ΤΞΓΜΔ του Ιονίου Πανεπιστημίου
Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί :
Αλεξάνδρα Παγιατάκη & Βασίλης Καββαδίας
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Πώς μπορεί μια γυναίκα, μια μάνα, να φέρεται έτσι σε ένα παιδί; Πώς μπορεί να είναι τόσο αδιάφορη, τόσο περίκλειστη, τόσο εχθρική όταν εκείνο εκλιπαρεί για προσοχή και αγάπη, που κάθε παιδί δικαιούται; Και ποιος μπορεί να την κατηγορήσει όταν η δική της ανάγκη για προσοχή και αγάπη ακυρώθηκε τόσο βίαια; Ποιος μπορεί να την παρηγορήσει για τα ερείπια της δικής της ζωής, γι’ αυτό που ήταν άλλοτε και ποτέ δεν θα ξαναγίνει;
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια το καλό και το σκοτεινό κομμάτι της ηρωίδας μάχονται μέσα της σε σύγκρουση εξουθενωτική και την οδηγούν σ’ ένα ατέλειωτο κι οδυνηρό εκκρεμές αντιφάσεων. Η συμφιλίωση, οι παραδοχές, η συγχώρεση συγκρούονται διαρκώς με τον θυμό, τη διάψευση, την προδοσία, σ’ έναν αγώνα με άδηλη έκβαση.
Βιογραφικό συγγραφέα
Η Λιάνα Τσιρίδου γεννήθηκε στις Σάπες Ροδόπης το 1958. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Από το 1989 ζει στην Κέρκυρα και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Το «ΤΕΛΟΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ», το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Ιβίσκος.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Νόμιζα πως δεν είχα πια τίποτα να πω. ‘Ένα χρόνο παραμιλούσα κι έκλαιγα τι άλλο, τι να προσθέσω ήθελα μόνο φιλί ν’ αφήσω στη φωτογραφία του παιδιού μου κι ένα βλέμμα σ’ εκείνην του άντρα μου. Μα τα “γιατί;” μου δεν είχαν ακόμη κουραστεί, ένα χρόνο χωρίς απάντηση, δεν είχαν ακόμη ξεθωριάσει μετά από τόσες μπουγάδες μέσα στο κλάμα, Ήταν εκεί, παρόντα, σαρκοβόρα αιχμηρά, άνιση μάχη, δεν έχω ελπίδα, δυο και τρεις διαφορετικοί πόνοι με ξεσκίζουν ένα χρόνο. Το παιδάκι μου, η ανάσα μου, το αθώο μου, το χαϊδεμένο μου, το λατρεμένο μου. Κι ο προδότης. Αγαπημένος κι εχθρός. Και τίποτα απ’ τα δύο να μην νικάει οριστικά. Ένα χρόνο παλεύουν μέσα μου η αγάπη κι ο θυμός, για λίγη ώρα υπερισχύει το ένα, ύστερα πέφτει κάτω εξουδετερωμένο από το άλλο κι εγώ εξουθενωμένη κι απ’ τα δύο. Να μπορούσα μια στιγμή να τον φέρω πίσω, να τον αγκαλιάσω, να τον σφίξω, να τον φιλήσω, να τον μυρίσω, να κολλήσω το σώμα μου πάνω στο δικό του, ν’ ακούσω την φωνή του, να τον γλυκάνω με τη δική μου… κι ύστερα να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, με μόνο όπλο τον θυμό μου, που από το βλέμμα μου θα περάσει κατευθείαν στην καρδιά του, να τον τρυπήσει. Να πονέσει όσο εγώ. Κι ακόμη παραπάνω.
