Είναι μέρες τώρα που μιλώ συνεχώς με υποψηφίους, εκπροσώπους κομμάτων, πολιτικούς. Παράλληλοι μονόλογοι, όλο και σπανιότερες οι στιγμές που διακρίνω φλόγα στο βλέμμα, όλο και λιγότερο το ενδιαφέρον… Πότε έγινε έτσι η πολιτική; Πότε έγινε έτσι η δημοσιογραφία; Πότε σταματήσαμε να ξεχωρίζουμε την αριστερά από τη δεξιά; Πότε η προεκλογική συζήτηση ξεκίνησε και σταμάτησε στο μουστάκι του Βαγγέλη και στο ύψος του Τσίπρα;
Είναι μέρες τώρα που γυρνά διαρκώς στο μυαλό μου η κουβέντα ενός παιδικού φίλου, του Χάρη. «Η αριστερά τελευταία, είναι μια ξεχειλωμένη έννοια» μου είπε όχι πολύ καιρό πριν. Ο Χάρης. Επαναστάτης από τότε, συνεχίζει, με μια σχεδόν εφηβική φρεσκάδα, τον ίδιο συνεπή δρόμο, χωρίς διλήμματα.
Και μετρώ και ξαναμετρώ το γραπτό της Όλγας, που δημοσιεύουμε λίγο πιο κάτω στο corfupress. «Όλα τα ΝΑΙ που μπαίνουν στη θέση των ΟΧΙ εκτιμώνται πολλαπλώς και εξαργυρώνονται αντιστοίχως» μου θυμίζει, γυρνώντας με λίγο πίσω στο χρόνο, τότε που πήραν το ΟΧΙ μας και το έκαναν ΝΑΙ, χωρίς εξήγηση, χωρίς ντροπή…
Κι ακούω τον Μάνο, να με κοιτά στα μάτια και να ρωτάει «και τώρα τι ψηφίζουμε;». Τον Μάνο, που ενθουσιάστηκε και απογοητεύτηκε μέσα σε λίγες μέρες. Που πάντα ήταν ο σταθερός, εκείνος που ήξερε από νωρίς τι και ποιον θα ψηφίσει. Που δεν διαπραγματευόταν την ψήφο του.
Και το Δημοσθένη που σταθερά μου επαναλαμβάνει ότι δεν θα μας τσακίσουν.
Και φίλους να μου λένε ότι δεν ξέρουν αν θα ψηφίσουν κι άλλους να παραδέχονται ότι στράγγιξαν από ελπίδα και «θα προσέλθουν εις την κάλπη για να μην μπει η χώρα σε άλλες περιπέτειες»….
Είναι μέρες τώρα που σταθερά μόνο ακούω. Ακούω, αφουγκράζομαι και δεν μιλώ.
Είναι, όμως, μέρες τώρα που αποφάσισα ότι το δρόμο που διαλέξαμε πρέπει να τον διαβούμε μέχρι το τέλος. Με ανηφοριές, στροφές και δυσκολίες, αλλά μέχρι το τέλος. Γιατί πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας και να υπερασπιστούμε ζωές, αξιοπρέπειες και αξίες. Γιατί το ΟΧΙ μας είναι ΟΧΙ και αυτό πρέπει να καταλάβουν ως το τέλος. Γιατί τα μνημόνια δεν είναι δεξιά ή αριστερά. Είναι μνημόνια. Και οδηγούν σε απελπισία, ένδεια και ξεπούλημα αυτού που είμαστε, όσων ελπίζουμε, εκείνων που θα δημιουργήσουμε.
Είναι μέρες τώρα που το μόνο που σιγοψιθυρίζω είναι το ρεφρέν από εκείνο το καινούργιο κρητικό τραγούδι:
«Άντε να σταθώ στα πόδια μου,
μετά από τόσα χτυπήματα,
έχω ξεχάσει τα βήματα,
μα δεν με παίρνει να πω δεν μπορώ,
πρέπει να μπω στο χορό».
Καλό βόλι, αδέλφια. Καιρός για πεντοζάλη…
