Πιο γελοίο επιχείρημα από αυτό που χρησιμοποιεί ο παραιτηθείς πρωθυπουργός δεν έχει υπάρξει, σε προεκλογική περίοδο. «Βρείτε», λέει, «έναν καλύτερο από εμένα».
Καλύτερο σε τι; Στην υπογραφή και εφαρμογή μνημονίων; Στην χάλκευση αποτελεσμάτων δημοψηφίσματος; Στην προεκλογική παροχολογία και στο εμπόριο ελπίδας; Στην κατεδάφιση ονείρων και ελπίδων;
Σε τι καλύτερος, δεν απαντά ο κ. Τσίπρας.
Πώς να απαντήσει άλλωστε ένας πρωθυπουργός που μεταλλάχθηκε από αριστερό επαναστάτη σε ταπεινό εξυπηρετητή της καθεστηκυίας τάξης, που παραδέχθηκε ότι υπέκυψε όντας ο πρώτος άρχοντας της χώρας σε πιέσεις της τρόικας και των οικονομικών συμφερόντων, που κατάντησε να του κουνούν το δάχτυλο όλοι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για το ξεπούλημα της χώρας τα προηγούμενα χρόνια;
Σε τι καλύτερος, αλήθεια;
Και γιατί καλύτερος;
Τι διαφορά έχει το μνημόνιο Τσίπρα από το μνημόνιο Σαμαρά και Παπανδρέου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Τι διαφορά έχει η συμπεριφορά Τσίπρα από τη συμπεριφορά των πλέον ακραιφνών νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων;
Ακόμη όμως και ως προεκλογικό σλόγκαν, η υπερφίαλη φράση «βρείτε έναν καλύτερο από εμένα» που υποκρύπτει ένα υπερμέγεθες εγώ, είναι ευθέως αντίστροφη στην αγωνία, την ευαισθησία και την αναζήτηση του καλύτερου, που παλεύει η Αριστερά.
Πότε άλλαξε ο Τσίπρας και γιατί είναι ένα ερώτημα, ενδιαφέρον ίσως να απαντηθεί σε μεταγενέστερη φάση, από αυτή που ζούμε τώρα. Γιατί τώρα εκείνο που πρωτεύει είναι να πάρουμε ξανά την ελπίδα στα χέρια μας και να την κάνουμε ένα καλύτερο αύριο. Να σταματήσουμε να παλεύουμε με τα γιατί, τα αν και τα όταν και να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις που, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, κατέλαβαν τους περισσότερους από εμάς.
Η Αριστερά, σε πείσμα πολλών δεν νικήθηκε, όπως ο άλλοτε αριστερός Αλέξης ομολόγησε. Ο ίδιος ίσως, μαζί με το εγώ του, άντε και τον Φίλη που επιμένει να μας κάνει μαθήματα οικιακής οικονομίας, ζηλώνοντας τη δόξα Πάγκαλου. Ο Τσίπρας και όσοι παραμένουν σε ένα κόμμα, που αυτοαποκαλείται αριστερό, εφαρμόζοντας μνημόνια με την ίδια προθυμία με τους δεξιούς προκατόχους τους, αναμασώντας τη θλιβερή παραδοχή «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς», δεν είναι απλά διαχειριστές της μιζέριας μας. Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για αυτήν.
Γι’ αυτό σε τούτες τις εκλογές αναμετρώνται δύο πράγματα: η νοοτροπία της κακομοιριάς, της ήττας και της κατρακύλας και η απόφαση της αντίστασης, της υλοποίησης του ΟΧΙ και της αξιοπρέπειας. Οι Έλληνες δεν έσκυψαν το κεφάλι με τις τράπεζες κλειστές (τώρα επιτέλους καταλάβαμε γιατί), με μισθούς και συντάξεις της πείνας και με τα κάθε λογής παπαγαλάκια να προβλέπουν πείνα, δυστυχία και τις επτά πληγές του Φαραώ, σε περίπτωση που υπερίσχυε το ΟΧΙ.
Δεν θα σκύψουν το κεφάλι ούτε τώρα… Και θα βρουν έναν καλύτερο ηγέτη, χωρίς πισωγυρίσματα σε δοκιμασμένες και καθόλου πετυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Ή θα επιμείνουν στην αναζήτηση μέχρι να τον βρουν.
Άλλωστε ουδείς αναντικατάστατος….
