Πρόκειται για ήττα. Για μεγάλη ήττα. Και ακόμα και αν ο ίδιος ο Α. Τσίπρας παραδέχεται ότι πρόκειται για ήττα, αυτό δεν την κάνει μικρότερη ούτε επουλώνει τις πληγές που η ήττα έχει προκαλέσει.
Πρόκειται για ήττα της Ελλάδας, για ήττα της Αριστεράς. Είναι παράλληλα και σοβαρή ήττα της Ευρώπης: σε σύντομο χρονικό διάστημα θα κληθεί να πληρώσει τους δογματισμούς και τα συμφέροντα που η ελίτ που κυβερνά έχει επιβάλλει σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ωστόσο, αυτό πλέον μικρή έχει σημασία για την Ελλάδα (τουλάχιστον προς ώρας).
Τι φταίει; Φταίει ο Τσίπρας; Ανέβηκε στην εξουσία χωρίς κανένα σχέδιο; Φταίει ο Βαρουφάκης; Αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων; Φταίνε δογματικές αντιλήψεις και αριστερές αγκυλώσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ; Φταίει η αντιπολίτευση που τορπίλισε τις όποιες διαπραγματευτικές ενέργειες ή έστησε το παιχνίδι προ των εκλογών του Ιανουαρίου, για να επενδύσει στην Αριστερή Παρένθεση; Φταίει τυχόν έλλειψη βιώσιμης πρότασης προς τους δανειστές; Φταίει ο ελληνικός λαός που ζητά απαγκίστρωση από τις πολιτικές της αισχρής λιτότητας που τσακίζει αυτούς που δεν έχουν και κάνει και αυτούς που έχουν μερικά, να περάσουν στην κατηγορία των μη εχόντων; Φταίνε τα media και η προπαγάνδα τους;
Ίσως μερικά από αυτά να έχουν συμβάλλει στη σημερινή κατάληξη. Ίσως και όλα, ίσως και ελάχιστα. Όμως, είναι άλλες, βαρύτερες οι αιτίες της τεράστιας ήττας που, δυστυχώς, προκαλούν «σοκ και δέος» σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη (και όχι μόνο τους Αριστερούς), για το τι μέλλει γενέσθαι εντός του περίφημου… «κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού».
Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα που σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη στο «μονόδρομο του ευρώ». Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι πολίτες οι οποίοι θεωρούν πως ένα ενδεχόμενο GRexit, μία επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, δεν είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο. Και μάλιστα, με απόλυτη συνειδητοποίηση τόσο για τους κινδύνους και τα προβλήματα, όσο και για τις επιπτώσεις που μία εγκατάλειψη του ευρώ μπορεί να προκαλέσει.
Ωστόσο, η σύγκριση αφενός των δεινών που θα προκύψουν από τη δραχμή με αυτά που προκαλούν και γιγαντώνουν χρόνο με το χρόνο οι απαιτήσεις των δανειστών, αφετέρου των επιπτώσεων σε πολιτικές που έχουν φέρει την Ελλάδα να έχει ανεργία πρωτοφανή, οι μισθοί να πλησιάζουν τα χαμηλότερα πατώματα εντός Ε.Ε., ακόμα και σε σύγκριση με χώρες που ξεκίνησαν πολύ πολύ χαμηλότερα από εμάς, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, τους οδηγεί σε ακύρωση του φόβου για ένα GRexit.
Το χαρτί αυτό, δεν το έπαιξε τελικά ο Α. Τσίπρας. Αποφάσισε να υποκύψει στους εκβιασμούς του σκληρού πυρήνα της γερμανικής Ευρώπης, κυρίως της περίφημης ομάδας Σόιμπλε, θεωρώντας προφανώς πως δεν έχει δυνατότητα να προχωρήσει σε ρήξη με κλειστές τράπεζες, χρόνο για οποιαδήποτε προετοιμασία για ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αποθέματα για να στηρίξει τους πρώτους μήνες των κλυδωνισμών, έξωθεν στήριξη ικανή να βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές.
Προφανώς, στάθμισε πολλά και αποφάσισε να υποκύψει. Η εικόνα στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου απέφυγε επιδεικτικά να χαιρετίσει τον αρχηγό των Podemos που έσπευσε να προσπαθήσει να τον αγκαλιάσει δεν είναι τυχαία: έγινε μία ημέρα μετά το «χαστούκι» Ιγκλέσιας που δήλωσε ότι η Ισπανία δεν πρόκειται να γίνει Ελλάδα.
Το κράχ της κινεζικής οικονομίας προφανώς μέτρησε. Ίσως μέτρησαν και ζητήματα που έχουν να κάνουν με το τι είδους στήριξη θα μπορούσε να περιμένει σε ένα ενδεχόμενο πόλεμο με την Ε.Ε., από τη Ρωσία.
Αυτά, μάλλον, θα τα διερευνήσει και αναλύσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Το θέμα είναι ότι βιώνουμε μία τεραστίων διαστάσεων ήττα. Μία ήττα που βάλλει ευθέως την τελευταία ελπίδα των πολιτών, Ελλήνων και Ευρωπαίων, που πλήττονται από τη δογματική λιτότητα: την ελπίδα μιας αλλαγής πολιτικής.
Πιθανώς, ο Πρωθυπουργός μέτρησε τα δεδομένα και αποφάσισε έτσι. Είναι φανερό ότι η απόφασή του δεν ελήφθη ελαφρά την καρδία, ούτε χωρίς ένα τεράστιο προσωπικό βάρος – κάτι που φάνηκε στην εικόνα του τοποθετούμενος την Παρασκευή στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως θεώρησε ότι η απόφαση για την πρόταση προς τους δανειστές, είναι με τα σημερινά δεδομένα, με τις σημερινές συνθήκες, με τα όπλα που έχουν στρέψει ενταντίον μας οι –υποτίθεται- εταίροι μας, το «μη χείρον βέλτιστο».
Θα ήταν καλύτερη η ρήξη; Μπορεί κανείς να διαβεβαιώσει πως ναι; Μάλλον όχι…
Όμως, τι λέει το 61,5% του «Όχι» του δημοψηφίσματος στην κυβερνητική συμμαχία; Να προχωρήσει σε ρήξη; Να εξαντλήσει τις δυνατότητες συμφωνία;
Από εβδομάδα θα δούμε τα μέτρα ένα – ένα, θα τα αναλύουμε ώρες, θα περιμένουμε τους εφαρμοστικούς νόμους ακόμα περισσότερο, διότι εκεί θα φανεί η ακριβής επίπτωση της επικείμενης συμφωνίας στην ελληνική κοινωνία.
Η Ευρώπη καταρρέει από έναν γερμανικό δογματισμό, ο οποίος πλέον δεν έχει τόσο ως στόχο την εφαρμογή της άκρατης λιτότητας για οικονομικούς λόγους, αλλά για να μην φανούν τόσο έντονα οι τεράστιες ευθύνες τους για τις εμμονές που οδήγησαν εδώ που οδήγησαν. Και να μην καταρρεύσουν ως πρόσωπα με πάταγο.
Αυτή η γερμανική ελίτ, προσπαθεί να διασώσει το τομάρι της αυτή τη στιγμή, σε βάρος της διάσωσης της ενωμένης Ευρώπης.
Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, οι εξελίξεις αυτές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της Ευρώπης όπως τη γνωρίζαμε ή όπως θεωρούσαμε πως είναι, να μην οδηγήσουν σε άλλες πολιτικές ατραπούς, σε ακροδεξιές ή φασιστικές λύσεις…
* Εϊναι δημοσιογράφος, εργάζεται στην ΕΡΤ Κέρκυρας
