Όταν βέβαια έχουμε φτάσει να αναλύουμε τις λεπτές αποχρώσεις στις δηλώσεις των εταίρων προκειμένου να διαπιστώσουμε τις τυχόν καλές διαθέσεις τους σχετικά με τον επιδιωκόμενο «έντιμο συμβιβασμό» τότε ήταν αναπότρεπτο να φτάνουμε στη σημερινή δολοφονική απαίτησή τους : Όχι να μην ζήσουν χιλιάδες εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι, κόβοντας τους τα ψίχουλα από το επιδοματικό ΕΚΑΣ… Χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα να μείνουν εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί αιχμάλωτοι που το διευθυντήριο των «φιλελλήνων εταίρων» αποφασίζει γι’ αυτούς εκτίναξη του ΦΠΑ κατά 10 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες!!! Στο σκοτάδι και στη δίψα ατίθασοι έλληνες που τολμήσατε να ανεβάσετε αριστερή κυβέρνηση που μας ταλαιπωρεί με συνεχείς και ατελέσφορες συζητήσεις… Κόψιμο σε συντάξεις επικουρικές και κανονικές έστω αν ξέρουν ότι από αυτές συντηρούνται ολόκληρες οικογένειες που έχουν δύο, τρία ακόμα και τέσσερα άνεργα μέλη… Διώξατε τους «ουδείς αναμάρτητους» ομοϊδεάτες μας , σοσιαλιστές και δεξιούς που επί πέντε χρόνια υπέγραφαν καταδίκες για το Λαό σας χωρίς να τις διαβάζουν! Του Σαμαράδες και τους Βενιζέλου που το τραπεζικό χρέος της πατρίδας σας, βοήθησαν να γίνει κρατικό για να σωθούν οι Γαλλικές και οι Γερμανικές τράπεζες μας…
Ψάχναμε ελπίδες στις λεπτές αποχρώσεις ανάμεσα από δηλώσεις της Μέρκελ σχετικά με εκείνες του σκληρού Σόιμπλε. Το γνωστό και χίλιοπαιγμενο έργο με τον καλό και κακό αστυνόμο! Η γνωστή φάρσα που τελικά καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, στο οικονομικό κρεματόριο για εκατομμύρια κατ’ όνομα ισότιμους ευρωπαίους, που βεβαίως συνεχώς θα αυξάνονται στην ουρά για κάψιμο, όσο η κρίση θα μεγαλώνει και η συνταγή λιτότητας στην αντιμετώπιση της, θα δίδεται αφειδώς από τους ειδήμονες των Βρυξελλών! Και τώρα που έπεσαν καθ’ ολοκληρία οι μάσκες του «καλού και φιλέλληνα» Γιούνκερ, της μετριοπαθούς Μέρκελ που αντιστέκονταν στον Σόιμπλε, τώρα που πάμε; Τώρα που η επίθεση γενικεύεται και τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών και όχι μόνο, μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα λιγάκι πριν την άλωση ενός σθεναρά αντιστεκόμενου εχθρικού οχυρού… «Οι δανειστές κάνουν στην Ελλάδα μια «τελευταία» προσφορά» ήταν π.χ. ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γερμανικής «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Φοβερή προσφορά κατά την γερμανική εφημερίδα η αυτοκτονική υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας! Μα και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου τον στραγγαλισμό τον εξωραΐζουν σε διάσωση: «Οι δανειστές ενώνονται για να αυξήσουν την πίεση επί της Ελλάδας για νέο σχέδιο διάσωσης». Η «Λε Μοντ», προκειμένου να δώσει ρόλο στον ανύπαρκτο από κάθε άποψη Ολάντ γράφει: «Ελλάδα – η Μέρκελ και ο Ολάντ ασκούν πίεση για να αποσπάσουν μια συμφωνία» Μα και οι Αμερικανοί θυμωμένοι ίσως από την υπόθεση του ρωσικού αγωγού, αναφέρουν στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης»: «Η Ελλάδα βρίσκεται μόνη της καθώς εντείνονται οι συνομιλίες για το χρέος. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συσπειρώνονται πίσω από τη Γερμανία στο θέμα της Ελλάδας…»
Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτή η συσπείρωση και για το γεγονός ότι πριν λίγες μέρες είχαμε εκλογές αυτοδιοικητικές στην Ισπανία με τα γνωστά μαύρα αποτελέσματα για τον Ραχόι και την περασμένη Κυριακή ίδιες εκλογές σε 700 Ιταλικούς δήμους με καθόλου και εκεί ευχάριστα αποτελέσματα για τον Ρέντσι… Του Ολάντ ως γνωστόν η προεδρική πολυθρόνα έχει γίνει…σκαμπό και γενικά η κατάσταση στην Ευρώπη έχει γεμίσει αριστερά αλλά και ακροδεξιά δυστυχώς σύννεφα αμφισβήτησης για την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί το Γερμανικό διευθυντήριο… Είναι φυσικό λοιπόν πως παραχωρήσεις σε μια ελληνική αριστερή κυβέρνηση που θα ξεθάρρευαν και άλλους να αμφισβητήσουν επικίνδυνα το γερμανικό imperium, δεν είναι επιτρεπτές. Ας μην ξεχνάμε πως η Γερμανική ιδιοσυγκρασία δεν μας έχει συνηθίσει σε…έντιμους συμβιβασμούς αλλά μάλλον σε ολοκαυτώματα προς παραδειγματισμό!
Παρ’ όλα αυτά όπως φάνηκε από την προχθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού αυτός εξακολουθεί να ελπίζει σε μια έντιμη συμφωνία χορεύοντας με τους λύκους των Βρυξελλών… Διατηρούμε αμφιβολίες που μακάρι να διαψευστούν, πιστεύοντας ότι εκ των πραγμάτων δυο δρόμοι ανοίγονται: Ο ένας είναι ο γνωστός μας εύκολος για σκυμμένους κυβερνώντες , δρόμος. Είναι αυτός που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις που υπηρέτησαν πιστά τα μνημονιακά προγράμματα… Ο δρόμος αυτός αν επιλεχθεί, θα έχει εκτός των άλλων, σαν κατάληξη την διάσπαση του Σύριζα και για μεγάλο χρονικό διάστημα την εξαφάνιση κάθε αριστερής ελπίδας. Ο άλλος δρόμος που μένει, είναι εκείνος της αναγκαστικής ρήξης και που όπως είπε καταλήγοντας και ο Δημήτρης Μπελαντής στην εισήγησή του στην εκδήλωση του Κοmmon στις 25/5, αναφερόμενος στη ρήξη: «… Πρέπει να πούμε την αλήθεια ότι η αρχική περίοδος είναι όχι μόνο πολύ δύσκολη αλλά και αχαρτογράφητη. Η συνέχεια θα δείξει. Ο άλλος , όμως, δρόμος, είναι χαρτογραφημένος. Είναι ο δρόμος του ατελείωτου και όλο και πιο βάρβαρου νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού Μεσαίωνα…» Έτσι το ερώτημα παραμένει αμείλικτο, να ζει κανείς ή να μην ζει μέσα στην ασφυκτική κόλαση της ευρωζώνης;
