Η διακήρυξη
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
οι φετινές εκλογές του σωματείου στις 13 Μάη για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο επικείμενο 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ βρίσκουν την εκπαίδευση, την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό της χώρας μας σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης επίθεσης του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στα εργασιακά, κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα, η οποία συνοδεύεται με μια έξαρση του φασισμού και του ρατσισμού και του εθνικισμού.
Οι εκπρόσωποι της ιμπεριαλιστικής ΕΕ συνεχίζουν και εντείνουν τις ωμές και προκλητικές επεμβάσεις τους στα εσωτερικά της χώρας, επιμένοντας στη συνέχιση της ως τώρα καταστροφικής ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, παρεμποδίζοντας τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εφαρμόσει το Πρόγραμμά της, στο οποίο εμπεριέχονται και τα λιγοστά ψίχουλα των προεκλογικών της υποσχέσεων, λες και δεν έγιναν εκλογές στη χώρα μας στις 25 Γενάρη. Από την άλλη πλευρά και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δε μπορεί και δε θέλει να έρθει σε ρήξη με το πλαίσιο της εξάρτησης της χώρας, το οποίο τείνει να εξαλείψει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και ως εκ τούτου και το δημόσιο σχολείο.
Είναι γεγονός ότι με την εκλογή της νέας κυβέρνησης αμβλύνθηκε σε μεγάλο βαθμό ο παράλογος αυταρχισμός με την οποία αντιμετωπίζονταν οι εκπαιδευτικοί από τις διοικήσεις και το υπουργείο. Αυτό δημιούργησε, ιδιαίτερα στις πρώτες εβδομάδες μετά τις εκλογές, ένα κλίμα ελπίδας μέσα στα σχολεία. Όμως τα πραγματικά προβλήματα των εκπαιδευτικών παραμένουν άλυτα. Οι πετσοκομμένοι μισθοί μας όχι μόνον δεν διαφαίνεται να επανέρχονται στα προηγούμενα επίπεδα αλλά υπάρχει κίνδυνος ακόμα και για νέες μειώσεις. Οι αρχικές εξαγγελίες περί μαζικών διορισμών εκπαιδευτικών ήδη διαψεύδονται από κυβερνητικά στελέχη ενώ οι απολυμένοι από την προηγούμενη κυβέρνηση παραμένουν ακόμα σε διαθεσιμότητα. Ακόμα και οι εξαγγελίες επαναλειτουργίας των καταργημένων ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και επαναπρόσληψης των εκπαιδευτικών αφήνουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο που αυτές θα γίνουν. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα τις ακριβείς εργασιακές τους σχέσεις και επιπλέον φαίνεται ότι και αυτές θα χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να μην γίνουν άλλοι διορισμοί. Ίσως το σημαντικότερο όλων, που συνδέει όλα τα παραπάνω, είναι ότι παραμένει και πιθανόν εντείνεται η πολυδιάσπαση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, που μέχρι στιγμής θίγει άμεσα του αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, όμως επιπλέον δημιουργεί και μεγάλα ρήγματα στην συνδικαλιστική ενότητα του κλάδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα υπάρχουν ωρομίσθιοι καθηγητές που δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα η σημερινή ηγεσία της ΟΛΜΕ αποδείχθηκε μικρή για να οργανώει τον κλάδο αποφασιστικά σε αγωνιστική κατεύθηνση. Ειδικότερα, από την απεργία του 2013 και μετά όχι μόνον δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια συντονισμένου αγώνα πάνω στο τρίπτυχο (1) των εργασιακών σχέσεων (2) των διορισμών – απολύσεων και (3) των μισθών αλλά σε πολλές περιπτώσεις η γραμμή της ΟΛΜΕ ήταν αποπροσανατολιστική σε σχέση με αυτά. Πρέπει να αναφερθεί η απαράδεκτη γραμμή ήττας και συμβιβασμού που υιοθετήθηκε από την ηγεσία της ΟΛΜΕ και τις παρατάξεις που απαρτίζουν το Δ.Σ. της ήδη από το 2013 σχετικά με το ζήτημα της «αξιολόγησης» για δύο λόγους: (1) αναδείχθηκε ως κεντρικό ζήτημα, την ίδια ώρα που λίγους μήνες πριν είχαν γίνει δύο χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών και (2) διότι έθετε ως πεδίο αγώνα τους συλλόγους διδασκόντων, μετατρέποντας ουσιαστικά έναν αγώνα που θα έπρεπε να γίνει με
μαζικούς όρους μέσα από τα σωματεία, σε ατομική υπόθεση του καθενός, μέσα στα διοικητικά όργανα του αστικού κράτους. Την ευθύνη για τα παραπάνω την έχουν όλες ανεξαιρέτως οι παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο ΔΣ της ΟΛΜΕ.
Η Πορεία Αριστερή Εκπαιδευτικών ιδρύθηκε το 2009 και δρα πανελλαδικά γιατί θεωρεί ότι όπως η επίθεση είναι οργανωμένη, οργανωμένη θα πρέπει να είναι και η απάντηση.
Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση που δημιουργεί η αντιεργατική-αντιλαϊκή επίθεση, χρειάζεται μαζικός, μαχητικός, ενωτικός, ανυποχώρητος αγώνας σε ρήξη με τις δυνάμεις του κατεστημένου και όσους άμεσα ή έμμεσα εξυπηρετούν την κυρίαρχη πολιτική. Χρειάζεται πολιτική, και ιδεολογική ανασυγκρότηση των σωματείων.
Όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση τα προηγούμενα χρόνια είδαμε που οδήγησαν οι συμβιβασμένες ηγεσίες είτε αυτές είχαν δεξιό, κεντρώο, είτε «αριστερό» προσωπείο. Καμία εμπιστοσύνη σε όσους από τη μια μιλούν για «επαναστάσεις» και εκστομίζουν «αντικαπιταλιστικές» κορώνες και από την άλλη δεν στηρίζουν ούτε στο ελάχιστο τους αγώνες των εργαζομένων, δεν προκηρύσσουν απεργίες-κινητοποιήσεις με όρους νίκης, διασπούν τεχνητά το εργατικό κίνημα. Χρειάζεται ρήξη με τις κυρίαρχες παρατάξεις που αποδυναμώνουν τον αγώνα των εργαζομένων.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Πρέπει ΤΩΡΑ να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Η ευθύνη μας για το μέλλον του Δημόσιου Σχολείου είναι τεράστια. Τώρα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντισταθούμε μαζικά στη λαίλαπα των σχεδιασμών της ξένης ιμπεριαλιστικών κέντρων και των υποτακτικών τους. Η απάντησή μας θα πρέπει να είναι άμεση, μαζική και ανυποχώρητη.
* Να επαναπροσληφθούν άμεσα όλοι οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί που παραμένουν σε διαθεσιμότητα, με τις ίδιες εργασιακές συμβάσεις, μισθούς και προσόντα που είχαν πριν την απόλυσή τους.
* Μαζικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών που θα καλύπτουν όλες τις ανάγκες των σχολείων. Να καταργηθεί ο θεσμός των ωρομίσθιων καθηγητών. Αναπληρωτές να προσλαμβάνονται μόνον για έκτακτες ανάγκες των σχολείων.
* Να καταργηθεί το Ενιαίο Μισθολόγιο-Βαθμολόγιο (Ν. 4024/11). Μισθοί στο κόστος ζωής.
* Επαναφορά του διδακτικού μας ωραρίου στα προηγούμενα επίπεδα.
* Έξω η Ελλάδα ΕΔΩ και ΤΩΡΑ από ΕΕ – ΕΥΡΩ – ΟΝΕ.
ΣΤΙΣ 13 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ-ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
