Κατ’ αυτήν εισηγητής ήταν ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Συμεών Βενετσιάνος, Διευθυντής του Γραφείου Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο οποίος μίλησε με θέμα την ποιμαντική της οικογένειας στην εποχή μας.
Ο ομιλητής επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι “στις κοσμογονικές αλλαγές των καιρών μας, οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν πανικοβάλλονται ούτε απελπίζονται –ίσως ούτε καν απορούν. Έχουνε βαθειά την επίγνωση ότι κύριος της ιστορίας είναι και παραμένει στους αιώνες ο Θεός. Ούτε όμως και εφησυχάζουν. Ως πνευματικοί πατέρες και ποιμένες του λαού αφουγκράζονται , σπουδάζουν και μελετούν τις σύγχρονες εξελίξεις, που ταυτόχρονα αποτελούν προκλήσεις για την ποιμαντική διακονία με πιστότητα και φιλοτιμία. Αυτό συμβαίνει και στα ζητήματα που αφορούν στο γάμο και την οικογένεια”.
Ο ιερέας καλείται να καταδείξει ότι ο χριστιανικός Γάμος δεν είναι ούτε μια κοινωνική υποχρέωση, επειδή το θέλουν ίσως οι γονείς των μελλονύμφων, ούτε απλώς η τυπική κατοχύρωση της αγάπης του ζευγαριού. Σε ένα αγώνα εναντίον του υποβιβασμού της γαμήλιας σχέσης, ο Ιερέας μιλά για το μυστήριο της αγάπης. Αλλά και σε ό,τι αφορά στην ανατροφή των παιδιών, ο εισηγητής επεσήμανε ότι “τα σημερινά παιδιά δεν απολαμβάνουν πλέον την ξεγνοιασιά της παιδικότητάς τους, μεταμορφώνονται βίαια, παράκαιρα και ρομποτικά από τρυφερές υπάρξεις σε ανώριμους ενηλίκους, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη. Η μοναδικότητα είναι μια έννοια σχεδόν ανύπαρκτη. Τα παιδιά μας καταστρέφονται. Στο σχολείο δεν τολμούν συχνά να περάσουν ούτε απέξω, καθώς μέσα τα περιμένει το τρομερό bulling, η σχολική βία”.
Ο ιερέας λοιπόν καλείται σε ένα τέτοιο κλίμα είναι να πείσει γονείς και παιδιά να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο στα μάτια και να ανοίξουν και πάλι το παράθυρο του διαλόγου. Να ξαναβρούν τις αφορμές επικοινωνίας, το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, τον περίπατο και την εκδρομή. Το πρώτο πράγμα που ζητούν οι νέοι τόσο από τους φυσικούς γονείς τους όσο και από τους πνευματικούς πατέρες τους είναι η αποδοχή και η κατανόηση των αναγκών και των ιδιαιτεροτήτων της ηλικίας τους, η επικοινωνία και ο διάλογος.
Την ίδια στιγμή ο ιερέας καλείται να οργανώσει την ενορία του με τέτοιον τρόπο ώστε να λειτουργεί ως οικογένεια. Κι αυτό θα έχει ως συνέχεια την διοργάνωση ποιμαντικών προγραμμάτων στήριξης της οικογένειας μέσω της κατήχησης, της λατρείας της Εκκλησίας, αλλά και της πρόσκλησης και ανθρώπων που είναι ειδικοί σ’ αυτά τα θέματα για να ενημερώσουν και να βοηθήσουν τους γονείς. Την ίδια στιγμή, η καλλιέργεια των διαπροσωπικών σχέσεων του ιερέα με τις οικογένειες, η αναγέννηση του μυστηρίου της πνευματικής πατρότητας και η έμπρακτη εν Χριστώ αγάπη θα δώσουν ζωή στην ενορία. Και γι’ αυτό ο ιερέας χρειάζεται να αλλάξει την δική του πορεία, καλλιεργούμενος πνευματικά.
Ο εισηγητής έκλεισε την λίαν ενδιαφέρουσα τοποθέτησή του, η οποία συνοδεύτηκε και από παρουσίασε με πολυμέσα, διατυπώνοντας τη θέση της Εκκλησίας για τη σύγχρονη οικογένεια ως εξής: “Η αγωνία μας δεν μπορεί παρά να είναι για μια οικογένεια που διασώζει το ανθρώπινο πρόσωπο, που δίνει νόημα στη αναζήτηση αξιών και διεξόδων, που μεταμορφώνει και ανακαινίζει τον άνθρωπο, που μεταφέρει τα μέλη της από την ατομική, θρησκευτική ζωή στον εκκλησιαστικό κοινοτικό βίο στις νέες κοινωνικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί”.
Προσφωνώντας τον εισηγητή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος αναφέρθηκε με αγάπη και εγκαρδιότητα για το πρόσωπο του π. Συμεών, λέγοντας ότι εμπνεύστηκε από την ιεραποστολική διάθεση του πολιού Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς Καλλινίκου, το έργο του οποίου ανέπτυξε και καλλιέργησε ποικιλοτρόπως, ότι επιτελεί ένα σπουδαίο έργο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και στην ενορία του, ενώ επίσης προέτρεψε τους ιερείς, κυρίως τους νέους, με διακριτικότητα να αγκαλιάζουν τα νέα ζευγάρια, ασχέτως αν έχουν παντρευτεί στην ενορία τους, γιατί είναι η νέα ζύμη που ανανεώνει την παλιά.
Της εισηγήσεως ακολούθησε ένας πολύ ζωντανός και ενδιαφέρων διάλογος
