Η ανακοίνωση
Τα όσα συνέβησαν χτες απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η ΕΕ είναι το πιο αντιδραστικό, αντιδημοκρατικό και αυταρχικό θεσμικό κατασκεύμασμα στην Ευρώπη μετά το ναζισμό.
Από τη είχαμε μια ελληνική κυβέρνηση που στην πραγματικότητα αποδεχόταν το ληστρικό χρέος και τις άμεσες υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό, δεσμευόταν για δημοσιονομικά πλεονάσματα (άρα για λιτότητα), ζητούσε παράταση της τωρινής δανειακής σύμβασης, δήλωνε ότι αποδέχεται το 70% του μνημονίου, συζητούσε μέχρι και την αναστολή των μέτρων, και διεκδικούσε την ανακούφιση από την ανθρωπιστική καταστροφή, την μη άμεση εφαρμογή νέων μέτρων (στις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό ) που είχε δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση (και θα μπορούσαν να συζητηθούν στα πλαίσια της διαπραγμάτευση της “νέας συμφωνίας”.)
Ωστόσο – και εδώ είναι που βγαίνει το πραγματικό πρόσωπο της “Ενωμένης Ευρώπης” ούτε καν αυτή η πρόταση δεν γίνεται δεκτή! Οι φραστικές διαφορές των δύο “προσχεδίων” έδειξαν ότι αυτό που μετράει για την Ευρωπαϊκή Ένωση (στο σύνολό της και όχι απλώς για τους Γερμανούς) δεν είναι καν η αποπληρωμή των δανείων. Είναι η πλήρης κατάργηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και η επιβολή ενός συγκεκριμένου μοντέλου βίαιων “νεοφιλελεύθερων” αναδιαρθρώσεων, ακραίας επίθεσης και εκμετάλλευσης, της εργατικής τάξης και των λαών και μόνιμης επιτροπείας!
Το πείραμα Ελλάδα δεν αφορούσε απλώς την επιβολή “λιτότητας”. Αφορούσε το εάν και κατά πόσο η ΕΕ και οι βαθιά αντιδημοκρατικά θεσμοί της, να αλλάξει το “θεσμικό, πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό μιας ολόκληρης χώρας.
Ακόμη και εάν υπάρξει μια πρόσκαιρη “συμφωνία – γέφυρα” (με τις ανάλογες φραστικές ακροβασίες) στην διαπραγμάτευση “των τεσσάρων μηνών” πάλι το ίδιο πρόβλημα θα προκύψει, πάλι τον ίδιο εκβιασμό για λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και αλλαγές στα εργασιακά και το ασφαλιστικό.
Ο εκβιασμός στην ΕΕ δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Ούτε η “δημοκρατική ΕΕ” υπάρχει, ούτε η “ΕΕ των λαών”.
Απέναντι σε αυτό τον εκβιασμό το “ρήξη εδώ και τώρα” είναι το μόνο σύνθημα. Καμία αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει λύση αμοιβαία επωφελής για τους εργαζόμενους και τους δανειστές. Κάθε νέα υποχώρηση οδηγεί μόνο σε ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις ολοκληρωτικής υποταγής στις επιλογές τους.
Τώρα είναι η ευκαιρία. δεν αποδεχόμαστε τους εκβιασμούς, βγαίνουμε από τη φυλακή του ευρώ, της ΕΕ, του ΔΝΤ.
