Το γκράφιτι έχει πάψει εδώ και καιρό (ευτυχώς) να αποτελεί «απαγορευμένη τέχνη» και δεκάδες καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο τυγχάνω παγκόσμιας αναγνώρισης.
Πλέον, η ζωγραφική σε δημόσιο… καμβά (τοίχους, τοιχία, κτίρια) όχι μόνο δεν είναι κάτι κατακριτέο εφ΄ όσον βέβαια δεν αποτελεί … αναγραφή συνθημάτων πολιτικού, ποδοσφαιρικού ή ερωτικού περιεχομένου, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προστατεύεται από την Αυτοδιοίκηση της κάθε πόλης και δίνει χρώμα στις γκρίζες και άχαρες μεγαλουπόλεις (και) της χώρας μας.
Στην Κέρκυρα, η τέχνη του γκράφιτι είχε εδώ και μερικά χρόνια την τιμητική της με το Pelekas Art Festival που διοργάνωσε ο Ανδρέας Μονόπολης το οποίο, δυστυχώς, λόγω περιορισμένης στήριξης και υψηλού κόστους, έπαψε να υπάρχει. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, σε ορισμένα από τα άχαρα τοιχία του δρόμου που οδηγεί στον Πέλεκα, έχουν απομείνει μερικές από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του πάλαι ποτέ φεστιβάλ.
Η εφημερίδα «Έθνος» φιλοξένησε την εβδομάδα που μας πέρασε αφιέρωμα σε πέντε ελληνίδες καλλιτέχνιδες του graffity, μεταξύ των οποίων και σε μία Κερκυραία η οποία –πράγμα σπάνιο για το χώρο- εμφανίζεται και υπογράφει με το πραγματικό της όνομα: τη Σιμόνη Φοντάνα η οποία δίνει χρώμα στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Το κείμενο του «Έθνους»
Η Σιμόνη Φοντάνα γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε συντηρήτρια έργων τέχνης. Εργάστηκε σε μουσεία μέχρι που την κέρδισε το γκράφιτι. Όταν γνώρισε τον σύντροφό της, τον «Ser», κατά κόσμον Αργύρη, ο οποίος είναι γνωστός street artist, τον ακολουθούσε στις εικαστικές του εξορμήσεις στην πόλη όπου ζει, στη Θεσσαλονίκη. Πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισε να πάρει τα πινέλα της, δεν χρησιμοποιεί σπρέι στη ζωγραφική της, και έκανε το πρώτο της «κομμάτι» στον δρόμο. Τώρα πια η χαρακτηριστική γυναικεία φιγούρα της, η «Λόρις» όπως την έχει ονομάσει, κοσμεί πολλούς τοίχους στο κέντρο της συμπρωτεύουσας.
«Έφτιαξα ένα πρόσωπο και με τον καιρό το εξέλιξα. Η ζωγραφική σε δημόσιο χώρο έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής. Είναι ένα είδος ανάγκης, είναι η καθημερινότητά μου» δήλωσε στο ρεπορτάζ της εφημερίδας η Σιμόνη Φοντάνα. Η καλλιτέχνιδα παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στη χώρα μας που να… βάφουν στους τοίχους. «Όμως είμαστε περισσότερες απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι παλιότερα, στα πρώτα στάδια του κινήματος στην Ελλάδα, κυρίως με το underground graffiti, π.χ. σε τρένα, ήταν πιο δύσκολο. Άλλωστε τώρα πια η street art είναι το νέο ρεύμα στα εικαστικά και αυτό παρατηρείται και στην ελληνική σκηνή».
«Το δημιούργημα μιλάει και όχι ο δημιουργός», λέει η Αλίκη ή «Cleo 43» μπροστά από το έργο της, μια μάσκα που κατασκευασε η ίδια. «Χαίρομαι όταν συναντώ γυναίκες που ζωγραφίζουν στον δρόμο, ακόμα και
«Το δημιούργημα μιλάει και όχι ο δημιουργός», λέει η Αλίκη ή «Cleo 43» μπροστά από το έργο της, μια μάσκα που κατασκευασε η ίδια. «Χαίρομαι όταν συναντώ γυναίκες που ζωγραφίζουν στον δρόμο, ακόμα και αν το κάνουν μόνο για ένα βράδυ», καταλήγει.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη Corfu Free Press.
