Η ανακοίνωση
«Σοκ και δέος» προκαλούν τα στοιχεία που παρουσίασε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Τα στοιχεία αποτελούν ακτινογραφία της «ελληνικής τραγωδίας» τα τελευταία 4 χρόνια του Μνημονίου.
Τα στοιχεία για τη φτώχεια, την ύφεση, την πτώση των επενδύσεων, τις μειώσεις των μισθών κ.λπ. δείχνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την αποτυχία των Μνημονιακών πολιτικών που ακολούθησαν όλες οι Μνημονιακές κυβερνήσεις. Οι αριθμοί αποτυπώνουν ανάγλυφα τον «θάνατο της μεσαίας τάξης», ενώ η κατώτερη έχει περάσει προ πολλού στο κοινωνικό περιθώριο. Τα εισοδήματα κατέρρευσαν, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, ένας στους δύο αδυνατεί να ξεπληρώσει τα χρέη του, τα «κόκκινα δάνεια» εξαπλασιάστηκαν, κοντά στα 4 εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται στο φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μερικά από τα στοιχεία, που αφορούν την «μνημονιακή» τετραετία 2010-2013:
· Μείωση των πραγματικών μέσων ακαθάριστων αποδοχών κατά 25,2%.
· Μείωση των πραγματικών κατώτατων ακαθάριστων αποδοχών κατά 19,9%.
· Μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος κατά 30%.
· Μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 23%.
· Μείωση των δαπανών για επενδύσεις κατά 51%.
· Μείωση των τιμών των διαμερισμάτων κατά 33,4%.
· Κατάρρευση των καταθέσεων (εκροή 117 δις ευρώ).
· «Λουκέτο» στο 34% των επιχειρήσεων (75.600 επιχειρήσεις).
Και, βεβαίως, οι 2 πιο τρομακτικοί δείκτες αφορούν την ανεργία και των φτώχεια. Η ανεργία «χτύπησε κόκκινο», ιδιαίτερα στους νέους. 904.200 θέσεις εργασίας χάθηκαν στην 4ετία, 1 στους 5 ανέργους είναι άνεργος από το 2009! Ενώ 3.795.100 άτομα, το 34,6% του πληθυσμού, ζουν σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού.
Παρά τα καταλυτικά αυτά στοιχεία, η Ετήσια Έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κινείται στην ίδια λογική της μνημονιακής προσήλωσης άνευ όρων!
Ο κ. Προβόπουλος εκφράζει την κυβερνητική δέσμευση στην απαρέγκλιτη και βαθύτερη τήρηση της μνημονιακής πολιτικής. Επιμένει (βεβαίως «με εντολή Σαμαρά») στις «διαρθρωτικές αλλαγές» της περιόδου 2010-2013 που «ήταν αναγκαίες εδώ και δεκαετίες». Στις «θεσμικές αλλαγές στην αγορά εργασίας», δηλαδή την μείωση των μισθών και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Στις «θεσμικές αλλαγές στο κράτος», δηλαδή τη διαθεσιμότητα, τις απολύσεις και τη συρρίκνωση των κοινωνικών δομών. Στον «περιορισμό της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής δαπάνης» που εκτός των άλλων έχει αφήσει εκατομμύρια πολίτες χωρίς υγειονομική περίθαλψη.
Για μια ακόμα φορά, επαναλαμβάνονται τα διθυραμβικά σχόλια για την ασκούμενη πολιτική και οι προτροπές για τη συνέχιση της απαρέγκλιτης εφαρμογής του Μνημονίου. Αυτές οι παραινέσεις όμως για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, γίνονται τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βιώνει μία από τις χειρότερες κρίσεις μεταπολεμικά και έχει κουραστεί να ακούει από τους «σωτήρες» της πόσο ωφέλιμο είναι το μνημόνιο.
Τα ίδια τα στοιχεία, αποτελούν κόλαφο για τις πολιτικές της κυβέρνησης του μνημονίου, για τους κατ’ επάγγελμα τραγουδοποιούς «επιτυχιών» και κατασκευαστές «success story» επί κοινωνικών ερειπίων.
Η ανάγκη ανατροπής αυτών των πολιτικών γίνεται επιτακτική και επείγουσα. Οι εκλογές του Μαΐου θα δώσουν καταλυτικά το μήνυμα και το έναυσμα για μιαν άλλη πορεία της χώρας, για μια κυβέρνηση εξυπηρέτησης των λαϊκών και κοινωνικών αναγκών, για κυβέρνηση της Αριστεράς.
