Αναλυτικά, το Εναλλακτικό Εργαστήρι τονίζει:
Την 23/09/2013, μέλη του Εναλλακτικού Πολιτιστικού Εργαστηρίου, κατέθεσαν στο ΣτΕ Αίτηση Ακύρωσης της απόφασης αριθ. 234/24-4-2013 (ΦΕΚ 1020/Β/25-04-2013) με την οποία μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή “αγροτεμάχιο” κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου με Αριθμό Βιβλίου Καταγραφής Α.Β.Κ. 268, κείμενο στη περιοχή «Κάτω Κορακιάνα» του δήμου Κερκύρας. Πρόκειται για το Castello Mibelli και το Castellino.
Είναι η δεύτερη Προσφυγή του Εργαστηρίου (η πρώτη ήταν για τον Ίσσο) και κινείται στο ίδιο σκεπτικό: ότι τα δημόσια πράγματα είναι απολύτως ανεπίδεκτα ιδιωτικής κυριότητας και αναπαλλοτρίωτα, είναι δηλαδή πράγματα εκτός συναλλαγής, ως άλλωστε ορίζει το Σύνταγμα.
Οι επιταγές του μνημονίου, επιβάλλουν την παράνομη εκποίηση της δημόσιας γης και περιουσίας, χωρίς αυτή η προσπάθεια να συνοδεύεται – τουλάχιστον – από κάποιο σχέδιο αναπτυξιακής ανασυγκρότησης. Με το πρόσχημα των λιγοστών θέσεων εργασίας, με το πρόσχημα της κακής ή μηδενικής αξιοποίησης από τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, με το πρόσχημα των υποχρεωτικών επενδύσεων, ξεπουλούν τους αιγιαλούς, τα δάση και τις αναπτυξιακές υποδομές της Ελλάδας. Υποθηκεύουν το μέλλον της επόμενης γενιάς και υπονομεύουν την όποια απόπειρα ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας. Όλα αυτά, με το πρόσχημα της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους (σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 3986/2011, με τον οποίον ιδρύθηκε το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε., «Το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας.»).
Γι’ αυτό το σκοπό, έχει επιστρατευθεί η γνωστή τακτική της “τεχνητής υποτίμησης” των πάντων. Ειδικά για το Castello Mibelli – πέραν της εξόφθαλμης αοριστίας της πράξης μεταβίβασης – έκπληξη προκαλεί το γεγονός, ότι αποκρύπτεται ο μνημειακός χαρακτήρας των κτισμάτων του Castello Mibelli και επιχειρείται λάθρα ο αποχαρακτηρισμός των μνημείων κατά παράβαση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Το επίμαχο ΦΕΚ, αναφέρει απλά τη λέξη “αγροτεμάχιο”. Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι απόφαση χαρακτηρισμού ως μνημείο [ΥΠΠΟ/ΔΝΣΑΚ/111870/2787 (ΦΕΚ 160/ΑΑΠ/2009)], έχει υπογραφεί από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού και σημερινό πρωθυπουργό της χώρας.
Όπως και να’ χει, οι ευθύνες είναι συλλογικές και διαχρονικές. Αν ο Δήμος Κέρκυρας, είχε φροντίσει για την αξιοποίηση του Castello Mibelli, αν το κράτος είχε υιοθετήσει τις προτάσεις των επιστημονικών – περιβαλλοντικών φορέων για την έμμεση αξιοποίηση του φυσικού πλούτου των περιοχών του Ίσσου και του Ερημίτη, αν η Περιφέρεια είχε απορροφήσει τα προγράμματα των ΕΣΠΑ, τότε θα είχαμε πολλαπλές θέσεις εργασίας και ουσιαστική ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας. Σε καμιά όμως περίπτωση, δεν δικαιολογείται η εκποίηση της δημόσιας γης και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτά, αποτελούν τη φυσική και πολιτιστική μας κληρονομιά και πρέπει να μεταφερθούν αυτούσια στις επόμενες γενιές. Αν εμείς δεν μπορούμε να τα χειριστούμε σωστά, ίσως οι νεότεροι άνθρωποι, θα μπορέσουν να το κάνουν. Έως τότε όμως, δεν πρέπει να τα καταστρέψουμε ή να τα ξεπουλήσουμε παράνομα σε καιροσκόπους.
