Μπορεί τούτες τις μέρες στο ΝΑΟΚ να γίνεται το «έλα να δεις» σε διοικητικό επίπεδο, με τις… κόντρες να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, κάτι που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα της κρίσης σε πάμπολλα, και πολύ σοβαρότερα ζητήματα, όμως, τούτες τις μέρες, ένα παιδί από τα «σπλάχνα» του Ομίλου, δίνει μια άλλη διάσταση!
Δείχνοντας, όπως πολύ είπαν κι έγραψαν, την άλλη Ελλάδα, αυτή που όλοι ονειρευόμαστε!
Την Ελλάδα, που «μάχεται», την Ελλάδα που προσπαθεί, την Ελλάδα που ξέρει πως να σταθεί στα «πόδια» της, ακόμη και αν προέρχεται από το… ηχηρότερο «χαστούκι» που θα μπορούσε να δεχτεί!
Φυσικά, ο λόγος για το Παγκόσμιο, Σπύρο Γιαννιώτη, ο οποίος, παρότι απογοητευμένος από τη μη κατάκτηση μεταλλίου πέρυσι στο Λονδίνο όντας στην ιδανική ηλικία για να το πράξει (ο μεγαλύτερος ever στοχος της καριέρας του), και παρά το άσχημο (;) ξεκίνημά του στον τελικό των 10χλμ στην ανοικτή θάλασσα, στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, μιας και στην αρχή βρέθηκε να «κυνηγά» 45 αντιπάλους του, στη συνέχεια στα μισά της διαδρομής ήταν 25ος, εντέλει, «έβγαλε όλη την κερκυραϊκή του τρέλα, όλη τη βρετανική φλεγματικότητα του, κι όλη τη την πειραιώτικη μαγκιά του», όπως γράφει κι ο Βασίλης Σκουντής (gazzetta.gr), και τους άφησε όλους «ξερούς».
Μεταξύ των οποίων, και τον μεγάλο του, τον «αιώνιο» αντίπαλό του, τον Γερμανό Τόμας Λουρτζ, και τον χρυσό Ολυμπιονίκη του Λονδίνου, τον Τυνήσιο, Ουσάμα Μελούλι!
Σε μια κούρσα, παράδειγμα θέλησης, πίστης και αφοσίωσης του Κερκυραίου πρωταθλητή.
Ένας άνθρωπος – «σκύλος», με την καλύτερη των εννοιών, όπως, έγραψε κι ο πολύ μεγάλος, Γιώργος Μαυρωτάς (στο protagon.gr, σε άρθρο του, με τίτλο «Ο Σπύρος, ο “σκύλος”…»).
Κι αλήθεια, πως αλλιώς να χαρακτηριστεί, ένας super αθλητής, που κακά τα ψέματα, στα τελευταία της καριέρας του, μιας τεράστιας για τα ελληνικά δεδομένα καριέρας, συνεχίζει να «παλεύει», σε όλους τους αγώνες, σε όλες τις επίπονες κούρσες μέχρι την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του;
Γνωρίζοντας, μάλιστα, πως αφού, το μεγάλο του «όνειρο», το ολυμπιακό μετάλλιο, δεν έγινε πραγματικότητα, εκεί, που θεωρητικά βρισκόταν στο απόλυτο pick του, πολύ δύσκολα θα προλάβει να το κρεμάσει στο λαιμό του, σε τρία χρόνια από τώρα, στη Βραζιλία, όταν και θα έχει πατήσει τα 36 του…
Αλλά από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ξεχωρίζουν οι πολύ καλοί αθλητές από τους πραγματικά μεγάλους αθλητές!
Που όπως γράφτηκε και πιο πάνω, ξέρουν να σηκώνονται, όταν είναι πεσμένοι, στο ναδίρ!
Γι’ αυτό, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν, πως αυτό το μετάλλιο του Σπύρου έχει απείρως μεγαλύτερη αξία, ακόμη κι από αυτό, το απόλυτο, το ολυμπιακό μετάλλιο που χάθηκε στον ποταμό του Λονδίνου.
Όπως από κάτι τέτοια, ξεχωρίζουν οι άνθρωποι, οι πολιτικοί, οι κοινωνίες, τα πάντα…
Και στην Ελλάδα, από πραγματικά «μεγάλους», δυστυχώς, έχουμε ξεμείνει! Σχεδόν σε όλα τα επίπεδα!
