Η εικόνα, συγκλονιστική… Δεν είχε, καλά – καλά, βγει απ’ τα νερά της Μπαρτσελονέτα και οι άνθρωποι της ελληνικής αποστολής, πετώντας με φούρια από μέσα τους κάθε σταγόνα αγωνίας, παρακολουθώντας, τόση ώρα, από την παραλία τη μεγάλη κούρσα, με κίνηση βγαλμένη απ’ την ταχύτητα του… Matrix, έπεφταν, ανθρώπινο κουβάρι, πάνω του, σε ένα μοναδικό momentum αποθέωσης!
Λίγα λεπτά αργότερα, τα προτεταγμένα μικρόφωνα των διεθνών δικτύων (η αλήθεια είναι πως «ακούστηκε» περίεργα η, για πρώτη φορά από τέτοιο μεγάλο ραντεβού, απουσία της ΕΡΤ…), μαρτυρούσαν τη δημοσιογραφική κάψα για δύο –τυπικές, έστω- κουβέντες. Και ο Σπύρος Γιαννιώτης, ο μεγάλος Κερκυραίος, δεν αρνήθηκε…
«Αφιερώνω», είπε, «αυτό το μετάλλιο στον προπονητή μου, Νίκο Γέμελο, τους γονείς μου και, κυρίως, σε όλους τους Έλληνες! Αυτό που ήθελα να κάνω πέρσι, το κάνω ένα χρόνο μετά», τόνισε, δείχνοντας να ξορκίζει τους προσωπικούς του δαίμονες απ’ την απώλεια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Κι όλα αυτά, προτού «αδειάσει» από μέσα του όλη τη συνείδηση για την έκβαση της «μάχης»: «Είναι απίστευτο… Αλλά αληθινό! Ήταν μια πολύ καλή μέρα για μένα. Μια τρελή κούρσα, ιδιαίτερα στα τελευταία 2,5 χλμ. Εκεί, κολύμπησα με μυαλό και ψυχή, συναισθανόμενος, αυτό που είχα χάσει πέρσι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου», κατέληξε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΓΕΜΕΛΟΣ: «Ο μεγαλύτερος αθλητής, που είχα ποτέ!»
