Είκοσι μία Ιουλίου 2009, τέσσερα χρόνια πριν… Το αργυρό μετάλλιο, στα 5 χλμ. ανοικτής θάλασσας, στο Παγκόσμιο της Ρώμης, καμαρώνει σε κερκυραϊκό λαιμό. Του Σπύρου Γιαννιώτη…
Είκοσι μία Ιουλίου, 2011… Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν… Χαράματα, ώρα κάπου 06.30, η ανακοίνωση από το στόμα του προπονητή του, Νίκου Γέμελου, έσταζε χρυσάφι. Ο Σπύρος, Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 10 χλμ. ανοικτής θάλασσας, στο Παγκόσμιο της Σαγκάης!
Είκοσι μία Ιουλίου, 2013… Σήμερα, δύο χρόνια μετά… Και ο κορυφαίος Κερκυραίος αθλητής, μετράει, πια, αντίστροφα για άλλη μια παγκόσμια πρόκληση (πάντα στα 10 χλμ.) Το Παγκόσμιο της Βαρκελώνης. Η εκκίνηση; Αύριο, Δευτέρα, ώρα 13.00…
Είναι το έβδομο Παγκόσμιο της τεράστιας καριέρας του… Από το 400άρι της Φουκουόκα, το 2001, στα 10 και τα 25 χλμ. ανοικτής της σήμερον! «Δώδεκα χρόνια, ε; Πω, πω… Πώς πέρασαν…». Νερό…
Αυτό το δεύτερο, το 25άρι, ήρθε πρόσφατα (αντί των 5 χλμ.). Η στιγμή, «έμπνευση» Γέμελου. «Εγώ είχα πει ότι κάποια στιγμή θα το κάνω και τώρα βρέθηκε η ευκαιρία…».
Το γεγονός ότι η προετοιμασία του Γιαννιώτη ήταν σαφώς πιο καθυστερημένη –και πιο «ήρεμη»- από τις προηγούμενες, γεννά, ενδεχομένως, δυο απορίες για το momentum της επιλογής…
«Πράγματι, είναι αλήθεια. Ξεκίνησα αργά και κάποια στιγμή, όταν είχα ήδη ξεκινήσει, κατάλαβα ότι αν δεν αρχίσω να δίνω, δεν επρόκειτο να προλάβω να είμαι σε θέση ανταγωνιστική για το Παγκόσμιο. Δεν περίμενα, ωστόσο, να είμαι σε τόσο καλή κατάσταση για την προπόνηση. Τώρα, θα δούμε τι θα γίνει. Ένας τέτοιος αγώνας κρύβει πάντα εκπλήξεις. Αν ήξερα σε τι κατάσταση είμαι, αν ήμουν, για παράδειγμα, σαν πέρσι, θα μπορούσα να πω ότι πάω για μετάλλιο. Τώρα, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω έναν καλό αγώνα», είπε στην εφημερίδα «Γαύρος»…
Ως προς το αυριανό «10άρι», το χρυσό στο, προ μηνός, test event της Βαρκελώνης, για τον Γιαννιώτη δεν παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο. Με την αιτιολόγηση να φέρνει –διακριτικά, έστω- στο φως, «γκρίζες» μνήμες χωμένους σε ολυμπιακούς κύκλους: «Καμία σημασία, δε βοηθάει. Είχα κολυμπήσει ένα χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου στην ίδια θάλασσα και δεν έπαιξε ρόλο. Τι να λέμε τώρα, δε βοήθησε καθόλου…».
Το ιδανικό του; «Αν έχει αργό τέμπο, θα είναι καλό. Θα ήθελα αυτό που λέμε “κούρσα αναμονής”…».
