Ποιος ανόητος διελάλησε ότι ο… τζάμπας πέθανε! Συκοφαντίες. Του λόγου του, ζει και βασιλεύει. Και ο ίδιος και το… σόι του! Όσοι είδαν την πρεμιέρα, κόντρα στον Ατρόμητο, το σκέφτηκαν. Η περίφημη φάση των δύο (τζάμπα) γκολ. Ε, όσοι συνέχισαν να έχουν αντιρρήσεις, το χώνεψαν σήμερα (Κυριακή, 2/9) στην Τρίπολη, με τον πλέον δραματικό, αν είσαι Φαίαξ, τρόπο.
Λεπτό 60′. Η ανασταλτική λειτουργία του ΑΟ Κέρκυρα καλά, βαστώντας τον Ευρωπαίο Αστέρα, στο μηδέν, ώσπου ο Ράγιος εκτελεί ένα φάουλ από πλάγια. Κάτι σαν το φάουλ του Σουμπίνιο, μια εβδομάδα πριν, αλλά απ’ την απέναντι πλευρά.
Η μπάλα φεύγει έξυπνα, με κατεύθυνση προς την εστία. Όπως και το φάουλ του Σουμπίνιο. Ο Αναστασόπουλος (ανίκητος, μέχρι εκείνο το σημείο), μοιάζει να ελέγχει. Όπως και στο φάουλ του Σουμπίνιο. Ώσπου παρεμβάλεται… κεφάλι.
Ημέτερο κεφάλι, κερκυραϊκό (Χαμπλ). Όπως και στο φάουλ του Σουμπίνιο (τότε, Σταμογιάννος). Η μπάλα αλλάζει τροχιά, καταλήγει στο… άπιαστο και ο ΑΟΚ, από εκεί που είχε μπει για τα καλά στη φάση του «ελπίζω», φαρδύς – πλατύς στο καναβάτσο.
Ε, μην τα ξαναλέμε: Όπως και στο φάουλ του Σουμπίνιο… Στην ποδοσφαιρική αργκώ, αυτά τα γκολ, τα λέν’ «φθηνά». Αλλά, αυστηρά σε εισαγωγικά.
Γιατί στην πράξη, δεν… κοστίζουνε λιγότερο! Ίσα – ίσα, που την ψυχολογία μιας νέας και άπειρης ομάδας, όπως αυτός ο ΑΟ Κέρκυρα, συχνά, την κάνουνε ρετάλι. Ιδίως όταν το βιώνεις καπάκι δυο φορές.
Αποδείχτηκε. Όχι θεμιτό (αλίμονο, αν με ένα γκολ, σώνει η προσπάθεια…), αλλά αποδείχτηκε. Το 0-0 του 60′, στο 77′ είχε γίνει ήδη 3-0 (με Περόνε και Πιπίνη) και, μετά την παράδοση κόντρα στο ένα… αστέρι, το περιστεριώτικο (πρώτη ήττα στο νησί), έσπαγε η παράδοση και απέναντι στο δεύτερο, της Τρίπολης: πρώτη ήττα στην αρκαδική πρωτεύουσα, σε αγώνα πρωταθλήματος!
Αν υπάρχει κάποιο κέρδος ημέρας για τους Φαίακες, τούτο ήταν, αφ’ ενός η εμφάνιση του Έντερ (σαφώς ανεβασμένος, με γρήγορες επεμβάσεις) και, αφ’ ετέρου η συνολική εικόνα τους για μία ώρα. Δεν έθελξαν. Αλλά αυτό, ούτως ή άλλως, θα ήτανε υπέρβαση.
Ο ΑΟΚ, όμως, ορθολογικός, με ρεαλιστικό πλάνο και αρκούντως συνεπής σ’ αυτό: προσπάθεια διαφύλαξης του μηδέν στην άμυνα και… κρυφοκοίταγμα κάποιας περίπτωσης μπροστά. Το πρώτο κομμάτι, πήγε (τηρουμένων των αναλογιών) εντάξει. Έστω κι αν στη φάση του 27′ και το σουτ του Μπακασέτα, χρειάστηκε πρώτα το δεξί και μετά το οριζόντιο δοκάρι, για να πάει η μπάλα στο καλό. Το δεύτερο (και, πιθανόν, πιο δύσκολο) λιγότερο.
Αν και, στην περίπτωση που σ’ εκείνη τη διεκδίκηση Μπάρκογλου, Σανκαρέ, στο σώσμα του α’ ημιχρόνου, το τόπι δεν είχε σταματήσει (επίσης) στο δοκάρι, ίσως, τώρα, να μιλάγαμε με διαφορετικούς όρους. Κι ας συνιστούσαν η ποιότητα, η εμπειρία και η ετοιμότητα των γηπεδούχων, σημείο υπεροχής για δαύτους σ’ όλη, σχεδόν, τη διάρκεια του ματς. Αλλά πλέον, τούτη είναι μια ανώφελη συζήτηση…
